ตอนที่1
1547 Words
ปีนี้ก็ผ่านไปอีกฤดูแล้วพร้อมกับหัวใจของข้าที่ค่อยๆ แหลกสลาย
ข้ายื่นมือรองรับใบไม้ที่กำลังร่วงโรยจากต้น ปีนี้ก็เหมือนกับปีก่อนที่ข้าไม่ได้เจอท่าน ทั้งที่ทุกวันข้าจะนั่งรออยู่ด้านหน้าตำหนักเพื่อรอรับ แต่ว่าท่านก็ไม่เคยมา
ข้ากอดตัวเองเมื่อความหนาวเริ่มกัดกินตัวข้าที่ป่วยเพราะโรคความเย็นเข้าแทรก ค่อยๆ ลุกยืนและเดินเข้าตำหนักทั้งที่ขาข้างขวาไม่ปกตินัก เพราะเคยถูกตีจนหักทำให้เดินไม่ได้ปกติเหมือนเก่า
แต่วันนี้ก็ครบห้าปีแล้วที่ท่านไม่ได้มา……
………………………
……..ห้าปีก่อน……..
“ท่านพ่อ วันนี้ข้าก็มาหาท่านเหมือนทุกวัน” ข้าพนมมือและนำไก่ที่เพิ่งซื้อมาจากตลาดนำมาไหว้ข้างหลุมศพที่อยู่ในป่า เพราะท่านพ่อชอบที่นี่ตอนมีชีวิตอยู่ก็บอกข้าว่าให้สร้างหลุมศพตรงนี้ ดังนั้นเมื่อท่านพ่อสิ้นข้าก็ทำตามทุกอย่าง
“ชะ...ช่วยด้วย...ช่วยด้วย”
เสียงที่ได้ยินทำให้ข้าลุกยืนและเริ่มมองหาต้นตอของเสียงนั้น
“ช่วยด้วย…อึก…”
ข้าค่อยๆ ก้าวเดินไปยังทางที่มีเสียงดังออกมา หยุดเท้าและเบิกตากว้างเมื่อเห็นร่างของบุรุษผู้หนึ่งในชุดเกราะทหารนอนอาบเลือด แม้จะส่งเสียงขอความช่วยเหลือแต่ดวงตากลับปิดสนิท ข้ารีบนั่งลงและจับแขน
“ท่าน...”
“ชะ…ช่วยด้วย”
ข้าไม่รู้จะทำอย่างไรแต่สุดท้ายก็ต้องถอดชุดเกราะออก แล้วค่อยๆ ประคองเขากลับบ้านข้าที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้นัก แต่ด้วยลำตัวที่ใหญ่กว่าข้ามากทำให้กว่าจะไปถึงก็เซล้มหลายครั้ง ข้าเองก็ได้แผลถลอกหลายส่วนอยู่
เดิมทีท่านพ่อเป็นหมอประจำหมู่บ้านแต่ข้านั้นไม่ได้สานต่อเพราะไม่มีความรู้มากพอแต่ว่าหากเป็นเรื่องสมุนไพรข้านั้นนับว่าไม่เป็นรองใคร
ข้ามองชายแปลกหน้าที่นอนสลบ ลำตัวมีผ้าพันแผล แม้ข้าจะนำสมุนไพรรักษาให้แล้วแต่ว่าใบหน้าของเขานั้นยังซีดเผือดอยู่มาก
ข้านิ่วหน้าคิด หรือว่าเขาจะเป็นทหารที่มาสู้รบกับชินอ๋องที่ก่อกบฏ
หากแต่ใบหน้าของเขานั้นนับว่าเป็นบุรุษหน้าตาหล่อเหลามากทีเดียว เมื่อครู่ตอนที่ข้าเจอแม้ใบหน้าจะเต็มไปด้วยดินและเลือดแต่กลับยังฉายแววสง่า
ข้าจะลุกยืนแต่คนที่สลบกลับจับมือข้าไว้เสียก่อนและค่อยๆ ปรือตาตื่น ยามนั้นที่เรามองตากันและกัน คล้ายกับว่าชีวิตข้าได้ถูกจองจำไม่ให้หลงใหลผู้อื่นเสียแล้ว แม้อีกฝ่ายจะเป็นชายแต่ว่าในอดีตขันทีก็เคยเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้ ดังนั้นเรื่องที่ชายทั้งสองจะมีใจให้กันไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดเท่าใดนัก
“เอ่อ…ข้า…” เขาเองก็มองหน้าข้าอยู่นานและทำท่าจะลุก แต่ข้ารีบรั้งไว้ ให้เขานอนต่อ
“ท่านอย่าเพิ่งลุก ท่านยังบาดเจ็บหนัก”
เขาทำตามแต่โดยดีแต่ยังไม่ปล่อยมือข้า
“ที่นี่คือที่ไหน”
“ที่นี่คือบ้านของข้า….ข้าไปเจอท่านในป่าและประคองกลับมาที่บ้าน”
“งั้นรึ”
เขาหลับตาอีกครั้งคงเจ็บแผล
“ท่านนอนพักก่อนเถอะ”
เขาลืมตามองหน้าข้าอีกครั้งและเอ่ยถาม “เจ้าชื่ออะไร”
“ข้าชื่อ ซือซือ”
“ซือซืองั้นรึ ข้าชื่อว่า หย่งหมิน”
ข้าขมวดคิ้วชื่อนี้คุ้นนัก
“หย่งหมินท่านนอนพักเถอะ ข้าจะออกไปตลาดอีกครั้งเพื่อซื้อของต้มน้ำแกงให้ท่าน” ข้าจับมือของเขาเพื่อให้ละออกจากมือของข้า เขาก็ค่อยๆ ปล่อย ข้าจึงลุกยืนและเดินออกไป
หมู่บ้านที่ข้าอาศัยอยู่นั้นเป็นหมู่บ้านเล็กๆ ใกล้เชิงเขาและสงบอย่างยิ่ง แม้จะขาดแคลนหลายอย่างแต่ข้ามีความสุขที่ได้อยู่ที่นี่
“ซือซือ แปลกนักที่เจ้าเดินตลาดสองรอบ” ท่านป้าที่ขายปลาเอ่ยถาม
“ข้าเองก็ไม่คาดคิดเหมือนกัน ท่านป้าปลานี้ขายอย่างไรหรือ”
“ไม่ขายๆ สำหรับเจ้าข้าให้เลย”
“อย่าดีกว่า ของขายจะมาให้ง่ายๆ ได้อย่างไร”
“ครั้งที่แล้วเจ้าช่วยลูกสาวข้าจนหายป่วย เจ้าก็ไม่เอาเงิน และข้ายังไม่ได้ตอบแทน”
“ข้าเพียงใช้สมุนไพรช่วยเท่านั้น อีกอย่างข้าไม่ต้องการผลตอบแทน แค่เห็นลูกสาวท่านแข็งแรงขึ้นก็ดีแล้ว”
“เฮ้อ…ฟังเจ้าพูดแล้วข้าอยากพนมมือนัก”
ข้ายกยิ้ม สุดท้ายปลาตัวนี้ข้าก็ได้มาโดยไม่ได้ใช้เงิน
เมื่อกลับถึงบ้านพบว่าหย่งหมินกำลังเดินดูรอบบ้านหลังเล็กและเก่าของข้าแล้ว แน่นอนว่าข้ารีบเดินไปหาและเอ่ยถามอย่างไม่พอใจนัก
“ท่าน! ท่านลุกมาทำไมกัน”
“ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว”
ข้าขมวดคิ้วหากเป็นคนปกติคงนอนเจ็บไปอีกสามวันแต่คนผู้นี้ร่างกายคงแข็งแรงมากจริงๆ จึงลุกเดินได้ทั้งที่เมื่อครู่ยังนอนร้องขอความช่วยเหลือ
“แต่ว่าท่านก็ควรนอนพัก” ข้าจับมือเพื่อพาไปนอนแต่อีกฝ่ายกลับจับมือข้าอีกข้างและค่อยๆ ดึงเข้าหาตัวเอง
“ท่านจะทำอะไร”
“เจ้าเชื่อคำว่าโชคชะตาหรือไม่”
ข้ายืนนิ่ง แต่เมื่อได้สบตาเขาก็รู้สึกหน้าแดงขึ้นมา หย่งหมินเปลี่ยนจากจับมือข้าเป็นค่อยๆ โอบกอดและพูดกระซิบข้างหูอย่างแผ่วเบา
“ข้าเชื่อ เพราะมันทำให้เราสองคนมาเจอกัน”
เพียงประโยคเดียวที่เขาพูดทำให้ความสัมพันธ์ของสองเราเปลี่ยนแปลงไป ข้าและหย่งหมินสนิทกันมากขึ้น มากถึงขนาดนอนด้วยกัน และมากถึงขนาดมีความสัมพันธ์กัน
“อึก...ก...ข้าเจ็บ…” ข้านิ่วหน้าเมื่อหย่งหมินกำลังเคลื่อนกายในร่างกายข้าอย่างช้าๆ แต่ว่าก็ทำให้เจ็บ เขาก้มลงจูบปากและเอ่ยถาม
“ถ้าเจ้าเจ็บข้าเลิกทำดีไหม”
“มะ...ไม่เป็นไร…หย่งหมิน…” ข้ายกมือทั้งสองจับใบหน้าของเขา
“ข้ามอบร่างกายนี้ให้ท่านแล้ว ได้โปรดดูแลข้า อย่าทอดทิ้งข้าจะได้หรือไม่”
เขายิ้มแล้วก้มหอมแก้ม “แน่นอน ข้ารักเจ้า ข้าจะทิ้งเจ้าได้อย่างไร”
ข้ายิ้มพลางขอบคุณ โอบกอดเขาแล้วรอรับแรงกระแทกอีกครั้ง
ตั้งแต่เกิดมาข้าอยู่เพียงหมู่บ้านเล็กๆ ไม่เคยชอบพอหญิงสาวหรือชายหนุ่มคนไหน แต่ว่าเพราะท่านปรากฏตัว ข้าถึงรู้จักรักและมอบกายให้ หวังว่าท่านจะไม่ทรยศความไว้ใจของข้า
เช้าต่อมา ข้าและหย่งหมินเข้าไปยังในป่าเพื่อไปยังหลุมศพท่านพ่อเหมือนทุกวัน เราทั้งสองคุกเข่าหน้าหลุมศพ หย่งหมินยกมือกุมคารวะและกล่าวขึ้น
“ข้าหย่งหมิน จะขอดูแลซือซือตราบชั่วชีวิต ท่านพ่อโปรดวางใจ” เขาก้มศีรษะจรดพื้นแสดงความเคารพ ข้าก็ยิ้มแล้วก้มตาม
“ท่านพ่อ ข้ามีคู่ชีวิตแล้ว ท่านคงนอนตาหลับได้แล้ว”
หย่งหมินจับมือข้า เราสองคนต่างมองหน้าและยิ้มให้กัน
ข้าและหย่งหมินใช้ชีวิตเช่นสามีภรรยาปกติ ข้าสอนเขาล่าสัตว์หาปลา สอนให้เรียนรู้เรื่องในหมู่บ้าน เขาเองก็ทำได้แทบจะทันที ทั้งยังสนิทกับคนในหมู่บ้านมาก
“นั่นดอกไม้อะไร” เขาเอ่ยถามดอกไม้สีขาวสลับแดงที่กำลังออกดอกสวยบานสะพรั่งซึ่งอยู่บริเวณข้างหลุมศพของท่านพ่อ
“ดอกเหมยฮัว แต่ว่าหากเป็นของหมู่บ้านนี้กลีบของดอกจะใหญ่กว่าที่อื่น”
หย่งหมินยื่นมือเด็ดมาหนึ่งดอกแล้วติดที่เส้นผมให้ข้า
“งั้นรึ ที่แท้เพราะกลีบดอกมันใหญ่กว่าที่อื่นข้าจึงไม่รู้ แต่ว่าพอมาอยู่กับเจ้าแล้ว ดอกไม้งามยังแพ้เจ้า”
“ท่านพูดโกหกข้าแล้ว ข้าไม่งามทั้งยังอัปลักษณ์”
“เรื่องจริงต่างหาก” หย่งหมินโอบกอดข้าแล้วก้มลงจูบแก้ม
ข้านั้นหน้าตาธรรมดา เป็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่ไม่มีอะไร ทั้งมือก็หยาบกระด้าง ผิวก็คล้ำ ผิดกับท่านทุกอย่างแต่ท่านก็ยังรักข้าและชมข้า
ข้าดีใจนัก
ทุกๆ วันเราอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข แต่เวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ จนกระทั่งเข้าสู่เดือนที่สี่ ที่ข้าเจอหย่งหมิน จึงมีการเปลี่ยนแปลง
“ข้า...จะต้องเดินทางกลับบ้านที่ข้าจากมา”
“กลับบ้านงั้นรึ”
ข้ากอดเขาที่นอนข้างๆ ทันที “แล้วท่าน...จะกลับมาหาข้าอีกไหม”
“พูดอะไรน่ะ” หย่งหมินจับมือข้าที่กอดเขาไว้ “เจ้าจะไม่ไปกับข้ารึ”
ข้าน้ำตาเอ่อคลอทันที “ท่าน…ท่านให้ข้าไปด้วยรึ”
“แน่นอนสิ เจ้าเป็นเมียข้า...ข้าจะทิ้งเจ้าได้อย่างไร”
“ฮึก...ก...หย่งหมิน” ข้ากอดเขาแน่นมากกว่าเดิม หย่งหมินก็เช็ดน้ำตาให้
“อย่าร้องสิ เดี๋ยวตื่นมาตาจะช้ำหมด”
“ขะ...ข้าดีใจ”
“ข้าก็ดีใจที่จะได้พาเจ้าไปกับข้าด้วย”
- Writer
