กว่าฟานขับรถมาถึงหน้าบ้านโม ก็เหลืออีก 15 นาทีจะเข้าตีสี่แล้ว ฟานหันไปมองเด็กน้อยข้าง ๆ ที่นั่งเงียบมาตั้งแต่ที่ผับ แม้เสียงร้องไห้จะสงบลงไปแล้ว แต่น้องยังคงไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว
“น้องโมครับ เข้าบ้านไปพักผ่อนมั้ย จะเช้าแล้วนะ เลิกคิดมากได้แล้ว” ฟานยกมือขึ้นมาลูบหัวน้องเบา ๆ
“โมคงนอนไม่หลับ แต่ก็ขอบคุณนะคะที่มาส่ง พี่ฟานกลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ โมรบกวนพี่มามากแล้ววันนี้” โมยกมือไหว้ฟาน ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถไป
โมไม่ได้เดินเข้าบ้านอย่างที่ฟานคิด แต่กลับทิ้งตัวลงบนม้านั่งหน้าบ้าน ยกเข่าขึ้นมากอดไว้แล้วปล่อยตัวเองให้ร้องไห้อยู่แบบนั้น ภาพที่เห็นตรงหน้า ทำให้ฟานไม่สามารถออกรถกลับบ้านได้ เค้าขยับรถเข้าข้างทาง จอดรถดับเครื่องไว้แล้วเดินกลับลงไปหาน้อง
“ถ้าเรานอนไม่หลับ พี่ขออยู่เป็นเพื่อนได้มั้ยครับ ระบายออกมาให้พี่ฟัง ดีกว่าเก็บไว้คนเดียวแบบนี้ หรือจะไปเดินเล่นดี พี่พาไปสวนสาธารณะดีมั้ย”
