ขณะฮุ่ยหมิงกำลังเก็บดอกไม้ในสวนที่นางปลูกเอาไว้ทำชาชุดสุดท้ายจนเกือบเสร็จแล้วนั้น จางลี่เซียนก็เดินเข้ามาหานาง ฮุ่ยหมิงไม่อยากพูดคุยด้วยให้เสียเวลาจึงแกล้งทำท่ามองไม่เห็นแล้วเก็บดอกไม้ต่อไป แต่จางลี่เซียนยังไม่วายเข้ามาชวนคุยจนได้
“พระชายาเหตุใดจึงลงมือเก็บดอกไม้ไปมากมายขนาดนี้ เพคะอยู่ที่จวนองค์ชายใหญ่ไม่สุขสบายหรือ หม่อมฉันเคยเห็นพระองค์ทำชาตอนนี้ยังทำอยู่หรือไม่ ช่วยสอนหม่อมฉันบ้างสิ” จางลี่เซียนแย้มรอยยิ้มบางเบาให้ฮุ่ยหมิง หากผู้อื่นไม่รู้ตื้นลึกหนาบางคงคิดว่านางเข้ามาชวนคุยอย่างเป็นมิตร แต่สำหรับฮุ่ยหมิงที่รู้จักจางลี่เซียนเป็นอย่างดีมองแค่ปราดเดียวก็รู้ว่านางไม่ได้มาเพื่อผูกมิตรไมตรีแต่อย่างใด
ฮุ่ยหมิงเหลือบมองหน้าจางลี่เซียนเพียงชั่วครู่ ก่อนละมือจากดอกไม้ตรงหน้า นางเดินตรงเข้ามาในศาลาที่จางลี่เซียนยืนอยู่ทันที
“จางลี่เซียนเจ้ารู้หรือไม่ว่าการทำชาเป็นความรู้ที่ข้าได้มาจากการศึกษา
