ฝ่ามือทุบลงที่ประตูหน้าห้องจนเสียงดังลั่น ดูเหมือนเพ้นท์จะตกใจไม่น้อยจึงรีบวิ่งมาเปิดประตู “คะ คุณพาย”
หมับ
“ไปกับฉัน” คว้าข้อมือเพ้นท์เดินเข้าไปในห้อง ก่อนจะหยิบกระเป๋าและยัดเสื้อผ้า ของใช้ทั้งหมดลงภายในเวลาไม่นาน
“ดะ เดี๋ยวค่ะ! ปล่อยเพ้นท์ก่อน” ไม่สนใจเสียงเล็กๆ ที่ตวาดอยู่ทางด้านหลัง แต่ผมกลับพาเพ้นท์เดินดุ่มๆ มายังรถของตัวเองเปิดประตูรถดันร่างของเธอให้เข้าไปนั่ง แต่เพ้นท์กลับฝืนตัวเองและใช้มือยันอกผมออกห่าง
“ขึ้นรถ”
“คุณพายจะพาเพ้นท์ไปไหน เพ้นท์ไม่ไปนะคะ” เธอหยิบกระเป๋าของตัวเองออกและเดินหนีแต่ผมก็ไวกว่าคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าเธอไว้อีกครั้ง
“บอกให้ขึ้นรถ”
“เพ้นท์ไม่ขึ้นค่ะ เพ้นท์ไปไม่ได้”
“ฉันสั่ง เธอต้องทำ” กระชากต้นแขนเพ้นท์เข้าหาตัว พลางก้มหน้าลงไปจนเกือบจะแนบชิดกัน “กลับไปกับฉัน”
“ตะ แต่คุณพายไล่เพ้นท์แล้ว” เธอเบือนหน้าหนีเมื่อลมหายใจของผมรดรินอยู่บนริมฝีปากและเธอเองก็คงจะไม่ต
