กว่าจะผ่านพ้นมาได้ตอนนี้เราสองคนมายืนอยู่ตรงป้ายรถเมล์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว แค่เดินไปไม่เท่าไหร่ก็จะถึงปากซอยทางเข้าบ้าน แต่เพราะว่าผมหิวและอยากกินข้าวนอกบ้านกับคนข้างกายจึงเอ่ยปากขึ้นมา “มีร้านไหนแนะนำให้ฉันกินบ้าง”
“คะ? เออ... คุณพายจะทานอาหารนอกบ้านเหรอคะ”
“ใช่ ก็ฉันสัญญาไว้แล้วว่าจะพาเธอไปกินข้าวนอกบ้าน เพราะงั้นวันนี้เธอนำแล้วกัน” ดูเหมือนเพ้นท์จะคลายความกังวลลง เธอเหมือนเด็กตอนนั้นที่เริ่มคุ้นชินกับผมหลังจากมาอยู่ด้วยกันได้ไม่นาน ตอนนั้นผมจำได้ดีว่าเพ้นท์เกร็งแค่ไหนกับการทำตัวให้อยู่เหมือนกับไร้ตัวตนจนผมทนไม่ไหวต้องเรียกมาสั่งสอน
“เพ้นท์มีร้านหนึ่งค่ะ เป็นร้านข้าวต้มโต้รุ่ง ตอนคุณพายกลับดึกๆ เพ้นท์จะออกมาทานบ่อยค่ะ” รอยยิ้มสดใสถูกส่งมาและเดินนำผมไปตามทางกระทั่งเลยซอยบ้านไปไม่เยอะเท่าไหร่จึงได้เห็นร้านข้าวต้มโต้รุ่งอย่างที่เธอว่า เป็นร้านอาหารตามสั่งที่กำลังผัดอยากเอาเป็นเอาตายสำคั
