จุมพิตร้ายพ่อหม้ายป้ายดำ โดย ปณิชา

ดีใจที่ได้เจอกัน

“ไม่เอานะคะ ไม่พูดแบบนี้ดีกว่า ไม่มีแม่คนไหนที่ไม่รักลูกค่ะ” นีอาพยายามปลอบใจ

“มาค่ะ เดี๋ยวนีอาจะพาคุณฟรานไปอาบน้ำค่ะ”

“ไม่อาบ” พูดเสียงห้วน แล้วเดินไปทางห้องของเล่นของตัวเอง คนมีเงินเนรมิตอะไรก็ได้

นีอามองตาม และสูดลมหายใจลึกเข้าปอด

“รอให้คุณพี่เลี้ยงคนใหม่มาจัดการก็แล้วกัน” นางคิด ความว้าเหว่คงหล่อหลอมให้เด็กชายเป็นคนกระด้างแบบนี้

พอมีอะไรมาสะกิดนิด ๆ หน่อย ๆ ก็เหมือนจะไปสะกิดต่อมความคิดที่ฝังแน่นอยู่ในซอกของใจ บางครั้งบางคนก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เด็กน้อยอารมณ์ดิ่งและขุ่นเคือง

การที่ฟรานขาดแม่ทำให้เขากลายเป็นเด็กก้าวร้าวในบางขณะ สำหรับนีอาแล้ว คงจะไม่มีใครคนอื่นที่จะสามารถมาทดแทนคนเป็นแม่แท้ ๆ ได้

รถยนต์ที่โทคูเอลขับแล่นเข้ามาในบ้าน สายตาของรพิชาที่มองไปทั่วบริเวณตั้งแต่รถแล่นเข้ามาในบริเวณนี้แล้ว

‘นี่มันปราสาทราชวังชัด ๆ ไม่ใช่บ้านของคนธรรมดา แสดงว่าพ่อของฟรานรวยมากตามที่ป้าบอกจริง ๆ’ เธอชักจะเกร็ง ๆ เสียแล้ว แววตาของรพิชาเป็นประกายออกอาการตะลึงพึงพรืดกับความใหญ่โตอลังการตรงหน้า เธอจะทำตัวไม่ถูกนะสิ เวลาที่ต้องอยู่ต่อหน้าเขา

“บ้านใหญ่โตอย่างนี้ ที่นี่อยู่ด้วยกันกี่คนคะ”

“มีคุณฟรานกับพี่เลี้ยงที่ชื่อนีอาครับ และก็มีคนสวน คนทำความสะอาดบ้าน แต่ทุกคนจะอยู่ทางด้านโน้นครับ” โทคูเอลชี้ไปอีกด้านหนึ่ง ซึ่งมีต้นไม้บัง แต่ก็ยังพอเห็นหลังคาบ้าน

“ทุกคนจะทำงานในบ้านหลังใหญ่ เสร็จแล้วก็กลับ แต่บ้านหลังใหญ่ก็จะเหลือแต่คุณฟรานกับคุณนีอา แต่ต่อไปก็จะมีคุณทอฟฟี่อีกคนนะครับ”

รพิชานึกภาพไม่ออกเลย เวลาอยู่จะรู้สึกโหวงเหวงขนาดไหน ‘วัน ๆ จะเดินกันได้ทั่วหรือเปล่า บ้านหลังตั้งใหญ่โต ทำไมอยู่กันแค่นี้’

“แล้วคุณฟาอินล่ะคะ”

“คุณฟาอิน ตอนนี้เดินทางไปต่างประเทศครับ ยังไม่กลับมา”

“ไปไหนเหรอคะ”

“ผมไม่ทราบเหมือนกันครับ ผมมีหน้าที่ขับรถและซื้อของเข้าบ้านให้กับคุณนีอาเท่านั้น”

ได้ยินแบบนี้ รพิชาก็รู้สึกสงสารฟรานขึ้นมาจับจิตจับใจ

เด็กน้อยคงจะว้าเหว่ในหัวใจอย่างมาก นี่สินะ ที่ทำให้คุณป้าถึงกับออกปากให้เธอทำงาน

รพิชาเงยหน้าขึ้นมองไปรอบ ๆ และคฤหาสน์หลังสวยงามใหญ่โต ทว่าหญิงสาวกลับรู้สึกเหงาขึ้นมาจับใจ ที่นี่รายรอบไปด้วยความเงียบที่เข้าครอบงำ

รพิชาหันหลังกลับไปมอง จากคฤหาสน์หลังนี้ไปถึงประตูทางเข้า น่าจะเกินกว่าห้าร้อยเมตร ซึ่งเสียงจากข้างนอกแทบไม่ส่งเสียงมาถึงที่นี่ โทคูเอลเปิดประตูและขนกระเป๋าลง ในขณะที่รพิชากำลังลังเล เธอจึงขยับกายไปช่วยเขา

“คุณทอฟฟี่ไม่ต้องนะครับ นี่คือหน้าที่ของผม”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะเอากระเป๋าใบเล็ก ๆ ไปเอง ช่วยกันสองคน มันก็เสร็จเร็ว และคุณก็ไม่ต้องเดินสองรอบ”

โทคูเอลยิ้มให้รพิชาอย่างชายอารมณ์ดี แม้เขาจะมีหนวดเครารุงรัง แต่สายตาสองดวงนั้นก็ฉายแววความจริงใจ

จากนั้นทั้งสองคนก็เดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ของฟาอิน หญิงสาวมีท่าทีงก ๆ เงิ่น ๆ และประหม่า

บ้านที่เธอกับแม่อยู่นั้น มีเพียงสองห้องนอน หนึ่งห้องน้ำและห้องครัวเล็ก ๆ หากจะเทียบกับคฤหาสน์หลังนี้ บ้านของหญิงสาวมันก็เล็กเท่ากับรูหนู

“เชิญครับ” โทคูเอลผายมือ

คุณนีอารีบเข้ามารับหญิงสาว รพิชาจึงได้ยกมือขึ้นกระพุ่มไหว้ คุณนีอาน่าจะอายุมากกว่าเธอสักหนึ่งรอบ

“สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับนะคะ” นางมองหน้ารพิชาอย่างมีความหวัง อย่างน้อยก็มีคนมาช่วยดูแลฟราน เพราะลำพังเธอคนเดียวที่คุณฟาอินไว้ใจ วันไหนที่ไม่สบาย วันนั้นที่นี่ก็จะโกลาหล คุณฟาอินเป็นคนเรื่องมาก และไม่ค่อยไว้ใจใครสักเท่าไร

“คุณทอฟฟี่ใช่ไหมคะ ดิฉันชื่อนีอาค่ะ”

นีอายิ้มแฉ่ง เข้ามาจับไม้จับมือ

“ใช่ค่ะ ฉันชื่อทอฟฟี่อีก” อีกฝ่ายพยักหน้าหงึก ๆ

“มาค่ะมา เชิญเข้าไปด้านในค่ะ โทคูเอลเอากระเป๋าของคุณทอฟฟี่เข้าไปไว้ในห้องที่ฉันจัดเอาไว้นะ” โทคูเอลรับปาก

“ดิฉันจัดห้องให้คุณเรียบร้อยแล้ว อยู่ใกล้กับห้องของคุณฟรานเลยค่ะ ประตูติดกัน”

“ปกติคุณฟรานนอนคนเดียวหรือว่านอนกับใครคะ”

“นอนคนเดียวค่ะ” คำตอบที่ได้ทำให้รพิชาตาโต

“อะไรนะคะ” เธอแทบสบถ แต่ก็ระงับเอาไว้ได้ รพิชาคิดอยู่ในใจ

‘เด็กตัวแค่นั้น นอนคนเดียวในบ้านหลังใหญ่แบบนี้’ ความสงสารแล่นเข้ามาจับจิต หรือว่าคนที่นี่เขาเป็นกันแบบนี้ เหมือนที่เห็นตามหนังฝรั่ง ที่พ่อแม่ทำห้องให้ลูกแยกนอนต่างหาก

และแล้วรพิชาก็อดถามไม่ได้

“ทำไมปล่อยให้แกนอนคนเดียวคะ”

“เป็นคำสั่งของคุณฟาอินน่ะค่ะ แบบลูกผู้ชายต้องเข้มแข็ง” รพิชาคิดแบบคนไทย ลูกอย่างไรก็เป็นลูก เธอนอนกับแม่จนแม่บ่นนั่นแหละ ทำให้เธอต้องย้ายมานอนคนเดียว

รพิชาชักอยากจะเจอหนุ่มน้อยหลานชายของเธอเสียแล้ว แม้ว่าเธอกับคริสตันจะเป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องกันก็ตาม

“เชิญขึ้นห้องพักผ่อนเถอะค่ะ แล้วคุณค่อยลงมาเจอกับคุณฟราน”

รพิชาก้าวขาตามคุณแม่บ้านขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง สายตาก็มองสำรวจไปทั่ว ที่นี่ดูดีและสวย การตกแต่งดูหรูหราตามนิสัยของเจ้าของ แม้จะเป็นสีขาวทั้งหลัง แต่ตัดเฟอร์นิเจอร์ด้วยสีดำและสีทอง ทำให้ดูสุขุมและน่าค้นหา

คุณนีอาเปิดประตูห้องนอนของรพิชาเข้าไป

“ต่อไปห้องนี้จะเป็นห้องของคุณค่ะ และประตูนี้ เป็นห้องของคุณฟราน”

เมื่อรพิชาก้าวขาเข้าไปในห้องแล้ว เธออึ้งกว่าเดิม เพราะเหมือนห้องของเจ้าหญิงดิสนีย์ แต่ว่าเป็นโทนสีที่ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าเท่านั้นเอง ทว่าการตกแต่งยิ่งกว่าโรงแรมห้าดาว ทุกอย่างถูกจัดสรรไว้อย่างสวยงามพร้อมใช้

“ชอบไหมคะ คือนีอาตั้งใจจัดห้องนี้เอาไว้ต้อนรับคุณทอฟฟี่น่ะค่ะ ถ้าคุณชอบ นีอาจะดีใจมาก ๆ” มองหน้าของรพิชาอย่างมีความหวังเล็ก ๆ

“ชอบค่ะ ชอบมาก ๆ เลยค่ะ”

นีอาออกอาการยิ้มปากกว้าง แล้วหันไปเข็นกระเป๋าใบที่อยู่ใกล้ตัวไปหน้าตู้เสื้อผ้าซึ่งทำฝังเอาไว้กับผนัง นีอาเปิดประตูตู้เสื้อผ้าให้ พอเปิดปุ๊บ ไฟก็ติดปั๊บ

“และนี่คือห้องน้ำนะคะ” นีอาเดินไปเปิดประตูห้องน้ำ แล้วนำเข้าไป