“แบบไหน” ถามออกไปแม้ริมฝีปากจะขยับโดนริมฝีปากของเธอก็ตาม นับวันไม่ใช่เพราะอยากแกล้งเพ้นท์หรืออะไร แต่หลังจากที่เผลอทำผิดพลาดกับเธอ นับครั้งได้เลยมั้งที่ผมอยากมองเธอ มองทุกย่างก้าว อยากสัมผัสทุกอย่างบนกายเธอ แม้ว่าตอนเมาจะรู้สึกตัวเพียงแค่ 50% แต่ผมอยากสัมผัสเพ้นท์ให้มากกว่านี้ สัมผัสตอนที่ยังรู้สึก นึกคิด
ความผิดชอบชั่วดีที่ตีกันให้วุ่นมันไม่มีผลอะไรแล้ว ถ้าหากผมอยากที่จะสัมผัสกับเธออีกครั้ง หรืออีกครั้ง...
“แบบที่เคยทำ”
“แบบไหนล่ะ?” ยังคงต้อนให้เพ้นท์พูดมันขึ้นมา เพราะผมจะไม่ยอมพูดออกไปเด็ดขาดนี่คือทริคที่ผมชอบใช้ต้อนลูกเจี๊ยบให้เดินเข้ามาในปากของหมาป่า
“ก็แบบ...” เพ้นท์พยายามขยับปากตัวเองให้ได้น้อยที่สุด “แบบที่คุณพายเคยบอกว่าถ้าเพ้นท์เครียดก็จะจูบ”
“หึ จำแม่นซะด้วย” หัวเราะออกมา ตอนนั้นที่จูบเธอเพราะไม่รู้จะหาคำพูดไหนมาบอกดีไง หลอกล่อคนตรงหน้าด้วยวิธีนี้ก็ดีนะ แต่คงจะไม่รู้ว่านั้น
