“ขอบพระทัยพระสนมพ่ะย่ะค่ะ”
“ไม่เป็นไร แต่ว่าโรคนี้ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้คงต้องดื่มยาเมื่อโรคกำเริบเท่านั้น”
“แค่นี้นับว่าดีเหลือเกินแล้วพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเคยเห็นคนอื่นเป็นโรคนี้ เพียงนอนรอเวลาตายเท่านั้นแต่พระสนมกลับยื้อชีวิตกระหม่อมได้แบบนี้ ไม่รู้จะตอบแทนบุญคุณอย่างไรดีพ่ะย่ะค่ะ”
“ขอเพียงท่านรักษาสัมพันธไมตรีต่อแคว้นทั้งสองก็เพียงพอแล้ว”
“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมย่อมทำแน่นอน….แต่ว่าน่าอิจฉาแคว้นหนานนักที่มีพระสนมที่มากความสามารถขนาดนี้”
“ท่านเยินยอข้าเกินไปแล้ว”
สิ้นคำฮ่องเต้ก็เข้ามาพอดี ข้าก็ถอยเท้าออกห่าง
“ท่านทูต…”
“ฝ่าบาท”
“ท่านไม่ต้องลุก นั่งอยู่บนเตียงเถอะ เป็นอย่างไรบ้าง”
“กระหม่อมรู้สึกหายดีเป็นปลิดทิ้งเลยพ่ะย่ะค่ะ”
“ย่อมดีๆ”
“เป็นเพราะฝ่าบาทและพระสนม กระหม่อมถึงรอดชีวิต”
หย่งหมินคลายยิ้มและหันมามองข้า “เจ้าออกไปก่อน”
“พ่ะย่ะค่ะ”
ข้าเดินออกไปจากห้องและ
