วันทั้งวันผมเอาแต่จ้องโทรศัพท์ ที่อยู่ไม่ห่างมือ ปกติเคยจับเสียที่ไหน แต่ตอนนี้ผมแทบจะสิงห์อยู่หน้าจอ ตั้งแต่กันยาหายไปก็สองวันแล้วที่ติดต่อไม่ได้เธอกำลังจะทำให้ผมเป็นบ้า ผมเดินงุ่นง่านไปมาอยู่ใต้คอนโด ไปแอบดูที่คอนโดไอ้ดิว ไอ้ตาต้า เผื่อกันยาแอบไปหาเพื่อน ผมแทบจะไปหมดทุกที่ เท่าที่ผมพอจะรู้ ปกติก็ไม่ได้สนใจใครอยู่แล้ว เหมือนผมกำลังจะเป็นหมาตัวสุดท้ายของกลุ่ม ผมได้แต่เดินขยุ้มหัว ทึ้งหัวตัวเอง กลายเป็นคนขอบตาดำ เพราะแทบจะไม่ได้นอน เสียชื่อผมหมดอย่าให้เพื่อนรู้เป็นอันขาด
แล้วอยู่ๆผมก็กันยาอ่านข้อความผม เธอเปิดเครื่องแล้ว ผมรีบโทรรัวๆ แต่กันยาไม่มีทีท่าจะรับ
"บ้าเอ๊ย! เธอกำลังจะทำให้ฉันเป็นบ้าแล้วนะกันยา รับสิโว๊ย!! ทำไมไม่ยอมรับ จะได้คุยกันดีๆ" ผมโทรอยู่อย่างนั้น จนสุดท้ายแล้วกันยาก็ปิดเครื่องอีกครั้ง ผมรีบต่อสายหาไอ้รุจ เผื่อกันยาติดต่อกับนิชา
"ไอ้รุจ เมื่อกี้กันยาเปิดเครื่องแล้ว กันยา
