ผมรู้ว่ากันยากลับมาแล้ว แต่ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน นิชาก็ไม่ยอมบอก ผมตามหาเองก็ได้ อย่างน้อยพรุ่งนี้เธอต้องไปเรียนอยู่แล้ว หาไม่เจอให้รู้ไป ส่งข้อความไปเป็นสิบๆ อ่านไม่ยอมตอบ มันน่าโมโหชะมัด หนีให้พ้นแล้วกัน ผมได้แต่คาดโทษเธอไว้
"ไอ้รุจเมียมึงไม่รู้จริงๆเหรอะวะ กันยาไปอยู่ไหน" ผมกระซิบถามไอ้รุจ ขณะที่ผมมานั่งเรียนข้างมัน เมื่อเช้าผมไปที่คณะกันยา ไปดักก็ไม่เจอ ที่ลานจอดรถก็ไม่เห็นรถจอด หนีเก่งจริงๆ ผมรอจนใกล้เวลาเรียน เลยหนีมาเรียนก่อน ค่อยไปดักรอตอนเย็น คงต้องไปดักก่อนเวลา
"กูถามนิชาให้แล้ว ไม่ยอมบอก ปากแข็งกันทั้งกลุ่ม มึงดูไอ้สองตัวนี้สิ นิชายังไม่บอกเลย ว่าแพตตี้ กับลูกอมไปอยู่ไหน หนีเก่งทั้งกลุ่ม กูไม่กล้าทำให้เมียโกรธเลยวะ กลัวหาไม่เจอ" ผมมองหน้าไอ้ดิว กับไอ้ตาต้า สงสัยทำเมียหายเหมือนกัน กลุ่มนี้เขาเป็นอะไรกัน โกรธอะไรก็หนีผัว ตามหาให้วุ่น มันสองคนนั่งทำหน้าหงิก
"เมียพวกมันก็หนีเหรอวะ"
