ดอกไม้ของจอมมาร

จะไปอยู่ด้วย

รถหรูแล่นเข้าไปจอดหน้าคฤหาสน์ อาคมรีบลงจากรถแล้วปิดประตูให้ผู้เป็นเจ้านาย ชายร่างสูงลงจากรถหยัดกายขึ้นเต็มความสูง เขากวาดสายตามองไปรอบๆ แล้วก้าวเข้าไปที่ประตูอย่างสง่า

"แม่คะ คริสมาพอดีเลย ลมอะไรหอบแกมาได้นี่" อลิซเอ่ยอย่างดีใจเมื่อได้เจอน้องชายที่ไม่ได้เจอกันเป็นเวลาเกือบปีมาร่วมรับประทานอาหารด้วย

"แม่บอกให้มากูก็ต้องมาสิ"

"หยาบคายตลอดเลย กับพี่มึงกูตลอดนิสัยไม่ดี"

"หึ"

"มาๆแม่กำลังให้คนใช้ตั้งโต๊ะเลย วันนี้แม่กับพ่อคงเจริญอาหารแน่ๆลูกสาวลูกชายแม่มาครบแบบนี้"

"แล้วไอ้คริสโตเฟอร์ล่ะครับ"

"ช่วยเมียทำอะไรสักอย่างนี่แหละอยู่หลังบ้าน"

"แล้วพ่อล่ะครับ"

"เล่นกับหมาอยู่ที่สวน เดี๋ยวก็มา"

"ผมเพิ่งรู้ว่าพ่อก็ชอบหมากับเขาด้วย"

"อะไรที่คล้ายๆกันก็ย่อมชอบกันเป็นธรรมดา" เซลีนหัวเราะเบาๆ

"นินทาอะไรเฮียอยู่ เฮียได้ยินนะ" วิคเตอร์เดินตรงเข้ามาแล้วฟัดที่พวงแก้มของภรรยาเบาๆ คริสมองการกระทำนั้นใบหน้าราบเรียบ ไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมา

"เปล่าสักหน่อย อาหารน่าจะเสร็จแล้วรีบไปทานกันดีกว่า"

"อื้ม ไปกันเถอะ"

"พ่อดูรักแม่มากเลยนะครับ"

"วันที่ลูกมีความรัก ลูกจะรู้ว่ามันมีความสุขมากแค่ไหนที่ได้รักใครสักคน"

"ผมก็เคยมีแต่มันไม่ใช่ความสุข" คริสยิ้มร้ายแล้วเดินไปนั่งเก้าอี้ เป็นจังหวะเดียวกันที่คริสเตียนกับภรรยาเดินมาที่โต๊ะอาหาร

"อะๆรีบทานกันเถอะ อลิซไปเรียกคริสโตเฟอร์กับตองเก้ามาเร็วๆ"

"ค่ะพ่อ" อลิซรีบเดินออกไป ไม่นานนักทุกคนก็มารวมตัวบนโต๊ะอาหารแล้วทานอาหารกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา

โรงพยาบาลพีเอ็น

อำพลถือข้าวของพะรุงพะรังเข้ามาในห้องคนไข้ เขาวางถุงอาหารลงบนโต๊ะ หย่อนกายลงนั่งเก้าอี้ข้างเตียง พลางจ้องมองเด็กหญิงร่างเล็กแล้วถอนหายใจออกมา

"หนูลุกมาทานอาหารหน่อย"

"...ฮึก..." มีเพียงเสียงสะอื้นเบาๆ ที่อำพลได้ยินและรู้สึกสงสารเจ้าหล่อนจับใจ

"ทานสักหน่อยนะ หนูต้องสู้ใช้ชีวิตต่อไปนะ คนอยู่ก็ต้องสู้ต่อไป"

"อย่ามายุ่งกับหนู" ทานตะวันปาดน้ำตาตัวเองเบาๆ เธอไม่ต้องการเจอคนอื่นแม้แต่น้อย คนที่เธออยากเจอตอนนี้คือผู้ให้กำเนิด ไม่ใช่ลูกน้องของคนหน้าเย็นชาคนนั้น

"ทานอาหารรักษาอาการให้หายนะ เดี๋ยวทุกอย่างมันจะดีขึ้นเอง" ว่าจบอำพลก็หยิบถุงที่มีกล่องข้าวมันไก่เปิดออก "ทานสักหน่อยนะ หนูทานเสร็จลุงก็กลับ ลุงจะไม่อยู่กวนใจหนู"

"..." ทานตะวันนิ่งแล้วนอนหันหลังให้ อำพลมองแผ่นหลังบางเล็กแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ

เขาพยายามพูดคุยกับเธออยู่หลายครั้ง แต่ทว่าทานตะวันกลับไม่สนใจที่จะพูดคุยกับเขาเลยแม้แต่น้อย

"งั้นลุงกลับก่อนนะ เอาไว้วันหลังลุงจากมาเยี่ยมใหม่"

"...." เธอไม่ตอบ เสียงฝีเท้าของคนที่มาเยี่ยมดังขึ้นพร้อมกับเสียงเปิดปิดประตู เสียงฝีเท้าดังไกลไปเรื่อยๆจนกระทั่งมันเงียบลง

หยาดน้ำใสๆไหลรินอาบแก้มนวล เด็กหญิงไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นต่อไปอย่างไรดี ทุกอย่างมันเคว้งไปหมด เมื่อขาดบุคคลอันที่รัก ร่างเล็กสั่นสะท้าน ห่อตัวซุกหน้ากับหมอนกอดรัดตุ๊กตาไอ้เน่าเอาไว้แน่น ราวกับต้องการให้มันเป็นที่พักพิงร่างกายและหัวใจในยามนี้

"ทานตะวัน" น้ำเสียงหวานเย็นเยือกเอ่ยขึ้นทำให้เด็กน้อยเปิดเปลือกตาขึ้นมอง บิดามารดาอันเป็นที่รักยืนอยู่ข้างเตียง ไม่ได้มีบาดแผลใดๆตามเนื้อตัวเลยแม้แต่น้อย

"แม่จ๋าพ่อจ๋าทานตะวันดีใจเหลือเกินที่พ่อกับแม่ยังอยู่" ว่าจบก็โผเข้ากอด แม้บาดแผลที่เกิดในกายมันเจ็บอยู่ไม่น้อย แต่เธอก็ลืมความเจ็บไปชั่วขณะ

บุพการีทั้งสองในชุดสีขาวสะอาดยิ้มให้ แม้นัยน์ตาของท่านทั้งสองจะเจือปนความเศร้าก็ตาม ทานตะวันดีใจเหลือเกินที่ท่านทั้งสองยังอยู่ไม่ได้จากเธอไปไหน ไม่ได้ตายจากไปเหมือนคนอื่นพูด

"พ่อกับแม่ไม่เคยจากลูกไปไหน เราจะอยู่กับลูกเฝ้ามองดูลูกเติบโตเป็นดอกทานตะวันที่สวยงาม ลูกเป็นดอกไม้งามที่ล้ำค่ารู้ไหม" ทานตะวันกอดรัดร่างมารดาแน่นในขณะที่ท่านลูบหัวเธออย่างแผ่วเบา

"แม่กับพ่ออย่าไปไหนนะ อย่าทิ้งทานตะวันนะคะ ทานตะวันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพ่อกับแม่ พ่อต้องอยู่ดูทานตะวันเติบโต แม่ต้องอยู่ดูทานตะวันประสบความสำเร็จนะคะ อย่าทิ้งทานตะวันนะคะ"

"พ่อกับแม่ไม่ทิ้งลูกแน่นอนลูกรัก" ทานตะวันเงยหน้ามองบิดาแล้วสวมกอดด้วยความรักสุดหัวใจ "เราจะอยู่กับลูกเสมอ"

"สัญญาแล้วนะคะ"

"พ่อกับแม่สัญญาจ้ะลูกรัก" บิดาจูบที่เรือนผมดำขลับเบาๆ แล้วกอดรัดร่างเธอกับมารดา ทานตะวันอบอุ่นและดีใจเหลือเกินที่ความสุขมันไม่ได้จากเธอไป....

เฮือก! คนร่างเล็กสะดุ้งสุดตัวพร้อมกับเปิดเปลือกตามองไปรอบๆห้อง ห้องนี้เป็นห้องสีขาวเหมือนเดิมแต่ไร้เงาบิดามารดา

น้ำตาเม็ดใสที่เหือดแห้งไปไม่ถึงสามสิบนาทีไหลเอ่อแก้มนวลใสอีกครั้ง

ทุกอย่างมันเป็นแค่ความฝัน ท่านทั้งสองไม่ได้มาหาเธอ... เธอแค่ฝันไปเท่านั้น....

"ฮือๆ ทานตะวันคิดถึงพ่อกับแม่เหลือเกิน" หยาดน้ำใสไหลพรั่งพรู หัวใจไม่อาจคลายความทุกข์ระทมตรอมตรมในหัวใจ ร่างบางในชุดโรงพยาบาลสีขาวลุกขึ้นแล้วถอดสายน้ำเกลือออก

เลือดสีแดงไหลไปตามนิ้วแล้วหยอดเป็นทางยาว เด็กน้อยไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้น้อย เธอตรงดิ่งไปที่ระเบียงแล้วปีนมันขึ้นไป

แม่จ๋าพ่อจ๋า ทานตะวันจะตามพ่อกับแม่ไปนะคะ