สะดุดรัก...นายฆาตกร

เหยื่อรายสุดท้าย...จริงมั๊ย

ชานนท์รีบอุ้มชนกนันท์เข้าบ้านโดยมีลลิลวิ่งตามมาติดๆ เธอช่วยชานนท์เปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ชนกนันท์ เธอสวยมาก เธอเจออะไรมาบ้างนะ ลลิลคิดสงสารเธอจับใจ ชานนท์ตั้งตารอเธอฟื้นมาอย่างใจจดใจจ่อเธอคงเพลียมาก ลลิลบอกให้เขาพาเธอไปให้การกับตำรวจเพราะตำรวจก็ตามตัวชนกนันท์อยู่ เธออาจมีเบาะแสที่สาวตัวถึงคนร้ายได้ ชนกนันท์ลืมตาตื่นขึ้นมา ชานนท์ดีใจมากกอดชนกนันท์แน่นเลย

"ชั้นอยู่ไหนคะ คุณเป็นใคร?"

"นันท์จำพี่ไม่ได้เหรอพี่นนท์ไงพี่เจอน้องแล้ว นันท์หมดสติหน้าบ้านพี่พอดี"

"พี่นนท์...ฮือๆๆๆๆๆ..นันท์คิดถึงพี่มากๆเลยพี่หายไปอยู่ไหนมาทำไมมีบเานใหญ่โตจังเลย"

"พี่ขอโทษนะที่ตามหานันท์เจอช้าไปแต่พี่ดีใจมากบ้านหลังนี้พี่สร้างไว้ให้เราอยู่ที่นี่ด้วยกันเราได้กลับมาอยู่ด้วยกันแล้วนะ"

มั้งสองคนพี่น้องกอดกันด้วยความดีใจแต่บังเอิญลลิลเหลือบไปเห็นสายตาที่แปลกๆของชนกนันท์สายตาที่มีแข็งกร้าวรอยยิ้ที่มุมปากมันหมายความว่าอย่างไรกัน ลลิลเดินออกมาจากบ้านของชานนท์ปล่อยให้พี่น้องเขาได้คุยกัน ในหัวของลลิลไม่สามารถสลัดภาพของชนกนันท์ออกได้เลยกับรอยยิ้มประหลาดนั่น ลลิลขึ้นห้องไปยืนมองสองพี่น้องอยู่ในบ้าน

"เจอสักทีนะชนกนันท์...ดีใจด้วยนะคะคุณนนท์คุณคงมีความสุขและก็ต่อไปนี้คุณได้ทดแทนวันเวลาที่เสียไปให้น้องสาวคุณแล้วเธอจะไม่ลำบากอีกต่อไปแล้ว"

เช้าวันรุ่งขึ้นชานนท์พาชนกนันท์ไปให้การกับตำรวจเธอให้การว่าโดนจับไปพร้อมกับหกคนนั้นซึ่งมี

1.สุรางค์ เปรมปรี เสียชีวิตแล้ว เหยื่อคนแรก

2.นิดา ขุนพรหม เสียชีวิตแล้ว

3.อุไร จันทร์หอม เสียชีวิตแล้ว

4.กานดา บุตรดี เสียชีวิตแล้ว

5.สุนี สมปอง เสียชีวิตแล้ว

6.กุสุมา แม้นมี ยังมีชีวิตอยู่

"วันนั้นเรานัดเคลียกันค่ะว่าเราจะต่างคนต่างอยู่ถ้าเจอกันก็จะไม่พูดคุยและก็หาเรื่องกันเราตกลงกันได้ด้วยดีแต่แล้วอยู่ๆพวกเราก็หลับไปฟื้นมาอีกทีพวกเราก็อยู่ทีาไหนไม่รู้ค่ะมันมืดมาก เราอยู่ในนั้นหลายวันหิวจนใส้จะขาด สุรางค์ถูกนำตัวออกไปแล้วก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย พอถามมันมันก็บอกว่าส่งบ้านแล้วทุกคนก็แย่งกันขอออกไปมันก็ให้เล่นเกมส์ใครชนะได้ออกไปก่อน แล้วนิดาก็ออกไป จนถึงคนที่ห้านันท์คิดว่ามันแปลกๆคนที่ออกไปทำไมไม่แจ้งตำรวจมาช่วยคนที่นั่นต์จึงแอบออกมาได้แต่คนที่เหลืออาการไม่ค่อยสู้ดีนัก"

"เธอจำทางกลับไปที่นั่นได้มั้ย?"

"จำได้ค่ะ"

ชนกนันท์บอกทางกับตำรวจถึงที่กักขังเหยื่ออีกหนึ่งคนที่เหลือ ทุกคนหวังแค่ว่าเหยื่อหนึ่งคนที่เหลือจะปลอดภัย ตำรวจหลายรายเข้าค้นที่ ที่ไว้สำหรับกักขังเหยื่อ ตรงนั้นเป็นบ้านร้าง ไม่พบตัวคนร้ายแต่เหยื่อหนึ่งคนที่เหลือเสียชีวิตแล้วสภาพศพเหมือนกันกับห้ารายก่อนหน้านี้ มีร่องรอยของผู้หญิงขายบริการทั้งหกคนในบ้านร้างจริงไปตามคำให้การของชนกนันท์ ที่ชนกนันท์บอกว่ามืดนั้นเพราะคนร้ายใช้ผ้าหนาทึบมาปิดตรงหน้าต่างไว้แล้วก็ปิดตาเหยื่อทุกคนด้วย ชนกนันท์ให้การกับตำรวจว่าไม่เห็นอะไรเลยคนร้ายระวังตัวมากเวลาเข้ามาจะไม่พูดอะไรเอาข้าววางไว้แล้วก็ไปจึงไม่สามารถจำเสียงได้ ชนกนันท์เล่าว่าตอนมันปล่อยให้กินข้าวมันจะแก้มัดให้กินทีละคน อันนี้ตำรวจสันนิษฐานว่าถ้าแก้มัดให้หมดทุกคนเหยื่อทั้งหมดอาจจะช่วยกันและก็หนีออกมาได้ คนร้ายฉลาดมาก ตำรวจสันนิษฐานว่าคนร้ายอาจจะป้วนเปี้ยนอยู่แถวๆนี้มันจะต้องมาปิดปากเหยื่อที่รอดก็เป็นได้

สารวัตรกิตติสั่งการลูกน้องให้เฝ้าดูรอบๆบ้านของชานนทร์เพื่อความปลอดภัย

"อ้าว...ลินบ้านนี้อยู่ข้างบ้านลินนี่นาลินรู้จักเขาเหรอเปล่า?"

"รู้ ก็พึ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้แหละ"

"ระวังตัวด้วยนะคนร้ายอาจจะมาป้วนเปี้ยนแถวนี้ได้"

"สารวัตรคะคนร้ายจะรู้จักบ้านของคุณนนท์ได้อย่างไรคะก็คุณนันท์หนีออกมาแต่คนร้ายไม่ได้ตามมานี่คะ"

"กันไว้ก่อนนะคนร้ายมันฉลาดมากนะอย่างกับผีไม่เห็นเหรอในหนังฆาตกรรมน่ะหนีไปไกลแค่ไหนคนร้ายก็ตามเจอ"

"เออ...ก็จริง"

ภาพบนหน้าจอทีวีทุกช่องเสนอข่าวใหญ่ข่าวนี้ข่าวที่ประชาชนฯให้ความสนใจและก็ตำหนิการทำงานของตำรวจว่าไม่มีความสามารถจับตัวคนร้ายได้จนทำให้เกิดการฆาตรกรรมหญิงขายบริการไปถึงหกคน วันนี้ตำรวจแถลงการว่าจะไม่ให้มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นแล้ว ตำรวจจะพยายามสืบหาตามจับฆาตกรให้ได้ เมื่อข่าวการแถลงการของตำรวจจบลง ประชาชนฯทุกคนได้แต่หวังว่า จะมีใครตกเป็นเหยื่ออีกไหมตราบใดที่ยังจับตัวคนร้ายไม่ได้ประชาชนฯก็ไม่สามารถอยู่อย่างสงบได้ โดยเฉพาผู้ะหญิง

ที่มีอาชีพขายบริการและทำงานกลางคืน ลลิล สังเกตุท่าทีของชนกนันท์มันดูแปลกๆ เธอเล่าเหตุการณ์ได้เหมือนอย่างกับเห็นเองแต่เธอถูกปิดตานะ มันดูขัดแย้งกันพิกล แต่เธอก็ได้แต่คิดมันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ชนกนันท์อาจจะเป็นคนช่างสังเกตุเหมือนเธอก็ได้ ลลิลเข้าออฟฟิศวันนี้ต้องเอารายงานไปส่ง บก.

"ไอ้ลินบ้านแกอยู่ข้างๆกันกับบ้านเหยื่อรายที่รอดนี่นา แกไม่ต้องเข้าออฟฟิศก็ได้คอยจับตาแล้วก็ตั้งกล้องตลอดเวลาเดี๋ยวพลาดโอกาสสำคัญคนร้ายต้องมาแน่ตามที่เคยเห็นคดีคล้ายๆกันแบบนี้ส่วนใหญ่ฆาตกรจะไม่ยอมปล่อยให้เหยื่อ หลุดมือไปแน่เดียวมันจะต้องมาเก็บ"

"บก. ถึงมันมาก็ไม่รอดหรอกค่ะตำรวจวางกำลังแอบตรวจตราอยู่รอบๆบ้านเพียบเลย"

"มันก็รอโอกาสไงเดี๋ยวอีกหน่อยคนเริ่มลืมข่าวนี้มันก็จะมาคอยดูสิ"

ลลิลกลับบ้านแล้ววันนี้เธอเหนื่อยมากจึงเผลอหลับไปลลิลตื่นขึ้นมากลางดึกเธอส่องดูสถานการณ์ข้างบ้านวันนี้ตำรวจที่มารักษาความปลอดภัยรอบๆบ้าน ของชานนทร์มีแค่2คน เธอแอบส่องดูว่าสองพี่น้องนี่เขาอยู่กันอย่างไรนะตั้งแต่เจอตัวชนกนันท์เขาก็ไม่ได้แวะมาบ้านเธออีกลลิลก็ไม่กล้าไปบ้านเขาเพราะกลัวจะไปเป็นส่วนเกินระหว่างสองพี่น้องเขาไม่ได้เจอกันนานควรปล่อยให้เขาได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น ขณะที่ลลิลเหม่อมองบ้านข้างๆอยู่นั้นเธอเห็นคนสวมใส่เสื้อฮูดสีดำปิดหน้ามืดชิดกระโดดเข้าไปในบ้านเธอตกใจมาจึงโทรบอกสารวัตกิตติทันทีตำรวจหลายนายรีบเข้าค้นบ้านทันทีแต่ไม่เจออะไร

"สารวัตรคะลินเห็นจริงๆ ค่ะ"

"ลินพึ่งตื่นไม่ใช่เหรอลินอาจจะตาฝาดไปก็ได้นะ"

"หรือคะ..แต่ลินเห็นจริงๆ "

"นอนพักผ่อนซะนะช่วงนี้ลินหมกมุ่นกับข่าวนี้มากเกินไปลินอาจจะเห็นภาพหลอนก็ได้มันเกิดขึ้นได้กับทุกคนถ้าเราเคลียดเกินไป อย่าหักโหมพักผ่อนบ้าง รีแลกซ์น่ะเดี๋ยวพี่ว่างจะพาไปเที่ยวพักผ่อนให้ผ่อนคลายบ้าง "

"ก็ได้ค่ะ"

สารวัตรกลับไปแล้วลลิลก็เข้านอนแต่เธอก็นอนไม่หลับ "มันเป็นภาพหลอนจริงๆเหรอ?"

ลลิลคิดคาใจ

เช้าวันรุ่งขึ้นแม่ให้นำข้าวเข้าไปส่งให้กับชานนท์เพราะเขาสั่งแม่ไว้เขาอยากให้ชนกนันท์กินข้าวฝีมือแม่

"ชิตั้งแต่เจอน้องสาวก็ลืมเราเลย แต่ไม่ลืมอาหารของแม่ เรามีค่าแค่คนส่งอาหารเท่านั้นเอง แต่เราจะนอยทำไมเนี่ยไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย"

ลลิลกดกริ่งหน้าบ้านชานนท์เดินออกมารับอาหารลลิลไม่พูดอะไรส่งอาหารแล้วรีบกลับเข้าบ้านไป ชานนท์สงสัยปกติลลิลชั่งซักช่างถามแต่วันนี้เงียบแปลกๆ เขาแค่สงสัยแต่ก็ไม่ได้ถาม

"ชิไม่ถามเราสักคำว่าเป็นอย่างไรบ้าง...ส่งข้อความหรือโทรมาก็ได้แต่นี่ไม่มีเลย..ไม่สนใจแล้วไม่คุยด้วยแล้ว"

ชานนท์ชะเง้อมองหาลลิลทุกวันว่าเธอไปไหนแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา ท่าทางท่าทีของชานนท์ทำให้ชนกนันท์สงสัย

"พี่มองหาใครคะ?"

"ปล่าวไม่ได้หาใครแค่มองอะไรรอบๆบ้านเพื่อความปลอดภัยน่ะ"

"พี่ตำรวจตั้งเยอะ"

ทางด้านลลิลตัเงแต่วันนั้นก็ไม่ได้อยู่บ้านเลยเธอกลับมาสิงสถิตอยู่ที่ สน.เหมือนเดิม สารวัตรกิตติได้เห็นหน้าลลิลก็มีกำลังใจทำงานขึ้นเป็นกองแต่ถ้าวันไหนลลิลหายไปหัวใจชายหนุ่มก็จะห่อเหี่ยว ลลิลอยู่แบบนี้ทุกวัน เข้าออฟฟิศ ส่งรายงานข่าวอยู่หาข่าวที่ สน.เธอไม่ไก้ส่องข้างบ้านอีกแล้ว

"ไอ้ลินชั้นให้แกเฝ้าข้างบ้านไว้ไงเดี๋ยวก็พลาดโอกาสดีๆไปหรอก"

"ตำรวจเต็มบ้านไม่มีหรอกคนร้ายน่ะใครจะกล้ามา"

"เอาเถอะช่วงกลางคืนก็แอบจับตามองบ้างนะถ้าเราได้ภาพข่าวก่อนใครเรตติ้งเราจะสูงกว่าช่องอื่นนะพยายามนะมันต้องมาคนร้ายน่ะเชื่อพี่"

ลลิลขับรถกลับบ้านแล้วเธเห็นแม่คุยกับใครอยู่ที่บ้านแต่เธอก็ไม่ได้สนใจไม่ได้สังเกตุลลิลเปิดประตูแล้วเดินผ่านไปสภาพอิดโรยหัวฟูหน้ามันไร้การตบแต่งใดๆทั้งสิ้น

"ไอ้ลินไม่ทักทายแม่หน่อยเหรอ?"

"กลับมาแล้วค่ะ สวัสดีค่ะ จะนอนแล้วค่ะ"

ลลิลพูดทั้งที่ยังไม่มองหน้าว่าใครมา"

"หันมา" แม่สั่ง

ลลิลหันมาที่แท้ก็ชานนท์นั้นเอง เธอมองแว๊บเดียวก็ขึ้นห้องแม่ตะโกนว่าเธอว่า

"ดูสภาพสิน่ะใครเขาจะมาชอบผมเผ้ายุ่งเหยิงหน้าตาก็ไม่รู้จักตบแต่งบ้าง"

"แล้วแต่ไม่ชอบก็ไม่ต้องมาชอบเชอะ"

"แล้วมันจะโมโหทำไมไอ้นี่นี่ปกติด่าบ่นมันทุกวันไม่เห็นจะโกรธ"

ชานนท์คุยกับแม่อยู่แป๊บหนึ่งเขาก็ลากลับบ้านในใจก็นึกสงสัยว่าลลิลเป็นอะไรนะหลายวันมานี้ โกรธเขาเรื่องอะไรหรือเปล่า เขามองโทรศัพท์ว่าจะโทรไปถามดีหรือไม่โทรดี ขณะที่เขามองดูโทรศัพท์อยู่นั้น ลลิลโทรมาพอดีเขารีบรับทันที

"นี่จะโทรก็รีบโทรสิจะนอนแล้ว"

แล้วลลิลก็วางสาย ชานนท์ก็งงๆ ว่าลลิลรู้ได้ไงว่าเขากำลังจะโทรศัพท์แล้วเขาก็โทรหาเธอ

"ไงคุณเป็นอะไรหลายวันนี้มึนๆตึงๆกับผมงานเยอะเหรอ?"

"ฉันไปตึงใส่คุณตอนไหน?"

"ทุกตอน"

"ทีคุณน่ะไม่เห็นสนใจชั้นเลย"

"อ๋องอนน่ะเอง..ขอโทษนะช่วงนี้ต้องทำเอกสารสำหรับนันท์น่ะผมเลยไม่ว่างคุยกับคุณเลยแต่ตอนผมว่าก็ไปหาคุณอยู่บ้านนะแต่คุณไม่อยู่น่ะเมื่อเย็นก็ไปหาคุณนะแต่คุณมีท่าทีแปลกๆก็เลยว่าจะโทรมาคุยด้วยแต่เห็นคุณเหนื่อยๆก็เกรงใจ"

"อ๋อคุณมาหาลินเหรอคะมาหาทำไมมีอะไรจะปรึกษาเหรอคะ"

จากตอนแรกเสียงแข็งตอนนี้เสียงเริ่มอ่อนลง

"ก็ผมคิดถึงคุณน่ะไม่เห็นตั้งหลายวัน..."

"คิดถึงทำไม...คุณไม่ได้ชอบลินสักหน่อยไม่เคยเห็นบอกว่าชอบเลยคนไม่ได้ชอบกันจะมาคิดถึงกันทำไม?"

"ถ้าผมไม่ชอบคุณผมจะคิดถึงคุณทำไม่ล่ะ...ผมชอบคุณนะ คุณแปลกดี"

"อ้าว...นี่คุณไม่ได้ชอบชั้นที่ชั้นสวยเหรอ?"

"ไม่คุณไม่สวยเลย"

"งั้นไม่คุยด้วยแล้ว...ตรูดดดดดดเ"

ลลิลวางสายงอนหนักกว่าเดิม ชานนท์ต้องโทรมาใหม่

"ว่าไงโทรมาทำไมอีก...?"

"ใจร้อนจริงรีบวางทำไมยังไม่หายคิดถึงเลยยังพูดไม่จบเลย คุณไม่สวยเท่าผู้หญิงคนอื่นแต่คุณน่ารักมองไม่เบื่อยิ่งมองยิ่งหลง คุณแปลกดีที่ว่าแปลกคือคุณไม่ฟุ้งเฟ้อไม่มีจริตมารยาเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆและคุณจริงใจกับคนรอบข้างทุกคน ผมชอบคุณเพราะตรงนี้ ความสวยไม่สำคัญสำหรับผม แต่คุณพิเศษกว่าคนอื่นๆที่ผมเคยเจอมา และอีกอย่างถึงคุณ

ดูดีโดยที่ไม่ต้องดสริมเติมแต่งใดๆเป็นแบบนี้ตลอดไปนะผมชอบ"

"คนบ้าเค้าเขิลนะ ตรูดดดตรูดดด"

"เออแปลกจริงงอนก็วางสาย เขิลก็วางสาย"

"ติ๊ง.....ลินก็ชอบคุณค่ะ"

ลลิลส่งข้อความแชทมาให้เขา ชานนท์ก็ตอบกลับไปว่า

"อยากได้ยินจากปาก"

"ลินเขิล"

ชนกนันท์ออกมาเดินเล่นตรงสนามข้างบ้านและบังเอิญเห็นชานนท์คุยโทรศัพท์อย่างมีความสุขเธอนึกสงสัยว่าพี่ชายของเธอคุยกับใคร

"พี่คุยกับใครดูมีความสุขนะ...จะต้องรู้ให้ได้ใครทำให้พี่มีความสุขขนาดนี้"

ลลิลยิ้มกริ่มหัวใจพองโตภายในห้องของเธออบอวลไปด้วยกลิ่นไอของความรักห้องที่ทาสีครีมอ่อนๆมันกลายเป็นสีชมพูไปแล้วตอนนี้ ชานนท์ผู้เคร่งขรึมก็ดูอ่อนโยนผิดกับครั้งแรกที่เจอกันกับลลิล ความรักทำให้โลกเป็นสีชมพูแต่เขาว่าความสุขมักจะอยู่กับเราได้ไม่นานมีสุขเท่าไรทุกข์ก็จะมาแทนที่เท่านั้นหวังว่าทั้งสองจะเกาะยึดความสุขนี้ให้ได้นาน เพราะเหมือนว่ามีใครบางคนกำลังจะทำให้ชานนท์ได้รับความทุกข์อย่างแสนสาหัส

วันเวลาเริ่มผ่านไปเพียงแค่หนึ่งเดือนคนก็เริ่มจะไม่สนใจคดีนี้แล้วเพราะมีคดีใหม่ๆคนก็จะให้ความสนใจกับคดีใหม่ๆจนลืมไปว่ายังจับคนร้ายไม่ได้

วันนี้ลลิลกลับบ้านดึกหน่อยเธอเปิดประตูบ้านเข้าไปลลิลขึ้นห้องเธอคิดถึงชานนทร์จึงแอบส่องดูเขาเห็นเขานั่งอ่านอะไรบางอย่างขณะที่เธอกำลังจะเก็บกล้องก็เหลือบไปเห็นคนชุดดำกระโดดออกจากบ้านชานนท๋ไป ใช้กล้องส่องดูเห็นแค่เงาในความมืดเท่านั้น แต่จะโทรบอกสารวัตรก็กลัวจะเป็นเหมือนคราวก่อนจึงได้แต่คิดในใจว่า

"ฉันจะจับแกให้ได้คอยดูสิ แต่ทำไมกระโดดออกจากบ้านคุณนนท์นะถ้าโทรไปถามเขาจะว่าอ่อยรึเปล่านะ"

"ฮัลโหล...นี่คุณน้องสาวคุณอยู่หรือเปล่าคะ?"

"อยู่...มีอะไรหรือ?"

"ไม่มีอะไรแค่...แค่"

"แค่...คิดถึงผมเหรอ?"

"ไม่ใช่..ก็ใช่...เอ๊ะยังไงดี"

"คิดถึงก็บอกคิดถึงแค่นั้นเองเดี๋ยวผมเดินไปหา"

"มะมะ..ไม่ต้องมา..วางสายไปแล้วยังพูดไม่ทันจบเลย"

ชานนท์คิดว่าลลิลคงคิดถึงเขาแต่อ้างไปยังงั้นแหละ ชานนท์มากเกริ่งหน้าบ้านลลิล ลลิลออกมาเปิดประตูให้พลางพูดว่า

"นี่คุณน่ะมันดึกแล้วนะ"

"อ้าวก็เห็นคุณคิดถึงถ้าผมไม่มาหาคุณเดียวก็งอนอีก"

จริงๆแล้วลลิลอยากเห็นหน้าเขาแต่ เธอก็ง่วงมากด้วสิพร้อมที่จะหลับได้ทุกเวลาแม่ก็ไม่อยู่ด้วยมันจะดูโอกาสเต็มใจไปมั๊ย ชานนท์เข้าบ้านไปลลิลได้ทีจึงพูดขึ้นว่า

"บ้านคุณมีอะไรแปลกไเข้าบ้านหรือเปล่าคะ?"

"ไม่มีนี่คุณเห็นอะไร?"

"ลินเห็นคนใส่ไอ้โม่งกระโดดออกจากบ้านคุณสองครั้งแล้ว"

"ไม่มีอะไรหรอกผมอยู่ทั่งคน"

"ทำไมลินไม่ค่อยเห็นน้องสาวคุณเลยคะเธอเข้านอนกี่โมงคะ?"

"ปกติก็นอน3ทุ่มนี้เกือบห้าทุ่มป่านนี้หลับไปแล้ว แล้วคุณปกตินอนกี่ทุ่มล่ะ...อะอ้าวนี่คนหรืออะไรอยู่ๆก็หลับไปไม่บอกไม่กล่าว..นี่คุณ ลิน ลิน..ไปนอนข้างบนเถอะคุณ..โอ...หลับลึกขี้เซาด้วยทำไงดีล่ะ อุ้มขึ้นไปนอนก็แล้วกัน ชานนท์มองหน้านวลของหญิงสาวคนพิเศษของเขาชุดนอนไม่ได้ดูเซ็กซี่เลยเสื้อแขนยาวมีกระดุมหน้ากับกางเกงนอนขายาวลายการ์ตูนเข้าชุดกันดูน่ารัก เขาใช้มือเปิดประตูอย่างทุลักทุเลเขาวางลลิลลงบนเตียงแก้มนวลชวนหลงไหลชานนท์คิดว่านี่ถ้าเขาแอบทำอะไรเธอเธอจะตื่นไหมนะชานนทร์ห่มผ้าให้ลลิลเขาเห็นแก้มป่องนวลแล้วอดใจไม่ไหวจมูกโดงคมสันแตะไปที่แก้ของเธอริมฝีปากอุ่นๆแตะไปมี่ริมฝีปากบอกเธอ แล้วสติสัมปชัญญะก็กลับมาเขาสะบัดหน้าแรงๆหลายครั้ง

"อีกแล้ว..คุณนี่มีพลังงานบางอย่างที่ทำให้ผมอดใจไม่ได้ทุกทีครั้งนี้ถือว่าโชคดีไปนะ ดูสิหลับไม่ได้รู้อะไรเลยใครจะทำอะไรจะรู้มั๊ยเนี่ย แต่ทำไมห้องแม่มันแง้มออกมาแม่ไม่อยู่นี่นา อยู่คนเดียวด้วย คุณนี่นะไม่รู้จักระวังตัวเองเลยชานนท์ปิดห้องให้ลลิลแล้วลงไปนอนบนโซฟาข้างล่างเขาหลับไปที่โซฟาจนถึงรุ่งสาง แม่กลับมาจากธุระพอดีเห็นชานนท์นอนอยู่ที่โซฟาก็แปลกใจแต่ก็ไม่ได้ปลูก

แม่เดินผ่านไปทำให้ชานนท์สะดุ้งตื่นมา

"อ้าว..นนท์ตื่นแล้วเหรอ?ทำไมได้มานอนอยู่ตรงนี้ล่ะ?"

"พอดีเมื่อคืนเห็นลินเขาอยู่คนเดียวผมเลยเป็นห่วงน่ะครับ งั้นผมขอตัวนะครับ"

"เดี๋ยวแม่ทำอาหารเช้าเสร็จแล้วจะเอาไปให้นะ"

"ครับผมของคุณครับ"

ชานนท์กลับเข้าบ้านก็เห็นชนกนันท์ตื่นมาแล้วจึงถามว่สหิวหรือยัง"

"ยังไม่หิวจ่ะนันท์นอนไม่หลับค่ะฝันร้ายเลยไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืนค่ะ มันน่ากลัวมากเลยค่ะ"

ชนกนันท์มีภาวะเป็นโรคซึมเศร้าและมีภาวะของโรคไบโพล่าร์ควบมาด้วยอันเนื่องมาจากเธอได้รับผลกระทบมาจากการถูกทารุณกรรมจากผู้อุปถัมภ์ของเธอทุกคืนชนกนันท์จะนอนไม่หลับต้องกินยานอนหลับจนเธอติดยาวันไหนถ้าไม่ได้กินยานอนหลับเธอจะหลับไม่ได้เลย

ลลิลตื่นมาแบบงงๆ ว่าเธอขึ้นมาได้ยังไงเมื่อคืนเธอคุยอยู่กับชานนท์ลลิลเดินลงไปจ้างล่างเจอแม่พอดีเธอจึงถามแม่ว่า

"แม่ลินขึ้นไปนอนได้ยังไง?"

"อ้าวนี่แม่จะรู้มั้ยเนี่ยแต่เมื่อเช้ากลับมาเห็นคุณนนท์เขาหลับอยู่โซฟาห้องล่างเนี่ย อย่าบอกนะว่าเขาอุ้มไปนอนข้างบนยังไม่รู้ตัว ตายๆลูกสาวชั้นร่างกายยังอยู่ครบมั๊ยเนี่ยไม่เสียให้เขาไปแล้วเหรอ"

"เสียอะไรยังอยู่ดีนี่ไง"

"หลับขนาดนี้โดนลักหลับไปแล้วมั้งน่ะ"

"โธ่แม่...ถ้าถึงขนาดนั้นลินก็ตื่นแล้วเหอะ"

"แต่ว่าแม่เชื่อใจเขาได้คุณนนท์น่ะเขาเป็นสุภาพบุรุษไม่ทำอะไรลินหรอกมีแต่ลินนี่แหละจะทำเขา"

"ไอ้ลูกไร้ยางอายพูดมาได้...เอาอาหารไปส่งให้ข้างบ้านเสร็จแล้วแต่แปลงฟันอาบน้ำก่อนนะอายเขา"

"จ้าาาแม่จ๋า"

ลลิลอาบน้ำแปลงฟันแต่งตัวเตรียมไปทำงานวันนี้ก็เหมือนเดิมเข้าออฟฟิศก่อนก็ไป สน.

"อาหารค่ะ..คุณดูดีขึ้นเยอะเลยค่ะคุณสวยมากเลย"

"ขอบคุณค่ะนี่คุณลินใช่มั๊ยคะเห็นพี่นนท์พูดให้ฟังบ่อยๆว่าคนข้างบ้านใจดีถ้าพี่ไม่อยู่ให้มาคุยมาหาข้าวกินได้ที่บ้านคุณลินพี่มาขอข้าวกินบ่อยมั๊ยคะ?"

"555ไม่ได้ขอค่ะคุณนนทร์ผูกปิ่นโตที่ร้านของแม่น่ะค่ะแม่จะทำให้คุณนนทร์เองเป็นพิเศษแต่บางทีแม่ก็ชานมากินด้วยกันที่บ้านว่างๆเชิญคุณนันทร์ด้งยนะคะ"

"ขอบคุณค่ะ ว่างๆต้องมาแน่นอนค่ะอยากคุยกับป้าบ้าง"

"อ้าว..นันทร์มารับอาหารเองเลยเดี๋ยวพี่มารับให้ก็ได้"

"ไม่เป็นไรค่ะ..นันท์อยากหาเพื่อนคุยน่ะค่ะ"

"ถ้าอยากหาเพื่อนคุย..คุยกับแม่ของลินก็ได้ค่ะแม่อยู่บ้านไม่ได้ทำอะไรร้านอาหารที่เปิดให้คนงานดูแล...นี่คุณเมื่อคืนลินขึ้นไปนอนได้ยังไง"

"ผมก็อุ้มคุณขึ้นไปไง"

"คุณได้ทำอะไรลินมั๊ย?"

"จะบ้าเหรอ..ใครจะไปทำอะไรคนนอนหลับที่สภาพไม่ได้ดูเซ็กซี่เลยสักนิด"

ชนกนันท์มองดูชานนท์กับลลิลหยอกล้อกันอย่างมีความสุขเธอก็ยิ้มออกมา ลลิลเห็นชนกนันท์ยิ้มเมื่อมองดูชานนท์แต่เป็นรอยยิ้มที่ให้ความรู้สึกแปลกๆยิ้มที่มุมปากสายตาแข็งกร้าวรอยยิ้มแบบนี้มันคืออะไรกันนะลลิลได้แต่คิดฉงนในใจ