จุมพิตร้ายพ่อหม้ายป้ายดำ โดย ปณิชา

คู่กรรม

ไมตี้เดินเข้าไปหาฟราน “ชอบเลโก้ชุดนี้ไหมครับ”

“ชอบมากเลยครับ วันหลังไมตี้ช่วยบอกคุณพ่อด้วยนะครับว่า ผมอยากได้รถบังคับคันใหม่ หรือว่าโดรนก็ได้”

“คุณฟรานจะติดสินบนผมเหรอครับ”

“ไม่ได้ติดสินบน เพียงแต่บอกเอาไว้ก่อน เพราะคุณพ่ออาจจะไม่รู้ หรือจำที่ฟรานเคยบอกไม่ได้” พูดไป มือเล็ก ๆ คว้าเอาชิ้นส่วนของเลโก้มาต่อกันตามรูปภาพที่เห็น

“เหงาไหมเอ่ย” ไมตี้ถาม นั่งลงใกล้ และหาเลโก้อันที่เหมือนในรูปยื่นส่งให้

“เหงา เพราะไม่มีคุณพ่ออยู่ด้วย คุณพ่อไปที่ไหนก็นานเกินไป”

“แบบนี้คุณฟรานก็ต้องคิดถึงคุณแม่สินะ”

“คุณแม่เหรอครับ ฟรานคิดถึง แต่ก็พูดไม่ได้”

“ทำไมล่ะครับ”

“คุณพ่อบอกว่า คุณแม่มีลูกคนใหม่แล้ว”

ไมตี้ทำหน้าไม่สบายใจ แต่ก็ยิ้มกว้างให้ เขาแตะลงไปที่ศีรษะของเด็กชายด้วยความสงสารและเห็นใจ เจ้านายของเขาไม่ควรพูดแบบนี้ให้ลูกชายได้ยินสักนิด อย่าคิดว่าเด็กไม่มีหัวใจ เพราะเด็กก็มีความคิดเป็นของตัวเอง

“ฟรานพูดจริง ๆ นะครับ ถ้าไปคราวหน้าให้ไมตี้เตือนคุณพ่อให้ด้วย”

“แล้วทำไมไม่ขอตามไปด้วยล่ะครับ”

“ได้หรือครับ” ตาโตขึ้นมาทันที

“ต้องถามคุณพ่อว่าคุณพ่อให้ไปด้วยหรือเปล่า เพราะคนที่ตัดสินใจคือคุณพ่อของคุณฟราน”

“เฮ้อ...” พ่นลมหายใจยาว ๆ

“คุณพ่อมักอ้างว่าไปทำงาน ไม่อยากให้ฟรานไปเกะกะ”

“ยังไม่ได้ถามเลย ลองถามอีกครั้งสิ”

“อือ” เด็กชายทำเสียงออกมาแบบ

“จะปิดเทอมหรือยัง”

“อีกสองวันจะสอบเสร็จแล้ว แต่ก็ต้องเรียนซัมเมอร์ครับ” ใบหน้าเซ็งยิ่งกว่าเก่า

“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องลองขออนุญาตกับคุณพ่อดู ได้ ไม่ได้ ไม่เป็นไร ดีกว่าไม่ได้ขอ”

ฟรานยังคงทำหน้ามุ่ย

“ไมตี้มีเคล็ดลับนะครับ ไมตี้ใช้บ่อย เวลาที่อยากได้อะไรจากใคร ก็ต้องพูดจาด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน ลองทำเสียงเล็กเสียงน้อยดู ทำหน้าอ้อน ๆ ไหนลองทำดูสิ”

ฟรานลองทำตาม ยิ้มจนตาเป็นสระอิ

“แบบนี้แหละ ทำหน้าแบบนี้แหละ” ไมตี้หัวเราะ

“ได้ผลแน่นะครับ”

“ได้ผลสิ”

“ถ้าอย่างนั้นฟรานจะลองดูครับ”

ในห้องนอนของฟาอิน เขากำลังถอดเสื้อผ้าออก มือถือของเขาก็ดังขึ้น

ติ๊ง ๆ ติ๊ง ๆ

ชายหนุ่มหยิบมือถือมาดู ก็รู้ว่าเป็นคุณแก้วกนก แม่ของคริสตัล ภรรยาเก่าของเขานั่นเอง

(ฟาอิน ที่เคยบอกกับแม่ว่าต้องการหาพี่เลี้ยงคนใหม่ให้กับฟราน แม่มีคนที่จะแนะนำให้น่ะค่ะ)

(เธอเป็นหลานสาวของแม่เอง เธอเรียนจบเอกปฐมวัย ซึ่งเป็นสาขาที่เกี่ยวกับเด็กโดยเฉพาะ เธอชื่อทอฟฟี่ เพิ่งเรียนจบมาปีนี้แหละ พูดภาษาอังกฤษได้ และที่สำคัญเธอรักเด็ก)

(แม่เลยอยากให้ไปเป็นพี่เลี้ยงของฟราน ดูแลฟรานตอนที่ฟาอินไม่อยู่)

(แม่คิดว่าฟาอินเคยเจอทอฟฟี่ครั้งหนึ่งนะ ไม่รู้ว่าจะจำทอฟฟี่ได้หรือเปล่า)

แล้วคุณแก้วกนกก็ส่งรูปของทอฟฟี่มาให้

(เธอชื่อรพิชาเป็นลูกสาวของน้องสาวของแม่เอง อายุยี่สิบสองปี เธอเป็นเด็กดี ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง และแม่คิดว่าฟรานอาจจะชอบทอฟฟี่ก็ได้ ถ้าอย่างไรช่วยแจ้งแม่กลับมาด้วยนะ แม่จะให้ทอฟฟี่เตรียมตัวแล้ว)

คุณแก้วกนกได้ส่งรูปของรพิชามาอีกหลายรูป ซึ่งเป็นอิริยาบถต่าง ๆ ที่ค่อนข้างหน้าตาสดใส เธอยิ้มน่ารักมาก ตอนยิ้มมีลักยิ้มอีก ใบหน้าที่ผุดผ่อง แม้จะเป็นคนที่มีสีผิวน้ำผึ้ง

ทว่า... ที่สะดุดตาของฟาอินคือ รพิชาหน้าตาละม้ายและคล้ายกับคริสตัลมาก ๆ

‘แล้วเธอจะมาอยู่ที่นี่ได้หรือ’

เพราะเห็นว่ารูปร่างบอบบาง อีกอย่างเพิ่งจบใหม่ จะรับมือฟรานได้หรืออย่างไร

ฟรานเป็นคนนิสัยอย่างไร คนเป็นพ่อรู้ดี ต่อหน้าของเขาหรอก เด็กชายจึงเรียบร้อย ทำตัวเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย แต่เวลาอยู่กับนีอา ก็สุดแสนจะพยศ และดื้อด้านเอาเรื่องพอสมควร

ฟาอินยังคงเปิดดูรูปของหญิงสาว และพิจารณาดวงหน้าของเธออย่างถ้วนถี่ รพิชามีใบหน้าที่คล้ายคลึงกับคริสตัลเมียเก่าของเขามากเลย ที่แตกต่าง คริสตัลมีผมยาวสลวย แต่ผมของรพิชายาวแต่เป็นลอน ไม่เหมือนของคริสตัลที่เหยียดตรง

เขาพิศอีก แต่ไม่ว่าจะเป็นคิ้ว ตา จมูก และริมฝีปาก ช่างโขกกันมากับคริสตัลอย่างไรอย่างนั้น

‘แต่ผิวเธอสวย’ ฟาอินชม

คริสตัลรู้ว่าฟาอินชอบให้เธอทำสีผิวแทน แต่คริสตัลไม่ชอบความร้อน จึงไม่ยอมไปอาบแดดเวลาที่ว่าง ทำให้ฟาอินขัดใจ เขาจ้องเพ่งพิศรพิชาใหญ่ เขาถูกใจผิวสีน้ำผึ้งของเธอ

เมื่อเห็นหน้าของรพิชาก็ยิ่งทำให้เขาคิดถึงคริสตัล ที่ต้องได้เลิกกัน เพราะคริสตัลเธอชม้อยชม้ายชายตามอง ‘คามาร์’ คา­มาร์เป็นผู้ที่ทำธุรกิจด้วยกัน

ฟาอินรู้เหมือนกันว่าเขาอาจจะละเลยเธอ จนเธอเหงา แต่คริสตัลก็ไม่มีสิทธิ์จะออกไปกระดี๊กระด๊ากับผู้ชายคนอื่น ทั้งที่เธอมีลูกและสามีอยู่แล้ว

ในตอนที่มีคนส่งรูปคริสตัลอยู่กับคามาร์มาให้ เขาก็ช็อกไปเหมือนกัน ในเมื่อเธอนอกใจและอาจจะนอกกาย ฟาอินจึงคืนอิสรภาพให้ เขาตัดสินใจไล่เธอออกไปจากชีวิต ซึ่งคริสตัลก็ออกไปแต่โดยดี โดยที่ไม่คิดจะเอาลูกไปด้วย ฟาอินเกลียดนัก ผู้หญิงที่เห็นแก่ตัว รักสนุก แต่ไม่รักลูก

ชายหนุ่มกำหมัดแน่น แม้จะผ่านไปแล้วถึงห้าปี แต่เขาก็ยังจดจำไม่เคยลืม คนที่เรารักมาก พอถึงเวลาที่จะเกลียด ก็เกลียดมากเช่นเดียวกัน

ฟาอินจ้องมองใบหน้าของรพิชาด้วยหัวใจเต้นเร็ว ความรู้สึกเหมือนอยากจะพาเธอมาแก้แค้น พามาเป็นตัวแทนของคริสตัล อะไรก็ไม่รู้ดลใจให้ฟาอินตอบกลับมารดาของภรรยาเก่าไป

(ถ้าเธอเต็มใจจะมาเลี้ยงดูฟราน ผมก็ยินดีครับ ถ้าเธอพร้อมเมื่อไหร่แจ้งมาผมจะส่งเงินค่าตั๋วเครื่องบินไปให้)

ไม่นานเท่าไรนักคุณแก้วกนกก็ตอบกลับมา

(ตกลงแม่จะให้ทอฟฟี่บินไปหาฟรานภายในอาทิตย์นี้นะ)

(ถ้าอย่างนั้นแจ้งค่าใช้จ่ายมานะครับคุณแม่) ฟาอินยังให้เกียรติคุณแก้วกนกเสมอ ในฐานะยายของลูกชาย

(เรื่องเงินเดือน)

(ผมให้เป็นเงินไทยสามหมื่นบาทครับ)

(โอเค)

(ตอนนี้ฟรานอยู่กับฟาอินไหม)

(ไม่อยู่ครับ ผมมาทำงาน) เขาโกหก

(เมื่อไหร่แม่จะได้พูดคุยกับหลานบ้าง) คนแก่ใบหน้าเศร้า

(ผมก็ส่งคลิปวิดีโอให้คุณแม่ดูแล้วนะครับ)

นางคิดในใจ ‘คลิปวิดีโอ มันไม่เหมือนพูดคุยกันต่อหน้าต่อตา และได้ตอบโต้กัน’ แต่คุณแก้วกนกก็เลือกที่จะเงียบ

ฟาอินไม่ได้ติดต่ออะไรกลับไปอีก ชายหนุ่มวางมือถือ แล้วตรงเข้าไปอาบน้ำ เขาเริ่มคิดถึงรพิชาอย่างประหลาด ผู้หญิงคนนี้มีเสน่ห์

‘นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนของเธอ กับผมสีดำหยักศก มีเพียงเส้นผมเท่านั้นที่แตกต่างจากคริสตัล แต่นอกนั้นเหมือนหมดเลย และสีผิวที่เป็นสีน้ำผึ้งนั่นอีกด้วย ฉันอยากจะรู้เหมือนกันว่า ผู้หญิงที่มาจากครอบครัวเดียวกัน นิสัยคล้ายกัน หรือแตกต่างกันไหม ไว้เจอกันนะทอฟฟี่’ เขาครุ่นคิด