บทที่ 10 ตื้อหนัก
1296 Words
ฉันเรียนเสร็จแล้วภาคบ่าย ต้องรอรับน้องอีก อยากกลับไปนอนพัก รู้สึกปวดเมื่อและเจ็บตัวไป หมด มันระบมไปทั่วร่าง ครั้งแรกของฉันพี่เตไม่อ่อนโยนเลย ฉันจะต้องเดินขาถ่างไปอีกกี่วัน เพื่อนๆทั้งสามของฉันสภาพก็ดูไม่ต่างกัน พวกพี่กลุ่มนี้ร้ายกันทุกคนหรือไง แต่คนอื่นอาจโชคดีกว่าฉัน ตรงที่พี่เขาสนใจ ต่างจากฉันที่เป็นคนวิ่งเข้าหาพี่เต
"เฮ้อ" ฉันนั่งถอนหายใจอยู่ที่รถ กำลังจะขับกลับคอนโดฉัน ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูหลายรอบแล้ว แต่พี่เตไม่เคยเปิดดูเลย ฉันรู้สึกเหนื่อยและท้อแท้ รู้สึกเหมือนจะเป็นไข้ แต่ต้องฝืนมาเรียน พรุ่งนี้ค่อยไปตามพี่เตใหม่ ได้ฉันแล้ว คิดว่าฉันจะปล่อยไปง่ายๆ ไม่มีทาง หรือจะโทรไปหาพี่เขาดี ตัดสินใจอยู่นานจนถึงห้อง
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง
ฉันโทรหาพี่เตอยู่นาน แต่ก็ไม่มีคนรับสาย หรือฉันตื้อพี่เขาหนักเกินไป หรือพรุ่งนี้จะไปดักเจอที่คณะดี สุดท้ายฉันก็กินยานอนพักร่าง วันถัดมา
ฉันมาดักรอพี่เตที่ลานจอดรถของคณะวิศวะ
"พี่เต" ฉันเรียกพี่เตที่กำลังจะเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งฝั่งคนขับ พี่เขาหันมามองหน้าแป๊บหนึ่ง แล้วก็ทำท่าจะขึ้นรถ ฉันเดินเข้าไปขวางไว้ก่อน
"ทำไมมีอะไร ฉันจะกลับมา อย่ามาขวาง" พี่เตทำเสียงหงุดหงิดใส่ฉัน สีหน้าที่บ่งบอกความไม่พอใจอย่างมาก
"พี่เตไม่คิดจะทักกันยา บ้างเหรอคะ แล้วจะไม่ถามกันยาหน่อยเหรอว่ากันยาเป็นงัยบ้าง" ฉันถามพี่เตด้วยความน้อยใจ และรํว่าไม่ได้เป็นอะไรกับพี่เขา แต่มันก็อดคิดไม่ได้ ฉันชอบพี่เขาขนาดนี้ ตามตื้อแทบทุกวัน แต่สิ่งที่ได้คือความเฉยชา
"ทำไมฉันต้องทัก หรือว่าต้องถามเธอ" อย่างน้อยพี่ควรถามฉันเป็นบ้างหลังจากวันนั้น พี่เตไม่สนใจฉันจริงๆ
"อย่างน้อยกันยาก็" ฉันยังพูดไม่ทันจบพี่เตก็สวนฉันขึ้นมาก่อน
"ฉันเคยบอกเธอไปแล้วงัย ฉันไม่เคยซ้ำ และไม่เคยสานต่อ เธอเดินเข้ามาหาฉันเองเพราะฉะนั้น เรื่องนี้มันควรจบ และอย่ามาวุ่นวายกับฉันอีก" เจ็บและจุกดี เย็นชากว่านี้มีอีกไหม
"หลีกไปได้แล้ว อย่ามาขวางทาง" ฉันมองหน้าพี่เตด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย แสดงบนใบหน้า ฉันชอบเขาถึงตามตื้อตามอ่อย เหมือนทุกอย่างมันสูญเปล่า ฉันหลีกให้พี่เตขึ้นรถและขับออกไป ฉันได้แต่มองตามหลังรถพี่เขาไปอย่างนั้น ฉันชอบพี่เขามากไปจนยอมลดศักดิ์ตัวเองเกินไปรึเปล่า
"วันนี้ไปกินข้าวที่คณะวิศวะกันนะ พี่รุจจองโต๊ะไว้ให้แล้ว" นิชากับพี่รุจอยู่คอนโดเดียวกันแล้ว เหมือนความรักของคนทั้งคู่ กำลังไปได้ดี
"อือ พี่ดิวก็ชวนเรา ไปด้วยกันทั้งหมดนี่แหละ"
แพตตี้หันมาถามความคิดเห็นของทุกคน ฉันยังไม่รู้จะสู้หน้าเย็นชา และนิ่งๆนั้นได้อย่างไร
"ช่วงนี้แกเป็นไรกันยา ดูแกนิ่งแปลกๆ มีไรเล่าให้พวกฉันฟังไหม" อยู่ๆลูกอมกถามฉันขึ้นมา มันมองหน้าฉันด้วยความสงสัย
"ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็เป็นแบบนี้บ่อยๆ พวกแกยังไม่ชินอีกเหรอ" ฉันเป็นที่มีหลากหลายอารณ์ แต่ช่วงนี้จะติดไปทางหม่นหมอง และคิดมาก
"เออไม่มีอะไร ก็ไม่มี ไปกันดีกว่าฉันเริ่มหิวแล้ว" ลูกอมยังคงหิวและกินเก่งเหมือนเดิม แต่มันไม่เคยปล่อยตัวเองให้อ้วนเลย ฉันนับถือมันมาก
"มาแล้วเหรอกินไรเดี๋ยวพี่ไปซื้อให้" พี่รุจถามนิชาด้วยความใส่ใจ
"นิชากินก๋วยเตี๋ยวก็ได้ค่ะ" เพื่อนฉันได้คนดูแลเทคแคร์ดีมาก หลังจากได้อาหารกันทุกคนแล้ว
เพื่อนๆของฉันก็ไปนั่งข้างบรรดาหนุ่มๆของตัวเอง ฉันจึงจำเป็นต้องไปนั่งข้างพี่เต พี่เขาไม่มองไม่สนใจฉันด้วยซ้ำ
"พี่เตคะ เพื่อนดาด้าเขาสนใจพี่เต อยากขอไลน์พี่เตได้ไหมคะ" อยู่ดีๆมีสาวสวยเดินมาขอไลน์พี่เตที่โต๊ะ ฉันนั่งมองว่าพี่เตจะให้หรือเปล่า พี่เตเหลือบมามองฉันนิดหนึ่ง ก่อนจะหันไปหยิบมือถือผู้หญิงคนนั้นมาแอดไลน์ เพื่อนพี่เตหันมามองที่พี่เตทุกคน และมองพี่เตด้วยความงุนงง ฉันเจ็บที่ใจจี๊ด ฉันไลน์ไปทุกวันไม่เคยอ่าน ทีคนอื่นให้ไลน์เขาได้ง่ายๆ ดีพี่เตทำได้ฉันก็จะทำบ้าง จะไม่สนใจแล้วผู้ชายแบบพี่เต
เมื่อกินข้าวเสร็จฉันก็ลุกออกจากโต๊ะพร้อมเพื่อนๆ
"น้องครับ พอดีพี่สนใจน้อง น้องชื่ออะไรครับ" ทีพี่ผู้ชายหน้าตาหล่อ ถ้าเดาไม่ผิดคงเรียนคณะวิศวะ เดินเข้ามาทักฉัน
"กันยาค่ะ" ฉันยิ้มตอบพี่คนนั้น พี่เขาหน้าตาหล่อเหลา รอยยิ้มดูสดใส พี่เขาดูเขินๆ
"พี่ชื่อชิณนะครับ เรียนวิศวะปี 3 กันยามีแฟนยังครับ พี่จีบได้ไหม" ฉันมองหน้าพี่เขา พี่เขาเล่นถามตรงๆ ฉันแอบเขินนิดหนึ่ง และเหลือบไปมองพี่เต พี่เขาก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ไม่สนใจฉันสักนิด
"กันยา ยังไม่มีแฟนค่ะ โสด" ในเมื่อไม่สนใจฉัน ฉันก็จะลองเปิดใจคุยกับคนอื่นดู พี่เขาหล่อมาก ดูอบอุ่นไม่เย็นชา
"โอ๊ววว" เสียงเพื่อนๆฉันที่ยืนมองฉันกับพี่ชิณ ร้องแซวฉันขึ้นมาทันที พี่ชิณดูยิ้มเขินๆ พลอยทำให้ฉันเขินพี่เขาไปด้วย
"งั้นพี่ขอไลน์น้องกันยาได้ไหมคะ" เวลาพี่เขาพูดมักจะยิ้มเสมอ ทำให้คนมองหลงไหลรอยยิ้มไปด้วย
"ได้ค่ะ งั้นพี่ชิณส่งโทรศัพท์มาสิคะ เดี๋ยวกันยาแอดไลน์ให้" พี่ชิณยื่นโทรศัพท์มาด้วยความเขิน ฉันหยิบมาพิมพ์ไอดีไลน์ และแอดพี่เขาไป ฉันยังคงแอบมองพี่เต ที่ไม่ได้สนใจฉันเหมือนเดิม เย็นชาชะมัด
ถ้าตามมากมันเหนื่อย ลงคุยกับคนที่เขาอยากคุยกับเราดูบ้าง ฉันบอกตัวเอง
"แหมๆกันยาเสน่ห์แรงนะเพื่อนฉัน มีหนุ่มหล่อมาขอไลน์ด้วย" แพตตี้มันแซวจนพี่ชิณ แอบเขินไม่น้อย พี่เขาเป็นคนที่เขินเก่ง เหมือนคนไม่เคยจีบสาว มันทำให้คนที่ได้มองพี่เขารูสึกดีตาม
"พอได้แล้วพวกแกแซวอยู่ได้" ฉันก็เขินไม่แพ้พี่ชิณเหมือนกัน ถูกคนมาชอบมันก็ดีแบบนี้นี่เอง ใจมันฟู
"พี่ชิณคะงั้นกันยาไปเรียนก่อนนะคะ" ฉันต้องรีบขอตัวก่อนจะโดนแซวไปมากกว่านี้
"ครับ เย็นนี้พี่ไลน์ไปหาหรือพี่โทรไปได้ไหมครับ" พี่เขาดูละมุนดีจัง พูดก็เพราะด้วย
"ได้ค่ะ กันยาจะรอนะคะ" ฉันยิ้มหวานส่งให้พี่ชิณ ก่อนจะเดินกลับคณะ โดยไม่หันไปมองพี่เต อยากเย็นชาใส่ฉัน อยากให้เบอร์คนอื่น ฉันก็ทำได้ ฉันรีบชวนเพื่อนกลับ เพราะดูท่าแล้วเพื่อนกำลังจะแซวไม่เลิก
- Writer
