หันไปเพื่อบอกให้เพ้นท์ไปอาบน้ำพักผ่อน แต่ทว่าสิ่งที่ปิดปากผมก่อนคือริมฝีปากนุ่มนิ่มที่ผละออกไป มันเป็นเสี้ยวเวลาที่รวดเร็วจนผมตั้งตัวไม่ทัน แต่ได้เห็นถึงสีหน้าเขินอายของเพ้นท์ที่ยกมือเกาศีรษะตัวเองก็พาให้รอยยิ้มผุดขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ “ทำอะไร?”
เพ้นท์ไม่ตอบแถมยังไม่สบตากับผมอีกต่างหาก “ก็... เปิดปากคุณพาย”
“แบบนี้ไม่เรียกว่าเปิดปาก” ผมเท้าเอวมองเธอที่ยังคงไปไม่เป็นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น “เอาเถอะ ถือว่ากล้าที่จะแสดงออก”
“งั้นพูดได้ใช่ไหมคะ?”
“อยากฟังขนาดนั้นเลยเหรอ” เพ้นท์พยักหน้าหงึกๆ เหมือนเด็กน้อยที่ยืนรอฟังผู้ใหญ่พูด “ยังเปิดได้ไม่ดีพอ เพราะงั้นอด”
“คุณพายใจร้าย” เธอทำหน้างอจนผมยกมือยีศีรษะ
“ถ้าไม่อยากให้ใจร้าย ทีหลังหัดจำเวลาสอนสิ” เอานิ้วจิ้มหน้าผากเธอเบาๆ จนเพ้นท์ปัดมือผมออกและขยับเข้ามาใกล้จนผมเลิกคิ้วขึ้นกับการกระทำของเธอ
“ครั้งนี้ถ้าไม่ได้ เพ้นท์จะไม่ฟังแล้ว” สองมือตะปบเข
