“เพ้นท์ ขอโทษนะที่ช่วยอะไรไม่ได้ แต่เธอเจ๋งมากอะ” ภูมิทำหน้าภูมิใจ และฉันรู้ดีว่าเพื่อนไม่อยากมีปัญหาฉันเองก็ไม่อยากให้เพื่อนต้องมาเดือดร้อนด้วยเช่นกัน
“อยู่รวมกลุ่มกันแบบนี้ไว้นะ อย่างน้อยพี่แบงค์ก็ยังเห็นว่าเพ้นท์มีพวกเราอยู่” ใยไหมพูดด้วยความเป็นห่วงก่อนที่พี่จอยรุ่นพี่จะเดินตรงมาวางมือบนไหล่ภูมิและมองหน้าฉันนิ่งๆ
“ระวังตัวไว้นะเพ้นท์” พี่จอยพูดเตือนอย่างใจเย็น “หมอนั่นไม่หยุดแค่นี้แน่ ถ้าไม่ได้นอนกับน้องรหัสตัวเอง”
“เลวจริงนะครับ รุ่นพี่เหี้ยๆ แบบนี้”
“ตั้ม” ฉันส่ายหน้าให้ตั้มหยุดพูดคำหยาบเพราะดูเหมือนตั้มจะไม่พอใจอย่างมากจนเกือบจะมีเรื่องกับพี่แบงค์ซึ่งฉันคิดว่ามันไม่ควร ไม่ใช่ว่าอะไรตั้มเพิ่งเข้าเรียนจะมีเรื่องไม่ได้เด็ดขาด
“เป็นหมาบ้าแน่ เพราะเพ้นท์คือคนแรกเลยมั้งที่ปฏิเสธมัน” พี่จอยพูดพลางยักไหล่ก่อนจะชวนพวกเราทั้งหมดไปเลี้ยงไอศกรีมที่ร้านหน้ามหาลัยเพื่อให้ผ่อนคลายกับเรื่องที
