สาวใช้ลีลาเด็ด

“ดาวเรือง...นี่หล่อนเตรียมของว่างไปให้คุณท่านเสร็จรึยัง เลยเวลาเดี๋ยวท่านจะไม่พอใจเอานะ” วิไล สาววัยสามสิบเจ้าของบ้านทรงโมเดินที่สร้างติดกับบ้านเรือนไทยในรั้วที่โอบล้อมด้วยต้นไม้พันธุ์แปลกหลากชนิดเยี่ยมหน้าเข้าไปในครัวพร้อมทั้งเอ่ยถาม ดาวเรือง สาวใช้คนใหม่วัยยี่สิบพอดิบพอดี หล่อนมาจากเมืองเหนือ หน้าตาสะสวยหมดจดและหุ่นอวบอิ่ม ผิวขาวผ่องเป็นยองไย ชอบใส่เสื้อยืดรัดรูปเน้นทรวดทรงและนุ่งผ้าซิ่น ดาวเรืองหันมายิ้มหวานและตอบนายหญิงของหล่อนว่า “เสร็จแล้วค่ะ...เนี่ย...ดาวเรืองเตรียมไปให้คุณท่านแล้วนะคะ กำลังจะออกไป” “ก็เร็ว ๆ เข้าซี...นี่มันใกล้เวลาที่คุณปู่ท่านจะทานของว่างแล้ว หล่อนน่ะไม่เคยเห็นฤทธิ์เดชของท่านเวลาอารมณ์เสีย ฉันยังไม่กล้าเข้าใกล้” วิไลกำลังพูดถึง พิมาน คุณปู่วัยหกสิบห้าของหล่อนซึ่งเป็นเจ้าของที่ดินหลายไร่ในรั้วบ้านที่มีต้นไม้โอบรอบใกล้เขตเมืองหลวง แต่ไม่ชอบอยู่ที่บ้านทรงโมเดิร์นซึ่งพ่อกับแม่ของหล่อนสร้างขึ้นใหม่ตอนที่วิไลแต่งงาน พิมานชอบอยู่บ้านเรือนไทยริมคลอง ห่างจากบ้านหลังที่หล่อนอาศัยอยู่ไปไม่มาก และที่นั่นเป็นพื้นที่ส่วนตัวของคุณปู่ที่มีนิสัยชอบเอาแต่ใจเพราะพิมานเป็นคนที่หวงความเป็นส่วนตัวมาก ไม่ชอบให้ใครเข้าไปรบกวน แต่แม้อายุจะมากแล้วแต่ก็ยังแข็งแรงดีและช่วยเหลือตัวเองได้อย่างสบายแม้ต้องอยู่คนเดียวในบ้านทรงไทยซึ่งลูกหลานจะคอยจัดอาหารข้าวปลาส่งให้แต่สำหรับวิไลแล้วหล่อนไม่ค่อยชอบที่จะอยู่ใกล้คุณปู่ของหล่อนนักเพราะนิสัยชอบเอาแต่ใจนั่นเอง “ค่ะๆ...ดาวเรืองจะเอาของว่างไปให้ท่านเดี๋ยวนี้เลยนะคะ” ดาวเรืองรีบรับคำก่อนจะกุลีกุจอยกถาดใส่อาหารว่างเดินเร็ว ๆ ออกไปจากห้องครัว และเมื่อเดินออกมาจากบ้านเพื่อตรงไปยังบ้านเรือนไทยสักพักหล่อนก็หันไปมองบ้านทรงโมเดิร์นแล้วเบ้ปากทำหน้าเบื่อหน่าย “โอ๊ย!...ไม่รู้อะไรกันนักหนา คุณวิไลเจ้าของบ้านเนี่ย จุกจิกจู้จี้ เอาแต่สั่งๆๆๆ...ไม่ดูบ้างเล้ยว่าฉันจะทำทันรึเปล่า ลั้ยวเนี่ย...” บ่นพลางก้มลงมองในถาดที่ถืออยู่ ในนั้นมีขนมและอาหารว่างสำหรับคุณท่านพิมาน ชายอายุหกสิบกว่าที่หล่อนยังเห็นหน้าไม่ชัดตั้งแต่เข้ามาทำงานที่นี่ “ฮึ่ย!...ต้องให้เราเอาของว่างไปให้คนแก่ อายุใกล้เจ็ดสิบ รุ่นแง้มฝาโลงรอมร่อ แถมยังเอาแต่ใจ ชอบอยู่คนเดียวซะอีกด้วย เบื๊อ...เบื่อ...คนแก่นี่น๊า ต้องคอยไปเอาใจ ไม่รู้จุกจิกจู้จี้เหมือนหลานของแกด้วยรึเปล่า เบื่อจริงจริ๊ง...บอกเลอ...ยอยักษ์ล้านตัวเลยงานนี้” ดาวเรืองบ่นอุบเพราะหล่อนชักจะรำคาญความมากเรื่องของเจ้าของบ้านทั้งที่เข้ามาทำงานได้ไม่ถึงอาทิตย์ หล่อนมีหน้าที่ต้องกวาดถูบ้านของวิไล เจ้านายขี้บ่นจุกจิกดีแต่ชี้นิ้ว และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่หล่อนต้องเอาของว่างไปให้คุณท่านพิมานที่บ้านเรือนไทย ซึ่งโดยปกติจะเป็นหน้าที่ของคนสวนอีกคน แต่วันนี้ดันลากลับบ้าน หน้าที่อันน่าเบื่อหน่ายจึงต้องตกเป็นของสาวใช้วัยสะพรั่งที่นึกในใจว่า พิมาน ต้องเป็นตาแก่หนังเหี่ยว ถือไม้เท้าเดินไม่ค่อยไหวก็เลยไม่ค่อยเดินไปไหน เพราะตั้งแต่เข้ามาในรั้วบ้านหลังนี้หล่อนก็แทบไม่เคยเห็นผู้เฒ่าที่ขึ้นชื่อลือชาความมากเรื่องและน่าเบื่อที่วิไลบ่นถึงอยู่บ่อยๆ ดาวเรืองเดินตัวปลิวพารูปร่างอวบอิ่มในชุดรัดรูปเดินตรงไปยังเรือนไทยที่อยู่ริมแม่น้ำสายเล็ก ๆ ใกล้เมืองใหญ่ รอบ ๆ มีต้นไม้ร่มรื่นเย็นตา และเมื่อไปถึงหล่อนก็เห็นว่ารอบบ้านทรงไทยหลังใหญ่เงียบเชียบ แต่มีต้นไม้ขึ้นเขียวขจีและมีดอกไม้หลากหลายพันธุ์ “เฮ้อ! นี่ถ้าต้องมาส่งของว่างให้คนแก่ทุกวันล่ะเบื่อแย่เลยน๊า นังดาวเรือง” สาวใช้บ่นอุบขณะที่หล่อนเดินย้ายบั้นท้ายอวบไปมาตรงไปยังเรือนไทย และเมื่อถึงหน้าบันไดหล่อนจึงถอดรองเท้าวางไว้แต่ก็นึกเอะใจเมื่อเห็นรองเท้าผ้าใบสีชมพูคู่หนึ่งวางอยู่ก่อนแล้ว “เอ๊ะ! นี่มันรองเท้าใคร หรือมีใครมาที่นี่ ปกติคุณวิไลบอกว่าไม่ค่อยมีใครได้รับอนุญาตให้เข้ามที่เรือนคุณท่านนี่นา อืม...น่าจะเป็นรองเท้าผู้หญิง สีหวานเชียว” ดาวเรืองพูดกับตัวเองก่อนจะค่อย ๆ เดินขึ้นบันไดไม้อย่างระมัดระวังเพราะกลัวว่าถ้าทำถาดใส่ของว่างหล่นแล้วจะเป็นเรื่องใหญ่ แต่เมื่อเดินขึ้นไปถึงหน้าชานเรือนไทยก็เห็นว่าไม่มีใคร เพราะตรงหน้าชานจะมีศาลาเล็ก ๆ และมีโต๊ะนั่งพื้นแบบในละครโทรทัศน์ที่หล่อนชอบดูก่อนนอน “ไปไหนกันหมด...คุณท่านอยู่ไหนล่ะนี่” ดาวเรืองนึกในใจ “ถ้าจะส่งเสียงเรียกอาจจะโดนว่าเอาได้ เอางี้แล้วกัน วางถาดใส่ของว่างไว้ที่ศาลาตรงนี้ล่ะ เดี๋ยวคุณท่านคงออกมากินเอง แต่...อืม...นี่เรือนไทยใหญ่ขนาดนี้มีคนแก่อยู่แค่คนเดียวเหรอเนี่ย” ดาวเรืองนึกด้วยความสงสัย แต่หล่อนก็ขี้เกียจจะคิดอะไรมากนอกจากวางถาดของว่างลงบนโต๊ะ แต่แล้วก็เหมือนจะได้ยินเสียงเหมือนคนคุยกัน มันดังออกมาจากอีด้านของเรือนไทยหลังใหญ่ สาวใช้คนสวยเงี่ยหูฟังตอนเงยหน้าขึ้นและนึกเอะใจอีกครั้ง “มีคนอยู่เหรอเนี่ย...อืม...เสียงเหมือนมีคนคุยกัน...ตรงไหนน่ะ” หล่อนงึมงำกับตัวเองเบา ๆ แล้วย่องเงียบกริบไปอีกด้านของบ้านเรือนไทยแสนสวยแต่มีคนอยู่เพียงคนเดียว เป็นคนแก่ในความคิดของหล่อน กระทั่งเดินไปหยุดที่มุมหนึ่ง เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อย ๆ และทำให้ดาวเรืองเดินช้าลงและเงียบยิ่งกว่าเดิม “ซี๊ดดดด...โอยยยย....อืม...อย่างนั้นล่ะหนู...โอวววว...อย่างนั้น”