ฟานเดินตามโมออกมาจากห้องพักคนไข้ มองซ้ายมองขวาหาอีกคนจนกระทั่งเจอน้องยืนอยู่ริมหน้าต่างตรงสุดปลายทางเดินของห้องพัก
“น้องโมครับ” ฟานเดินเข้ามาหาโมแล้วเอ่ยเรียกน้องให้หันมาหา “พี่รู้นะว่าเราเครียด แต่อยู่กับพี่เราไม่ต้องทำตัวเข้มแข็งก็ได้นะครับ อ่อนแอได้ เพราะพี่จะคอยปกป้องเราเอง”
“พี่ฟาน โมตั้งตัวไม่ทัน เรื่องนั้นเรื่องนี้มันเข้ามาไวไปหมด แม่โมหายออกจากบ้าน เพราะโมเอาแต่ทำงาน จนแม่อยากจะออกไปหาโมที่โรงเรียน พอหาแม่เจอแม่พี่ก็อยากให้เปลี่ยนที่รักษาใหม่ แถมตอนนี้น้าพลอยยังจะลาออก โมไม่รู้จะคิด จะตัดสินใจเรื่องไหนก่อนดีแล้ว ทำไมมันถึงมีเรื่องมากมายขนาดนี้ โมเหนื่อยค่ะ เหนื่อยที่ต้องคิด ต้องแก้ปัญหา บางทีโมก็ท้อไปหมด โมควรทำยังไงดีคะ” โมระบายความในใจออกมา
“น้องโม ใจเย็น ๆ นะครับ อยากนั่งคุยกันตรงนี้ หรืออยากไปคุยที่สวนดีครับ” ฟานจับไหล่น้องสองข้างให้หันมาหาเค้า ก่อนจะถามคำถามออกไป
“แถวนี้ม
