“โรคที่ระบาดดูเหมือนจะเป็นไข้หวัดจริงๆ แต่อาการจะหนักกว่า สมุนไพรในป่าที่เราเพิ่งผ่านมาน่าจะมีมากพอสมควร พวกท่านช่วยไปเก็บมาตามนี้ นำไปบดและป้อนให้ชาวบ้านกินสดๆ” ข้าเขียนชื่อสมุนไพรให้แต่ละคนเหมือนทุกครั้ง
“เพคะ”
“พ่ะย่ะค่ะ”
ข้ารับใช้และหมอหลวงต่างรับคำพร้อมกับเดินออกไป ส่วนข้านั้นหายป่วยและหายบาดเจ็บแล้ว ยิ้มเมื่อหยางเฉิงเข้ามาในห้อง
“ซือซือ ท่านเหนื่อยหรือไม่”
“ไม่ แล้วท่านล่ะ”
“ข้าไม่เหนื่อย…ยิ่งเห็นหน้าท่านยิ่งไม่เหนื่อย”
ข้าลุกยืนและนำผ้าเช็ดเหงื่อให้อีกฝ่าย หยางเฉิงก็ยิ้มอย่างยินดี เขาจับมือข้าที่กำลังเช็ดเหงื่อให้และจูบเบาๆ
“เอ่อ…ข้าจูบมือท่านได้ใช่ไหม”
“หึ จูบแล้วค่อยถามข้ารึ”
หยางเฉิงก็หน้าแดง
“ไปข้างนอกกันเถอะ”
“ท่านอยู่ข้างในไม่ดีกว่าหรือ ข้างนอกข้าเกรงว่าท่านจะติดโรคได้ อีกอย่างท่านเพิ่งหายไข้”
“ไม่เป็นไรแล้วจริงๆ ข้าเองก็อยากเยี่ยมชาวบ้านบ้าง มาทั้งทีจะ
