#เพ้นท์ของพาย :: CHAPTER 1 [100%]
954 Words
“หน้าม้าซีทรูแบบเกาหลีด้วยดีไหมน้อง หน้าน้องน่ารักจิ้มลิ้มดีจังคงออกมาดีแน่ๆ”
และสิ่งที่คิดได้ก็คือการมาตัดผมไง! ใช่ฉันจะตัดผมสั้นเพื่อเตรียมตัวเข้ามหาลัย ก็เลยอยากเปลี่ยนลุคตัวเองซะหน่อยอีกอย่างฉันไม่ชอบผมยาวแล้วด้วย เบื่อที่จะต้องมัดไปเรียนทุกวัน ถ้าตัดสั้นก็ยังพอรวบแบบหลวมๆ ได้
“ตามนั้นเลยค่ะพี่ ขอแค่ไม่ออกมาเด๋อ หนูก็พอใจแล้ว”
“ไม่เด๋อแน่นอนค่ะ เชื่อใจพี่!”
ช่างเสริมสวยหน้าปากซอยบ้านคุณพายเอามือทาบอกตัวเองพลางยิ้มให้ความมั่นใจกับฉัน ใช้เวลาในการหั่นผมยาวๆ ออกนึกก็เสียดาย แต่ตั้งใจจะตัดก็ไม่อาลัยอาวรณ์แน่นอน สามชั่วโมงในการหั่นผมยาวๆ จนเหลือแค่เพียงปะบ่าบวกกับหน้าม้าซีทรูที่ช่างตัดให้เป็นอันเสร็จเรียบร้อยดี “ว้าว... น่ารักมากค่ะน้อง เด็กลงไปอีกค่ะว่าแต่อายุเท่าไหร่คะเนี่ย?”
“สิบแปดค่ะ”
“เด็กลงไปอีกค่ะ เริ่ดมาก!” ฉันส่งยิ้มให้กับช่างเสริมสวยและมองตัวเอง ซึ่งผมสั้นของฉันออกมาดีมาก ไม่เด๋ออย่างที่คิดเลยสักนิด แถมหน้าม้าซีทรูยังไม่เกะกะลูกตาด้วย เมื่อได้ทรงผมตามที่ต้องการฉันก็พาตัวเองนั่งรถไปซื้อวัตถุดิบของสดเพื่อแช่ในตู้เย็นเนื่องจากเมื่อเช้าบนโต๊ะคุณพายวางเงินไว้สำหรับซื้ออาหารสดและของใช้ จนตอนนี้เวลาเย็นแล้วแต่ก็ต้องมึนงงไม่น้อย หน้าบ้านกลับมีรถหรูสีแดงปนส้มไม่คุ้นตาจอดอยู่พร้อมกับร่างสูงใหญ่กำลังเกาะประตูรั้วและมองสอดส่องเข้าไปในบ้าน
คงจะไม่ใช่โจรหรอกมั้ง? เพราะดูจากท่าทางและรถที่ขับราคาแพงหูฉีกขนาดนั้น
“ขอโทษนะคะ มาหาใครเหรอคะ” เดินเข้าไปใกล้จึงทักออกไป เขาหันมามองสบตากับฉัน ใบหน้าหล่อคมกำลังกวาดสายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า รอยยิ้มตรงมุมปากแสยะขึ้นจนฉันรู้สึกไม่ชอบใจกับท่าทางแบบนี้
“เหอะ ไอ้เหี้ยพายแม่งเลี้ยงเด็กไว้แดกเองเหรอวะเนี่ย”
“คะ?” แม้จะได้ยินชัดเจนว่าเขาพูดถึงคุณพายด้วยคำหยาบคายและดูเหมือนเป็นคำพูดดูถูกแต่ฉันก็สะกดอารมณ์ตัวเองไว้ “ถ้าไม่มีธุระอะไรรบกวนถอยออกจากประตูบ้านคุณพายด้วยค่ะ”
เขาถอยหลังและยกมือทั้งสองขึ้นราวกับยอมแพ้ “ดุจัง”
ไม่สนใจคนด้านหลังและเตรียมที่จะไขประตูเข้าไปในบ้าน “เหมือนแมวน้อยขู่เลย น่ารักดี”
“คุณ!” หันไปมองเขาแน่นอนว่าต้องเงย... ใช่ เงยหน้ามองไงเพราะเขาน่ะสูงพอๆ กับคุณพายเลย “พูดอะไรให้เกียรติคุณพายด้วยนะคะ ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นใครถึงได้มาพูดจาแบบนี้”
“เพื่อนไอ้พาย” ฉันที่กำลังจะต่อว่าเขาต่อเป็นอันหยุดชะงัก “ผมชื่อ ‘ดรีม’ เป็นเพื่อนกับไอ้พาย”
“เออ...”
“ผมอยากมารอมันที่บ้าน ก็เลยมาหาที่นี่” ใบ้ไปชั่วขณะเลย เขาจะบอกคุณพายไหมเนี่ยว่าฉันทำกิริยาไม่ดีใส่แบบนี้ จำต้องรีบยกมือไหว้ทันทีอย่างร้อนรน
“ขอโทษด้วยค่ะ เพ้นท์ไม่รู้ว่าคุณเป็นเพื่อนคุณพาย”
“ชื่อเพ้นท์เหรอ?” พยักหน้ารับก่อนจะได้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้น “อยู่ที่นี่กับไอ้พายมานานสินะ เด็กมันอ่อ”
“ไม่ใช่ค่ะ” ตอบออกไปขณะที่เชิญเพื่อนคุณพายเข้ามาในบ้าน เขาสำรวจบ้านและทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาฉันจึงเอาของสดไปแช่ตู้เย็นพร้อมกับแก้วน้ำเย็นๆ วางให้เขา “เพ้นท์เป็นแค่คนดูแลบ้านให้คุณพายค่ะ”
เขาพยักหน้ารับและดื่มน้ำจนหมดแก้ว หยิบมือถือออกมากดอะไรสักอย่างและหัวเราะไปด้วย “มันกำลังจะกลับมาล่ะ”
มองสบตากับฉันไม่ช้าเสียงบีบแตรรถก็ดังขึ้นและคิดว่าคนที่เขาพูดถึงคือคุณพายแน่ๆ จึงเดินออกไปเปิดประตูรั้วซึ่งก็เป็นคนที่ฉันกำลังรออยู่เลย “คุณพายกลับมาแล้ว”
เขาขมวดคิ้วทันทีที่เห็นหน้าฉัน ไม่ได้ถามถึงเพื่อนตัวเองหรืออะไรเลยสักนิด แต่กลับจับจ้องฉันไม่วางตากระทั่งคุณพายขยับเข้ามาใกล้และเอื้อมมือมาหวังจะแตะแก้มจนฉันหลับตา
“ตัดผมมาเหรอ?” สิ่งที่คิดว่าเขาจะทำกลับไม่ใช่ ในเมื่อตอนนี้คุณพายจับเส้นผมฉันที่สั้นลงไปยีเล่น “นึกยังไงไปตัดผม”
“เพ้นท์เบื่อไว้ผมยาวแล้วน่ะค่ะ ก็เลยไปตัด” คุณพายทำหน้านิ่งก่อนจะเดินสวนฉันไป แต่คุณพายทักแบบนี้ไม่มั่นใจเลยแหะ หรือตัดออกมามันจะเด๋อจริงๆ นะ
“น่าจะตัดตั้งนานแล้ว” หันไปมองแผ่นหลังกว้างที่หยุดเดินและหันมามองฉันอีกครั้ง “ถึงจะดูแปลกตา... แต่ก็น่ารักดี”
พูดจบก็เดินเข้าบ้านไป และเป็นอีกครั้งในรอบวันที่คุณพายทิ้งฉันไว้กลางทะเลที่มองไปไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความว่างเปล่า จะมีก็แต่ความอบอุ่น คำพูดที่ทำให้ฉันเผยรอยยิ้มออกมาจนแก้มแทบจะแตก
- Writer
