ผมพยายามตั้งหน้าตั้งตาอธิบายแผนงานที่ระบุอยู่ในแฟ้มให้เธอฟังอย่างใจเย็นที่สุดครับ แม้ว่าในใจนั้นจะเดือดเพียงใดก็ตาม เพราะผมถือว่าคนที่เย็นกว่าคือคนที่ชนะครับ และผมก็ชนะ เพราะดูเธอจะหงุดหงิดมากขึ้นเมื่อผมอธิบายด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“พอแล้ว ที่เหลือฉันจะอ่านเอง ไม่รู้จะอธิบายมากมายทำไม ในแฟ้มก็มีให้ดู”
เธอกระชากแฟ้มไปจากมือผมครับ นั่นทำให้ผมกัดฟันกรอด นึกด่าในใจ ‘อีบ้า!’ เพราะเธอเป็นคนบอกให้ผมอธิบายเองแท้ๆ ใบหน้าสวยของเธอเชิดขึ้นอย่างไว้ตัว พลางปรายตามองผมไม่ต่างจากมองเห็นสัตว์เลื้อยคลานครับ ก่อนจะพูดต่อ
“ตอนบ่ายพวกนายค่อยขึ้นมาพบฉันที่ห้องนี้”
พูดจบเธอก็ลุกขึ้นครับ โดยไม่คิดจะถามผมสักคำว่าตอนบ่ายผมสะดวกไหม นั่นคือสิ่งที่ผมจะไม่ทนครับ
“ตอนบ่ายผมติดธุระครับ คงอยู่รอฟังคำตอบไม่ได้ ถ้าคุณพิมประภาไม่เข้าใจข้อมูลตรงส่วน
