สะดุดรัก...นายฆาตกร

เบาะแสใหม่

"ลองดมตรงนี้หน่อยสิว่ามันจะเหม็นคาวหรือปล่าว?"

"อุ๊ย...!"

ชานนท์ก้มลงใช้ริมฝีปากของเขาแตะกับริมฝีปากของลลิล ลลิลตกใจเขิลอาย

"เกือบไปแล้วเชียว...อยู่ใกล้ยัยนี่ทีไรหวั่นไหวทุกที"

ชานนท์คิดในใจ

เช้าวันรุ่งขึ้น ทั้งคู่เดินทางกลับบ้าน ชานนท์คิดว่าครั้งนี้จะไปแอบสืบคนดียว เขาเตรียมออกจากบ้านคนเดียว ลลิลแอบเห็นเขากำลังออกจากบ้านก็วิ่งตามออกไปทันที

"คุณจะไปไหนให้ลินไปด้วย"

"ไม่ให้ไป...นี่คุณแอบดูผมหรือเปล่านี่ตามติดจังเลยแอบชอบผมอยู่หรือไง?"

"ปล๊าววว...ใครแอบดู..ใครแอบชอบ..คุณนี่หลงตัวเองนะนี่ เราลงเรือลำเดียวกันแล้วนะขอไปด้วย คนเดียวหัวหายสองคนเพื่อนตายไง"

"มันเกะกะ...คุณนะเกะกะ...กลับบ้านไปแม่คุณจะว่าเอาลูกสาวไม่เคยอยู่บ้านเลย "

"แม่ไม่อยู่...ไปปฏิบัติธรรมที่วัดหลายวัน"

"เฮ้อออ...คุณนี่มันดื้อจริงๆ ผมล่ะสงสารแม่คุณจริงๆ...ขึ้นรถไป..."

ลลิลยิ้มร่า...สุดท้ายชานนท์ก็ไม่เคยขัดเธอได้ทั้งคู่ตั้งต้นสืบหาหญิงขายบริการหกคนว่ามีความเกี่ยวพันกันยังไงกับชนกนันท์น่องสาวของชานนท์ แต่ทั้งคู่ไม่รู้ว่าทั้งหกคนทำงานอยู่ไหนนี่สิก็เลยต้องตระเวนไล่ถามตามสืบจากร้านอาหารและบาร์ที่มีบริการขายบริการ ลลิลไม่รู้จักชื่อของหญิงบริการสามคนที่ยังมีชีวิตอยู่แต่เธอรู้จักชื่อหญิงขายบริการสามคนที่เสียชีวิตแล้วเพราะว่าเธอเป็นคนทำข่าวนี้เองกำมือ ลลิลคิดว่าถ้าเป็นอย่างที่เธอคิดชนกนันท์อาจจะตกอยู่ในอันตรายก็ได้ แต่ร้านที่มีการขายบริการมันเยอะมาก ทั้งสองเดินจนเมื่อยก็ยังไม่เจอครั้นจะไปบอกสารวัตรกิตติให้ช่วยตามหาก็เกรงใจครั้งก่อนก็ให้ช่วยเรื่องชนกนันท์ไปแล้ว แล้วยังไม่ได้อะไรเลย หรือว่าสารวัตรกิตติอาจจะสืบเจอแล้วก็ได้แต่ช่วงนี้ลลิลไม่ได้เข้า สน.หลายวันแล้ว

สารวัตรกิตติสงสัยว่าทำไมลลิลหายหน้าไปหลายวันชายหนุ่มแอบคิดถึง เขาได้ไปสืบมาแล้วว่าเหยื่อทั้งสามคนเคยมีบาดหมางทะเลาะกับใครหรือเปล่า

เด็กในบาร์ที่ทั้งสามทำงานอยู่บอกว่าเคยทะเลาะอยู่แค่คนเดียวเรื่องแย่งลูกค้ากันแต่คู่กรณีได้ย้ายที่ทำงานไปอยู่ที่อื่นแล้ว แล้วยังมีผู้หญิงอีกสามคนที่หายไปพร้อมกับเหยื่อทั้งสามยังตามหาตัวไม่เจอไม่มาทำงานหลายวันแล้ว จากเบาะแสที่พนักงานในบาร์ได้บอกมา สารวัตรกิตติก็ร้อนใจกลัวว่าจะมีคนตายเพิ่ม อีกสามคนที่เหลืออาจจะยังมีชีวิตอยู่ที่ไหนสักแห่งเขาต้องตามให้เจอถึงแม้ในใจอยากไปหาลลิลที่บ้านใจจะขาดแต่งานช่วงนี้ปลีกตัวไปไม่ได้เลย

ทางด้านชานนท์และลลิลไม่ได้อะไรเลยยังหาไม่เจอเลยทั้งคู่จึงกลับไปตั้งหลักที่บ้าน แต่ลลิลพอจะรู้ทางแล้วเมื่อกลับถึงบ้านเธอจึงโทรศัพท์หาสารวัตรกิตติทันที

"สวัสดีค่ะสารวัตร ที่เคยให้ช่วยสืบน่ะค่ะพอจะได้เรื่องหรือยังคะ?"

"ได้แล้วล่ะ อยากคุยกันหน่อยมั้ยเดี๋ยวพี่ไปรับพี่จะเลิกงานแล้ว"

หัวใจของชายหนุ่มพองโต คิดถึงอยู่ตั้งนานจู่ๆเธอก็โทรมาพอดีถึงจะโทรมาถามเรื่องงานก็เถอะ แค่ได้ยินเสียงก็ดีใจแล้ว สารวัตกิตติเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ขับรถไปหาลลิลที่บ้าน ชานนท์เห็นมีผู้ชายมาหา ลลิลก็แอบไม่พอใจ

"หัวบันไดไม่แห้ง...คนรักเธอสินะดูสิยิ้มหน้าบาน เชียว.เชอะ"

ชานนท์เดินหนีภาพบาดตาบาด สารวัตรกิตติเข้าบ้านไปคุยกันในบ้าน สารวัตรเอาข้อมูลที่สืบได้ให้ดูและย้ำกับลลิลว่าแค่ดูได้อย่างเดียวห้ามแอบถ่ายรูปไปห้ามทำข่าวเพราะเหยื่อที่ถูกลักพาตัวอีกสามคนจะเป็นอันตราย

"มีอีกคนหนึ่งที่หายไปค่ะสารวัตร เธอชื่อชนกนันท์คนนั้นที่เคยให้ช่วยสืบน่ะค่ะ"

"อืมพี่ไปสืบมาแล้วหนึ่งในหกคนนี้มีเรื่องบาดหมางกับชนกนันท์ ทั้งหกคนรวมหัวกันกลั่นแกล้งชนกนันท์จนทำให้อยู่ที่กรุงเทพไม่ได้ต้องย้ายไปทำงานที่อื่น แล้วลินไปรู้มาได้ไงว่าคนที่ชื่อชนกนันท์นี่หายไป?"

"ลินไปตามสืบมาค่ะ..."

"อย่าทำอะไรที่มันเสี่ยงนะไปสืบเองทำไมอยากรู้อะไรก็มาถามพี่สิพี่เป็นห่วง"

"ก็ตอนแรกสืบแค่คนเดียวแต่ไม่นึกว่ามันจะเกี่ยวข้องกันกับเหยื่อที่ถูกฆ่านี่นา"

"อย่าไปไหนคนเดียวอีกถ้าจะไปเดี๋ยวพี่พาไป"

อย่างกับว่าถ้าเธอขอไปด้วยเขาจะให้ไปเวลาปฏิบัติหน้าที่ตำรวจนักสืบส่วนใหญ่ก็แอบซุ่มดูกันอยู่ลับๆอยู่แล้ว

"สารวัตรพอจะรู้มั๊ยคะคนร้าย จับตัวคนทั้งสี่ไว้ที่ไหน?"

"บางทีก็อาจจะชนกนันท์นั่นแหละที่จับพวกนั้นไปแก้แค้น แต่ผู้หญิงคนเดียวจะจับคนทั้ง6คนไปได้อย่างไร...หรือจะมีคนช่วย"

"ไม่น่าจะมีนะคะเท่าที่ลินสืบมาผู้หญิงคนนี้น่าสงสารมาก ไม่มีพวกพ้องอยู่ที่ภูเก็ตเลย แต่มีผู้ชายคนหนึ่งเป็นผู้มีอิทธิพลมาติดพันเธออยู่แต่ลินไปสืบมาแล้วว่าผู้ชายคนนั้นยังอยู่บ้านกับครอบครัวอยู่เลย"

"เรื่องแบบนี้ไม่ต้องทำเองหรอก..มีอิทธิพลก็ต้องมีลูกน้องเยอะใช้ลูกน้องทำก็ได้"

"ก็จริง"

สารวัตรกิตติไปแล้ว เพราะมีงานด่วนเข้ามาชายหนุ่มนึกเสียดายอุตส่าห์ได้เจอแล้วแท้ๆว่าจะขวนไปกินข้าวสักหน่อยและนี่ก็คือสาเหตุที่สารวัตรกิตติไม่กล้าสารภาพรักกับลลิลเพราะไม่มีเวลาให้ ลลิลรีบเอาสิ่งที่รู้มาไปบอกชานนท์ทันที

"ปิ๊ง...ป่อง...คุณ..คุณ...เปิดประตูหน่อย"

"มีอะไร..มาทำไม.."

ชานนท์ทำเสียงขุ่นใส่ท่าทางไม่พอใจ แล้วก็เปิดประตูให้ลลิลแต่โดยดี

"นี่คุณคิดว่านี่เป็นบ้านของคุณเหรอจะเข้าเมื่อไรก็เข้าได้จะออกเมื่อไรก็ออกได้...ชิ..เมื่อกี้คุยกับผู้ชายอีกคน..ตอนนี้ก็มาหาผู้ชายอีกคนผู้หญิงอะไร?"

"นี่คุณมะกระแนะกระแหนลินทำไมเนี่ยหรือว่า...หรือว่า...หึงเหรอ..คุณหึงลินเหรอ?"

"บ้าเหรอ...หึง...เหิง..อะไรแค่ส่งสารแม่คุณน่ะ คงวุ่นวายหน้าดูมีแต่ผู้ชายมาหา"

"ก็มีแค่คนนี้คนเดียวแหละ...แม่ลินก็รู้จักเป็นอย่างดี"

"ชิ...คนรักล่ะสิ เขาจะรู้มั้ยว่าคุณเที่ยวไปไหนมาไหนกับผู้ชายคนอื่นไปค้างอ้างแรมด้วยกันด้วย"

"นี่คุณเมื่อไรจะเลิกตัดพ้อลินสักทีเนี่ย...หึงก็บอกว่าหึงเถอะ ลินเข้าใจดีก็ก็ลินน่ะน่ารักจะตายใครอยู่ใกล้ก็ตกหลุมรักทั้งนั้นแหละ แล้วสารวัตรไม่ใช่คู่รักของลิน เขาเป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยเขาเป็นตำรวจลินให้เขาช่วยสืบเรื่องน้องสาวของคุณไงเนี่ยเขาเอาข้อมูลและเบาะแสมาให้"

"เหรอ"

"เสียงอ่อนมาทันทีเมื่อกี้เสียงแข็งเชียว"

ชานนท์ยิ้มระรื่น ลลิลไม่เคยเห็นเขายิ้มเลยรอยยิ้มนี้ทำให้หัวใจของหญิงสาวละลายเลยทีเดียว

"นี่คุณยิ้มอะไร..เล่ามาผมรอฟังอยู่..นั่งยิ้มคนเดียวอยู่ได้...ฝันกลางวันรึไง?"

ลลิลเล่าให้เขาฟังพร้อมกับรูป รูปซึ่งตลอดเวลาที่ชานนท์ตามสืบหาน้องสาวแต่ก็ไม่เคยเจอบัดนี้เขาเจอแล้วถึงจะไม่ได้เจอตัวจริงแต่เขาได้เห็นรูปของน้องสาวตอนโตแล้ว

"คุณส่งรูปให้หน่อย.."

"ไม่ได้สารวัตรบอกนี่คือหลักฐานลับนะ"

"ผมแค่ขอรูปน้องของผมคนเดียวจะเอาไว้ดู"

"อ๋อ..ได้..เอาเบอร์มา..เอ๋อน้องคุณสวยน่ารักดูเรียบร้อยมากเลย น่าเสียดาย..."

"อืมมมน่าเสียดาย..ที่ผมช่วยอะไรเธอไม่ได้ทำให้เธอต้องมาเจอชะตากรรมแบบนี้"

ลลิลมองหน้าที่ดูเศร้าหมองของเขาก็อดเป็นห่วงไม่ได้ อุตส่าห์ยิ้มได้แล้วแท้ๆกลับเจ้ามาอยู่ในโหมดเดิมอีกแล้ว หน้าหล่อเหลาปนด้วยความเศร้ามันดูหดหู่ชอบกล

"คุณกินข้าวกันมั๊ย?"

"คุณอาหารไม่เป็นนี่นา"

"สั่งไงคุณสั่งม่กินที่บ้าน"

"บ้านใคร?"

"บ้านคุณไง"

"ไม่เอา..เอาบ้านคุณ"

"มันต่างกันตรงไหนเนี่ย...บ้านเราอยู่ใกล้กันกินบ้านใครก็เหมือนกัน"

"ไม่เหมือนกัน...กินบ้านคุณคุณล้างจานผมไม่ชอบล้างจาน"

ลลิลค้อนไปหนึ่งทีพร้อมกับพาเขาเข้ามาในบ้านรออาหารที่สั่งไรเดอร์ จริงๆแล้ว..เขาก็แค่อ้างมันคือข้ออ้างที่อยากจะเข้าบ้านของลลิลเพื่อที่จะได้รู้จักเธอมากขึ้นชานนท์เดินดูรอบๆ บ้านเล็กๆที่แฝงไปด้วยกลิ่นไความรักความอบอุ่นถึงแม้จะมีกันแค่สองคนรูปเก่าๆติดพนังย้านตั้งไว้ตามที่ต่างๆในบ้านมีรูปของพ่อที่เสียไป ถ่ายรวมกันพ่อแม่และลลิล บ้านที่มีแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆสองคน...พอมีเขามาเดินในบ้านมันดูเล็กไปเลยเพราะชานนท์ตัวสูงมากเจาสูง185เซ็นติเมตร ลลิลมองดูเขาเดินไปเดินมาในบ้านเขาเดินดูนู่นนี่อย่างสนใจเขาดูรูปลลิลตอนเด็กๆแล้วก็แอบยิ้ม

"นี่คุณลินน่ารักมั๊ย?"

"น่ารัก"

เขารีบตอบไม่ทันคิด

"น่ารักดี..ตอนเด็กไอนี่ยโตมาแล้วขี้เหร่เตี้ยก็เตี้ย"

"ลินสูง165นะคุณน่ะสูงเกินไปก็เลยมองว่าคนอื่นเตี้ย "

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังสนทนากันอยู่นั้นแม่กลับมาพอดี

"ไอ้ลินแม่ไม่อยู่บ้านริพาผู้ชายเข้าบ้านมันน่าตีนัก...อ้าวคนข้างบ้านนี่นา..ไอ้ลินไปทำอะไรให้คุณเดือดร้อนหรือเปล่าคะ"

"ไม่ครับแค่มากินข้าวด้วยกันที่บ้านน่ะครับรบกวนด้วยน่ะครับ"

"ปะแมาทำอาหารให้"

"ไม่ต้องแม่ลินสั่งแล้วก็ใครจะไปรู้ว่าแม่จะกลับวันนี้นี่ไม่งั้นไม่สั่งหรอกอาหารที่อื่นสู้ฝีมือแม่ไม่ได้เลย"

"เรื่องประจบประแจงขออาหารกินนี่ไม่มีใครสู้จริงๆ"

"จริงครับอาหารแม่อร่อยมากครับผมให้แม่บ้านไปซื้อประจำเลย"

"อ๋อ...ขอบคุณค่ะ"

ไรเดอร์มาส่งอาหารลลิลจัดโต๊ะส่วนแม่กับชานนท์คุยกันอย่างถูกปาก ลลิลไม่เคยเห็นเขาหัวเราะแบบนี้ แม่ของลลิลเป็นคนพูดจาตลกอบอุ่นชานนท์ผู้ที่ขาดความรักความอบอุ่นมาตั้งแต่เด็กเขาได้ตกหลุมรักคนบ้านนี้เต็มเปาไปแล้ว กินข้าวเสร็จแล้วชานนท์ก็กลับบ้านแม่และลลิลเดินมาส่งเขาที่หน้าบ้าน

"อยากมาเมื่อไรก็มานะนนท์"

"ครับแม่ขอบคุณครับถ้าว่างผมจะมาอีกครับขอรบกวนด้วย"

"นี่คุณเรียกแม่ซะเต็มปากเลยนี่แม่ลินนะ"

"ผมก็เรียกตามคุณไง...อ้าว..คุณเป็นแฟนลินหรือไงถึงมาเรียกตามลิน"

ชานนท์อายหน้าแดงท่าทางเลิกลัก แม่เห็นท่าทีก็นึกขำแอบหยิกแขนเจ้าลูกสาวตัวดี

"โอ๊ย..แม่หยิกลินทำไมแม่น่ะลินเจ็บนะ"

"ปกติไม่เห็นจะสนใจแม่วันนี้ทำมาเป็นหวงแม่"

"ก็แม่น่ะดูสิทำเป็นสนิทกับเขารักเขามากกว่าบินแล้ว"

"นี่คุณอีกหน่อยถ้าเราเป็นครอบครัวเดียวกันผมก็ต้องเรียกแม่คุณว่าแม่อยู่ดี"

ชานนท์เผลอพูดสิ่งที่คิดอยู่ในใจออกมาอย่างไม่รู้ตัว แล้วก็เปิดประตูเข้าบ้านไปปล่อยให้ลลิลงงกับคำพูดของเขา

"แม่..เข้าใจที่เขาพูดมั๊ยเขาจะมาเป็นครอบครัวเดียวกันกับเราทำไม?หรือแม่จะรับเขาเป็นลูกชายไม่ได้นะแม่แม่ต้องมีลินเป็นลูกคนเดียวนะแม่"

"ไอ้โง่..โง่จริงๆ"

แม่ยิ้มกับคำพูดของชานนท์เหมือนรู้ความคิดของเขาว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

"แม่ก็ว้าวุ่นเลยที่นี้อีกคนก็ตำรวจหล่อหน้าที่การงานดี อีกคนก็รวยและก็หล่อจะเลือกใครเป็นลูกเขยดีหว่า..?

เช้าวันรุ่งขึ้นข่าวทั่วประเทศเผยแพร่ข่าวหญิงบริการรายที่สี่ลักษณะเหมือนกับทั้งสามรายก่อนหน้านี้และศพล่าสุดก็คือหนึ่งในหกคนที่หายตัวไปตามที่ลลิลคาดการณ์ไว้จริงๆ ลลิลกับชานนท์ก็อยู่ในที่เกิดเหตุตอนนี้เธอเอากล้องไปเก็บภาพเพื่อที่จะทำรายงานข่าว ข่าวหญิงสาวขายบริการถูก ฆาตรกรรมเป็นที่จับตามองของประชาชนเป็นอย่างมาก ตำรวจทำงานกันอย่างหนักเพื่อค้นหาตัวคนร้ายให้ได้เพราะอาจจะเหลือเหยื่ออีกสองคน

ชานนท์ไปขอดูข้อมือของศพกับเจ้าหน้าที่แต่เจเาหน้าที่ไม่ให้เข้าลลิลเห็นจึงเข้าไปช่วยเธอแสดงตัวว่าเป็นนักข่าวขอไปเก็บภาพเป๊บเดียวเธอถ่ายทุกมุมรวมถึงข้อมือตรงตำแหน่งที่ชานนทร์อยากเห็นด้วย

"ข้อมือมีอะไร?เห็นคุณหาจังเลย"

"มีรอยปานแดงน้องสาวผมมีปานแดง...คนนี้ไม่มีไม่ใช่น้องผม"

"งั้นน้องคุณก็ยังคงมีชีวิตอยู่น่ะสินะ"

"คงต้องรีบเร่งค้นหาให้เจอก่อนจะสายไป..แล้วจะไปหาที่ไหนเหมือนงมเข็มในมหาสมุทรเลย"

"คุณเราต้อง...บอกตำรวจเรื่องที่ภูเก็ตนะช่วยหลายทางเราจะได้เจอเร็วขึ้นไง"

ลลิลรีบไปหาสารวัตรแล้วก็เล่าให้สารวัตรฟังสารวัตรกิตติพอรู้เรื่องก็โวยวายแต่ลลิลไม่ได้บอกว่าไปกับใครแค่บอกว่าไปกับเพื่อน ลลิลบอกว่าถ้าไปหาดูกล้องวงจรปิดแถวที่พวกเหยื่อไปที่ภูเก็ตอาจจะเจอเบาะแสได้ สารวัตรกิตติติดต่อประสานงานกับตำรวจพื้นที่สืบหาเบาะแสจากกล้องวงจรปิดแถวนั้นทันที

"อย่าไปในที่เสี่ยงอันตรายแบบนี้อีกนะ ลินเป็นผู้หญิง...มันอันตรายพี่เป็นห่วง แต่ว่าพี่เห็นผู้ต้องสงสัยคนนั้นอีกแล้วนะตอนกำลังลงพื้นที่เกิดเหตุ"

"ไม่ใช่เขาหรอกค่ะ"

"อ้าว...รู้ได้ไงล่ะ?"

"ก็ลินอยู่กับ.....เอ่อลินอยู่กับสารวัตรก็เห็นพฤติกรรมของเขาตลอดถ้าเป็นคนร้ายเขาต้องแอบมาซุ่มดูไม่ใช่เดินปรี่เข้าไปแบบนั้น..จากประสบการณ์ที่ดูหนังแนวนี้มาก็จะประมาณนี้"

"อีกและหนังสืบสวนอีกและอยากไปดูปล่าวล่ะพี่จะพาไปช่วงนี้มีอยู่หนึ่งเรื่องนะ"

"ไม่ค่ะไม่น่าจะว่างช่วงนี้...ขอบคุณที่ชวนนะคะ"

"ปกติไม่เคยปฏิเสธเลยนี่นา...ช่วงนี้ยุ่งขนาดนั้นเชียวหรืองานเขียนข่าวเยอะเหรอ?"

"ค่ะ.."

จริงๆแล้วงานทำข่าวของลลิลก็เหมือนเดิมแต่ที่เพิ่มเติมคือลลิลต้องไปตามสืบหาชนกนันท์กับชานนท์ทุวันนี่น่ะสิ ลลิลกลัวว่าเหยื่อรายต่อไปอาจจะเป็นชนกนันท์ก็ได้

"สารวัตรคะถ้ามีอะไรคืบหน้าที่ภูเก็ตรบกวนช่วยโทรศัพท์บอกลินทีนะคะลินขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ"

ลลิลรีบกลับบ้านไปคุยกับชานนท์เครื่องเหยื่อคนที่สี่ ลลิลนำภาพที่ถ่ายมาให้ชานนท์ดูที่ข้อมือไม่มีรอยปานรูปใบหน้าไม่เหมือนชนกนันท์เลยเธอคือหนึ่งในหกคนที่หายไป ชานนท์ร้อนรนมาก กลัวว่าจะสายไป สีหน้าท่าทางหม่นหมอง ลลิลรู้สึกเศร้าใจไปด้วย เธอกอดและลูบหลังเขาเบาๆเพื่อเป็นการปลอบใจ ชานนท์รู้สึกดีขึ้นเขากอดลลิลตอบ ทั้งสองรู้สึกถึงเสียงหัวใจที่มันระรัวแข่งกัน

"เอ่อคุณรู้สึกดีขึ้นยังคะ...เดี๋ยวลินขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ"

"เดี๋ยวผมไปส่ง"

"แหม..ไม่ต้องก็ได้ค่ะอย่างกับว่าบ้านอยู่ไกลยังงั้นแหละ"

"ผมรู้สึกว่าโชคดีจริงที่บ้านเราอยู่ใกล้กัน"

"นี่คุณจีบลินเหรอ?"

"จูบก็เคยแล้ว...จีบไม่ได้เหรอ?"

ลลิลเขินอายหน้าแดงเดินยิ้มกริ่มไม่ดูทางชนเข้ากับเสาประตูรั้วดังปังหัวโนแดงปูดออกมาทันที

"คุณนี่ซุ่มซ่ามจริงมัวแต่เขิลอยู่นั่น...มาเดี๋ยวผมทายาให้ไปที่บ้านคุณก็แล้วกัน"

ชานนท์ทายาให้ลลิลที่บ้านของลลิลเหมือนเขาจะชอบหาเหตุผลที่จะมาบ้านของลลิลอยู่เรื่อยเพราะบ้านของลลิลมีกลิ่นไอของความสุขและอบอุ่นนั่นเองโดยเฉพาะแม่ของลลิลเขารู้สึกดีที่อยู่ใกล้แม่

แม่ของลลิลเหมือนแม่อธิการที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเลย แม่อธิการสั่งสอนให้วิชาความรู้อบรมบ่มนิสัยให้เขาเป็นคนดี เขาไปเยี่ยมแม่อธิการบ่อยครั้งจนกระทั่งแม่อธิการได้เสียไปเขาจึงไม่ค่อยได้ไปที่นั่นแต่ก็ส่งเงินสนับสนุนช่วยสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เคยให้ชีวิตเขาทุกเดือน

"คุณ..คุณ..คุณ..เงียบเชียวคิดอะไรอยู่?"

"คิดถึงแม่อธิการที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ผมเคยอยู่น่ะ...แม่คุณเหมือนท่านมาก"

"อ้าว..นี่ที่มานี่จะมาโกงเอาแม่ลินไปเป็นแม่ของคุณใช่ปะเนี่ย"

"ไม่หรอกสักวันถ้าเรื่องทุกอย่างจบแล้วผมอาจจะมาอยู่กับคุณที่บ้านนี้ก็ได้หรือคุณจะไปอยู่บ้านผม"

"ใครจะไปอยู่บ้านใคร?

"แม่...กลับมาแล้วเหรอคะ"

"นี่ซุ่มซ่ามไปชนอะไรมาอีกไม่สวยแล้วยังซุ่มซ่ามอีกใครจะมาจีบผู้หญิงกระโดกกระเดกแบบนี้เนี่ย"

"มีแล้วกัน...แม่ไม่รู้หรอก"

"ใคร...ใครกันนะช่างตาถั่วเสียจริง"

"ก็นู้นไงพึ่งจีบลินมะกี้นี้"

"สวัสดีครับแม่..."

"เฮ้อ...พูดได้เต็มปากไม่รู้จักอายบ้างเลย"

"วันนี้กินข้าวด้วยกันนะนนท์"

"ครับผม.."

"นี่แม่ไม่ต้องชวนเขาทุกครั้งก็ได้เผื่อเขามีธุระ"

"ไม่มีครับ"

"แม่ลินไปช่วยแม่ทำนะ"

"ไม่ต้องเกะกะเดี๋ยวเหมือนคราวก่อนทำเลอะเทอะสร้างภาระให้แม่เก็บอีกทำคนเดียวดีกว่า"

"แม่พูดแบบนี้ลินอายเขานะแม่..."

"ให้เขารู้ตั้งแต่ตอนนี้เขาจะได้คิดตริตรองว่าสมควรแล้วหรือยังที่จะมาจีบลูกสาวบ้านนี้ทำอะไรไม่เป็นเลย"

"แม่น่ะ...ชิ งอนแม่แล้ว"

"น่ารักดี..ใครแม่น่ะเหรอ?"

"น่ารักทั้งคู่หยอกเย้ากันน่ารักดี"

ชานนท์กินเข้าเย็นที่บ้านของลลิลอิ่มแล้วก็กลับบ้านลลิลเดินมาส่งเขาที่หน้าบ้านทันใดนั้นลลิลเห็นผู้หญิงสภาพโทรมมากเนื้อตัวมอมแมมนั่งพิงประตูบ้านของชานนท์ ชานนท์จำได้ทันทีว่านี่คือน้องสาวของเขาเองเธอยังมีชีวิตอยู่เธอหนีมาได้ยังไง