เด็กในปกครอง

แค่เธอ..

วันต่อมา

ระหว่างที่รอเข้าเรียนกับอาจารย์พีชเหมยที่มาก่อนเพื่อนจึงถูกเรียกตัวไปช่วยจัดเอกสาร ทำให้เธอต้องยกเก้าอี้มานั่งข้างหน้า

แต่ใช่ว่าเธอจะนั่งได้อย่างเป็นสุขเพราะชายหนุ่มเล่นมองเธอทุกครั้งที่หันมา แถมยังยิ้มจนเก็บอาการไม่อยู่อีก จนต้องส่งข้อความไปหาพี่พีช

ติก!!

เหมย: ยิ้มทำไมคะ

พีช: ทำไมอ่ะ

เหมย: คนอื่นมองเราอยู่นะคะ

พีช: แล้วไง?

เหมย: พี่พีช!! ห้ามยิ้ม ห้ามเขินนะ!

สาวน้อยนั่งจัดเรียงเอกสารให้ชายหนุ่มท่ามกลางสายตาของรุ่นพี่ที่มองสลับกับชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าห้อง

พีช: นักศึกษามีอะไรสงสัยไหมครับ เราจะได้เจอกันอีกทีวันศุกร์เลย

"อาจารย์พีชกับน้องเหมยเป็นอะไรกันคะ"

พีช: คำถามนี้อยู่ในหัวข้อไหนครับ

"เป็นแฟนกันหรอคะ"

"ต้องใช้แน่ๆเลยว่ะ"

พีช: ไงเราจะให้พี่ตอบว่าไง//ผมหันไปถามสาวน้อยที่กำลังนั่งก้มหน้าอยู่

เหมย: คือ....เหมยเป็นลูกบุญธรรมของพ่อพี่พีชค่ะ

"อ๋อออออ แบบนี้นี่เองถึงว่าดูสนิทสนมกัน"

พีช: ถ้าไม่มีอะไรก็แยกย้ายกันได้แล้ว เจอกันวันศุกร์นะครับ

หลังจากที่รุ่นพี่เดินออกไปจนหมดพี่พีชก็รีบสไลด์เก้าอี้มานั่งข้างๆฉันพร้อมกับหยิกแก้มฉันเบาๆ

เหมย: ทำอะไรเดี๋ยวมีคนมาเห็นนะคะ

พีช: แล้วนี่เพื่อนๆทำไมยังไม่มากันอีก เรทไป1นาทีแล้วนะ

เหมย: แค่1นาทีเองค่ะ

พีช: เรียนกับฉันต้องตรงต่อเวลาเท่านั้น!!

พูดจบก็มีเสียงฝีเท้าของนักนักศึกษาที่รีบวิ่งขึ้นมาก่อนจะเข้ามานั่งประจำที่

เหมย: หนูไปนั่งกับเพื่อนๆก่อนนะคะ

ชายหนุ่มพยักหน้าพร้อมกับเริ่มพูดคุยและอธิบายงานให้ฟัง

บียอนเซ่: สายไป1นาทีแต่ไม่โดนด่า

ผึ้ง: นั่นสิคงมีใครไปทำอีท่าไหนละมั้ง!

ฉันหันไปมองผึ้งที่ยังจดจ่ออยู่กับการจดงาน บียอนเซ่เองก็งงเหมือนกัน

พีช: งานคร่าวๆก็จะประมาณนี้นะครับ ก่อนจะถึงเทศกาลปีใหม่ทางมหาลัยจะมีกิจกรรมเปิดบูธให้คนภายนอกเข้ามาซื้อของที่นักศึกษาช่วยกันขาย ทุกคนก็ลองประชุมคุยกันเอานะว่าจะเสนออะไรให้อาจารย์เจ

ผึ้ง: อาจารย์พีชคะ

พีช: ครับ

ผึ้ง: วันนี้อาจารย์พอจะมีเวลาว่างไหมคะพอดีหนูยังไม่ค่อยเข้าใจเรื่องที่อาจารย์สอนครั้งที่แล้วเลยค่ะ

พีช: มีใครไม่เข้าใจอีกไหมผมจะได้อธิบายทีเดียว

ตอนนี้มีนักศึกษา4-5คนที่ยกมือขึ้นรวมทั้งผึ้งด้วย ชายหนุ่มจึงนัดให้มาเจอกันอีกทีช่วง5โมงครึ่งจะได้ไม่รบกวนเวลาของอาจารย์ท่านอื่น

บียอนเซ่: อีผึ้งมึงเนี้ยนะไม่เข้าใจ ปกติกูไม่เห็นมึงสนใจมีแต่ใช้ให้เหมยทำงานแทน

ผึ้ง: กูคงไม่ยืมจมูกคนอื่นหายใจบ่อยๆหรอก

บียอนเซ่: มึงเป็นอะไรของมึงอีผึ้ง

เหมย: นั่นสิผึ้งทำไมดูแปลกๆไป

ผึ้ง: หึ!!

ฉันถอนหายใจให้กับผึ้งก่อนจะหันไปมองพี่พีชที่กำลังสอนอยู่หน้าห้อง

หลังจากเลิกเรียนฉันกับบียอนเซ่ก็เดินมานั่งรวมกับนักศึกษาคนอื่นที่พี่พีชนัดเอาไว้ จนพี่พีชเดินออกมาจากห้องทำงานของอาจารย์เจแล้วมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน

พี่พีช: อย่าบอกว่าไม่เข้าใจกับเค้าด้วย

เหมย: เปล่าค่ะ มารอผึ้งจะได้กลับบ้านพร้อมกัน

พี่พีช: วันนี้กลับกับฉันพ่อนัดไปทานอาหารก่อนจะกลับจีน

เหมย: ไม่เห็นพ่อบอกเลยล่ะ

พีช: พ่อเพิ่งโทรมาบอกเมื่อกี้ เข้าไปนั่งข้างในกันไป

บียอนเซ่: ค่ะอาจารย์

ฉันเดินมานั่งอยู่ข้างๆผึ้งแต่ผึ้งกลับลุกหนีไปนั่งกับเพื่อนอีกกลุ่ม พี่พีชมองผึ้งก่อนจะส่ายหัวเบาๆ

บียอนเซ่: อีผึ้งมันหึงแกกับอาจารย์หรอ

เหมย: ไม่รู้สิ

บียอนเซ่: เกินไปอ่ะถึงแกจะคบกับอาจารย์มันก็ไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้ปะ

เหมย: ไว้ผึ้งใจเย็นค่อยไปคุยกัน

พีช: เมลดามานี่หน่อย

เหมย: ค่ะ //ฉันรีบลุกออกไปหาพี่พีชก่อนพี่พีชจะยื่นเชือกมาให้ฉัน

พีช: เดินถอยหลังไปฉันอยากรู้ความกว้างของบูธที่จะจัดงานของพวกเธอ

เหมย: พอยัง?

พีช: เดินไปอีก

เหมย: แค่นี้พอไหมคะ

พีช: ไปอีก!!

เหมย: แค่ไหนคะ??

พีช: แค่เธอ.....

"วู้วววว"

"อะไรกันเนี้ยจีบกันแบบนี้เลยหรอ"

"ผึ้งฉันว่าแกหมดสิทธิ์แล้วล่ะดูสายตาอาจารย์สิ"

"นั่นสิ มันแปลกๆนะเป็นพี่น้องกันจริงหรอวะ"

ปึ้ง!!!!

เสียงปิดหนังสือดังขึ้นพร้อมกับร่างของผึ้งที่เดินชนฉันออกไป

เหมย: โอ้ย!!

บียอนเซ่: อีผึ้ง!!

พีช: เหมยเจ็บไหม!! //ผมรีบวางของแล้วเดินตรงไปหาเหมยที่โดนชนจนเซไปชนกับโต๊ะ

เหมย: ไม่เป็นอะไรค่ะ

พีช: ผึ้ง!!!

"ชายหนุ่มหันไปเรียกด้วยน้ำเสียงไม่พอใจจนทุกคนในห้องต่างตกใจ "

ผึ้ง: ค่ะอาจารย์//หันมามองด้วยสีหน้าไม่พอใจ

พีช: อย่ามาทำกิริยามารยาทต่ำๆในคลาสผมอีก ที่นี่เป็นสถานศึกษาไม่ใช่ข้างถนน

ผึ้ง: ค่ะขอโทษนะคะ!

หญิงสาวมองหน้าเหมยที่อยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มด้วยสีหน้าไม่พอใจก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เหมยมองตามอย่างเป็นห่วง

พีช: เจ็บตรงไหนไหม

บียอนเซ่: อีผึ้งมันบ้าแกอย่าไปสนใจมันเลยนะเหมย

เหมย: อืม...