“ทำไมมันตามตื้อ” ว่าจบก็จูงมือเธอไปที่รถของตัวเอง “แล้วทำยังไง?”
“เพ้นท์พยายามไม่เข้าใกล้เขาค่ะ เพื่อนๆ ก็คอยดูแล แต่วันนี้เพราะคุณพายมารับเขาเลยได้จังหวะ” เพ้นท์พูดพลางลูบไปตามข้อมือของตัวเองที่ผมเห็นว่ามันเป็นรอยแดงเพราะไอ้เวรนั้นกระชากลากถู
“มันเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาทำให้เธอเป็นแบบนี้” พูดจบก็จับข้อมือเพ้นท์มาลูบไล้ไปมา “อยากกระทืบฉิบหาย”
“คะ คุณพาย” เพ้นท์ตกใจไม่น้อยเมื่อได้ยินคำพูดไม่ดีออกจากปากผมและสำคัญคือสีหน้า แววตาตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ในโหมดที่ทำให้เธอสบายใจได้เลย
“ฉันทำให้มันจมตีนได้ แค่กระดิกนิ้ว” กัดฟันกรอดและถอนหายใจก่อนจะเท้ามือกันร่างของเพ้นท์ที่พิงรถของผมอยู่ “แต่ฉันไม่ทำ เพราะมันอาจจะกระทบมาถึงตัวเธอ”
เพ้นท์อาจจะเดือดร้อนก็ได้ผมคิดแบบนั้นจึงได้ระงับอารมณ์ของตัวเองไว้ แต่อย่าคิดว่าผมจะไม่ทำอะไรเลยนะ... มันโดนผมแน่เพียงแค่ให้ธนินจัดการสืบอะไรจากตัวมันเล็กๆ น้อยๆ
“ขอบคุณน
