บทที่ 21
ธุรกิจของฉัน
หลังจากที่วิ่งหนีสามีมาไกลแล้ว ฉันก็ผ่อนฝีเท้าเป็นเดินลัดเลาะไปยังตลาดมืดด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยคงที่นัก
พอเดินมาถึงหน้าทางเข้าตลาดมืด ฉันก็เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่เหมือนยืนรอใครอยู่ พอผู้หญิงคนนั้นหันมาเห็นฉันก็รีบเดินตรงเข้ามาหาด้วยความดีใจ
“แม่ค้า คุณมาแล้ว”
“คุณนั่นเอง นี่มารอฉันเหรอคะ” ฉันทำหน้างง แต่พอมองคนตรงหน้าดีๆ ก็นึกขึ้นได้ว่านี่คือลูกค้าคนแรกที่มาซื้อนาฬิกากับฉันนั่นเอง
“ใช่ค่ะ ฉันมารอคุณ” หล่อนพยักหน้ารับทันที เธอเกือบจะจำแม่ค้าไม่ได้แล้ว นี่ถ้าแม่ค้าไม่ได้ใช้ผ้าปิดหน้าอันเดิม เธอคงต้องกลับบ้านมือเปล่าแน่
“ค่ะ คุณมีอะไรให้ฉันช่วยคะ” ฉันถาม และยิ้มผ่านผ้าปิดหน้าให้ลูกค้า
“เอ่อ คุณยังมีสบู่อยู่ไหมคะ” เธอเอ่ยเข้าเรื่อง เพราะสบู่ที่แม่ค้าแถมให้เธอในวันนั้นใช้ดีมาก ผิวของเธอนุ่มลื่นขึ้น ดีกว่าสบู่ของสหกรณ์ร้านค้าของรัฐที่เธอหาซื้อมาใช้ได้ก็เลือดตาแทบกระเด
