เราใช้สายตาประสานกันและเป็นฉันเองที่ขยับตัวออกห่างเขาอีกครั้งเมื่อได้สติ จึงเคลื่อนตัวไปทายาให้เขาที่บริเวณขาอ่อน แต่ก็ต้องเขินอีกครั้งเพราะเพิ่งจะสังเกตได้ว่าคุณพายสวมแค่กางเกงขาสั้นแนบเนื้อจนเห็นส่วนที่ไม่ควรเห็นนูนออกมาใหญ่โตจนหน้าฉันเห่อร้อนไปหมด
“เมื่อคืนได้รอฉันหรือเปล่า?” คุณพายถามขึ้นขณะที่ฉันทายาในส่วนตรงขาอ่อนเสร็จแล้วเรียบร้อย
“ไม่ค่ะ” เก็บอุปกรณ์เรียบร้อยก็ขยับลงไปนั่งบนพื้นแต่ทว่าคุณพายก็คว้าต้นแขนฉันไว้ก่อน
“จริงเหรอ”
“ค่ะ” ฉันมึนงงไม่น้อย “ก็คุณพายสั่งไม่ให้เพ้นท์รอ เพ้นท์ก็ไม่รอไงคะ”
“ปกติเธอจะรอ” เขาถามขึ้นมาอย่างฉงนใจไม่ต่างจากฉัน “ทุกครั้งที่ฉันบอกว่าไม่ต้องรอ เธอจะรอ”
“...”
“เธอเห็นฉันกับเลขา... คงไม่ต้องบอก” พยักหน้ารับเพราะไม่ต้องพูดอะไรมาก แค่เห็นสภาพนั้นก็รู้ว่าไปรบศึกกันมาแม้จะเป็นศึกรบบนเตียงก็เถอะ แล้วคุณพายจะพูดให้มันได้อะไรขึ้นมานะในเมื่อฉันอุตส่าห์ลืมไ
