Chapter 2
1993 Words
“ปล่อยวาเลยนะ เดี๋ยวมีคนมาเห็นเข้า”
มาเฟียหนุ่มกดยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะจูบลงบนริมฝีปากของเธออีกครั้งแล้วเดินออกจากห้องลองชุดนั้นไป
“เฮีย ซื้อชุดนี้ให้หน่อยค่ะ”
“เอาซิครับ เลือกมาอีกก็ได้ถ้าหนูชอบ ไหนๆเอวาก็อุตส่าห์มาเป็นเพื่อนหนูแล้ว เดี๋ยวเฮียซื้อให้ด้วย ซื้อให้ทั้งคู่เลย”
“เฮียใจดีที่สุดเลยค่ะ อ๊ะ! วามาพอดี เฮียบอกเฮียจะซื้อให้ วาไปลองชุดพวกนี้มาเหรอ ชอบมั้ย งั้นเฮียคะ เอาไปจ่ายเงินหมดนี่เลยค่ะ”
“โอเคครับ” แบล็คเอ่ยตกลงก่อนให้พนักงานรับชุดจากพิงค์ไปแล้วเดินตามไปจ่ายเงิน
“พิงค์ ขัดมันแพง ไม่ต้องซื้อให้วาหรอก”
“เฮียเขาเสนอจะซื้อให้ รับเถอะวา”
“แต่…”
“ไม่มีแต่ เอาไว้ใส่มางานวันเกิดพิงค์นะ”
“ก็ได้”
เอวาที่เดินดูเท้าก้มๆเงยๆรอแบล็คไปจ่ายเงินและพิงค์ก็แยกไปเดินดูกระเป๋า
สายตาคู่นึงจดจ้องไปที่ขาเรียวขาวของเอวาที่ก้มๆเงยและใส่กระโปรงอย่างลวนลาม
เอวาไม่รู้ตัวว่ามีผู้ชายคนนึงที่กำลังลวนลามร่างกายของเธอด้วยสายตา
ท่าทางที่น่าเกลียดนั่น เอวาไม่รู้ตัวสักนิด เขาลากสายตาไปจนถึงขอบกระโปรงที่ใต้ขาอ่อนของเธอ
มาเฟียหนุ่มเดินเข้าไปนิ่งๆก่อนยกถุงกระดาษหลายใบที่ใส่เสื้อผ้าที่ได้มาจากเคาท์เตอร์ขึ้นบังขาของเอวาพร้อมกับตัวเองที่ยืนข้างๆ
“อะไรคะ?”
“ยืนดีๆหน่อย”
เอวาที่ไม่ได้เข้าใจนักก็ยืนรอจนพิงค์ดูกระเป๋าเสร็จ สองสาวพากันเดินนำหน้ามาเฟียหนุ่มไปเข้าช้อปต่อไป
“หนูเลือกของไปก่อน เดี๋ยวเฮียมา ถ้าเลือกเสร็จก่อนเฮียมาหนูเอาบัตรเฮียรูดนะ” แบล็คเอ่ยพรางยัดบัตรเครดิตสุดหรูใส่มือน้องสาวแล้วมองหน้าเอวาชั่วครู่ก่อนเดินออกไป
ขาแกร่งก้าวเดินอย่างทรงพลังมั่งหน้าไปยังจุดหมาย ก่อนที่มือถือสุดหรูจะถูกหยิบออกมาแล้วโทรออก
(ดักมันไว้)
ไม่นาน ชายคนเดียวกันกับที่แอบมองขาอ่อนเอวาก็ยืนมองซ้ายมองขวาที่ลานจอดรถเพราะไม่เข้าใจว่าลูกน้องของมาเฟียหนุ่มไปดักหน้าเขาทำไม
“พวกมึงเป็นใคร”
“เป็นใครเหรอ เดี๋ยวมึงจะได้รู้!”
“อื้อออออ”
ชายคนดังกล่าวถูกลากเข้าไปยังบันไดหนีไฟก่อนจะถูกเหวี่ยงลงกับพื้นบันได
“พวกมึงจะทำอะไร”
“จริงๆมึงเกิดและมีชีวิตรอดมาจนอายุป่านนี้ ไม่น่าต้องมาอายุสั้นเพราะความลามกของมึงเลย! กูจะบอกมึงให้ ใครที่มันกล้าคิดเลวๆกับคนของกู ไม่มีเหตุผลอะไรที่กูต้องปล่อยให้มีชีวิตรอดไว้”
“มะ….มึงหมายความว่ายังไง กูไปทำอะไรคนของมึง” ชายคนดังกล่าวเอ่ยติดๆขัดๆเพราะมีมีดคมกริบปลายแหลมแกว่างไปบริเวณใบหน้าจนน่ากลัว
“เพลินมากซินะ ยืนลนลามผู้หญิงด้วยสายตา แต่วันนี้มึงดวงซวยหน่อย ที่มาทำกับคนของกู”
“โอ๊ยยยย!!!!!!!”
แบล็คเอ่ยจบก่อนตะหวัดปลายมีดบาดเข้าที่แก้มของชายคนดังกล่าวจนเลือดอาบและปักมีดลงกับต้นขาใกล้ๆเป้าจนเลือดนองสู้พื้น
“ถ้ารอบหน้ากูเห็นมึงอีกละก็ ชีวิตมึง ก็จะเก็บไว้ไม่ได้!”
หลังจากสั่งสอนผู้ชายคนนั้นเสร็จ แบล็คเดินกลับไปหาน้องสาวและเอวาราวกับไม่มีอะๆรเกิดขึ้นก็ยิ้มบางๆ
“เฮียมาไวจัง”
“พอดีธุระเฮียมันจะตายก่อน ไม่ใช่ซิ ต้องบอกว่ามันเคลียร์เร็ว เลนเสร็จเร็วครับ”
“อ่อ ดีเลย หนูหิวแล้วด้วยค่ะ เฮียพาไปเลี้ยงข้าวหน่อย”
“ไปซิครับ เดินนำหน้าเลย หนูอยากกินร้านไหน”
“โอเคคร่าาา” พิงค์เป็นคนแรกที่เดินนำหน้า
“หลังมือพี่เปื้อนเลือดด้วยค่ะ”
“…………”
“ธุระพี่น่ากลัวจังนะคะ”
“ถ้าเธอระวังมากกว่านี้ ธุระฉันก็คงจะไม่น่ากลัวขนาดนี้นะ”
“!!!!!!!!!”
หลังจากจบมื้ออาหาร มาเฟียหนุ่มเลือกที่จะเดินออกจากร้านมาก่อนและกลับทำในสิ่งที่ไม่น่าจะเห็นผู้ชายมาดนิ่งและดุดันคนนี้ทำ เขาก้มมองสำรวจไปทั่วร่างกายว่ามีร่องรอยหรือคราบเลือดอีกหรือไม่ เพราะเขาเองก็ไม่ได้อยากให้เอวาหรือพิงค์เห็น
"ไม่มีนี่หว่า แม่งเอ้ยเสือกติดมือ"
ระหว่างทาง จู่ๆพิงค์น้องสาวของแบล็คก็เอ่ยขึ้นในขณะที่เธอนั่งอยู่ที่เบาะหน้าและเอวาอยู่ที่เบาะหลัง
"เฮียคะ หนูจะแวะไปหาคุณแม่ไปส่งหนูหน่อย"
"แม่อยู่ที่ไหนครับ"
"ทำเล็บอยู่ที่ร้านจอลโจลี่ค่ะ"
"หนูจะไปทำเล็บเหรอครับ"
"ค่ะ"
"โอเค เดี๋ยวเฮียไปส่ง แล้วก็ไม่ต้องห่วงเพื่อน เดี๋ยวเฮียแวะไปส่งให้"
"พี่แบล็คไม่..."เอวาเอ่ยแต่ยังพูดไม่ทันจบ
"เฮียว่าบางทีเพื่อนหนูก็เถียงเก่งนะ"แบล็คเอ่ยพรางมองกระจกหลังผ่านแว่นตากันแดดสีดำสนิทที่ใส่ ก่อนกดยิ้มเบาๆ
"เฮียก็รู้จักเอวามาตั้งนานนี่คะ เฮียก็รู้เอวาขาลุย"พิงค์เอ่ย
"อยากเห็นตอนลุยนะ ท่าทางจะเอาเรื่อง"
"วานั่งเฉยๆก็ถูกสองคนพี่น้องเผาต่อหน้าเลยนะเนี้ย"
"ล้อเล่นน๊าเอวาาาาา"
เสียงหัวเราะของสองสาวดังขึ้น ไม่นานก็ถึงร้านทำเล็บที่แตงกวาผู้เป็นแม่ของทั้งคู่มาทำเล็บ พิงค์ลงจากรถก่อนเอ่ยลาเอวาและพี่ชายแล้วจากไป
"มานั่งข้างหน้า"
"วาลงเลยก็ได้ค่ะ เดี๋ยววานั่งรถกลับเอง"
"ฉันแค่บอกให้มานั่งข้างหน้า ไม่ได้บอกให้กลับเอง"
"ค่ะ"
ระหว่างทาง ต่างฝ่ายต่างก็เงียบ กระทั่งมาเฟียหนุ่มขับรถเข้ามาทางซอยลัดแล้วผ่านบ้านหลังนึงเข้า เอวานั่งหลับตาด้วยสีหน้าไม่ดีนัก
"เป็นอะไร"
"รีบขับอะ..ออกไปได้มั้ยคะ"
"กำลังรีบอยู่ ถึงพามาทางลัดนี่ไง"
"วาบอกแล้วว่าวาจะกลับเอง"
"ก็บอกว่าจะไปส่ง"
ในขณะที่แบล็คกำลังจะเลี้ยวออกจากซอยนั้น เอวาก็จับแขนเขาอย่างตกใจ จนมาเฟียหนุ่มเองเบรครถกระทันหัน
"อะไร!"
"พี่จอดก่อนได้มั้ย"
"จอด? จะจอดทำไม ไหนบอกรีบไป"
"จอดก่อนค่ะ"
ทันทีที่รถจอด เอวาเดินก้าวช้าๆด้วยร่างกายที่สั่นระริกตรงไปยังบ้านหลังนั้นที่ปิดสนิท บ้านหลังค่อนข้างใหญ่ที่มืดสนิทนั่น มันบรรยากาศไม่ค่อยดีนัก
"เอวา!"
"คะ..คะ!!!!"
"จะไปไหน ไปขึ้นรถ" แบล็คที่เดินตามมาก่อนรั้งแขนเอวาให้หยุดเดินจนเธอเองก็ตกใจ ราวกับคนถูกผีสิงแล้วเดินล่องลอยไปแบบไร้ทิศทาง
"ไปขึ้นรถ"
"วาขอเวลาแปปนึงได้มั้ยคะ"
"จะไปไหน"
"วาขอเข้าไปที่นั่นแปปเดียว...."
มาเฟียหนุ่มได้แต่ยืนนิ่งก่อนที่เอวาจะเดินไปที่ประตูบ้านหลังนั้น เธอมองเข้าไปข้างในด้วยแววตาที่ไม่บอกความหมาย ก่อนสอดส่องไปทั่ว ประตัวรั้วถูกบ็อคด้วยแม่กุญแจใหญ่ มีเทปสองสีระโยงระยาง
"เข้าไม่ได้ มันล็อคไม่เห็นหรือไง"
"วาอยากเข้าไป...แค่ครั้งเดียว"
"............."
"พี่กลับไปก่อนก็ได้ค่ะ"
"เฮ้อ เธอนี่มัน"
สุดท้ายมาเฟียหนุ่มก็อุ้มส่งเอวาปีข้ามรั้วบุกรุกบ้านหลังนั้นเข้าไป ก่อนที่เขาจะปีนตามเข้าไปเช่นกัน
"จะเข้ามาทำไม เดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้า"
"......."
ภาพบางภาพที่แล่นเข้าสู่สมองทันที เอวาที่หลับเป็นระยะๆพรางมองไปรอบๆ แต่ภาพที่แล่นตามเข้ามาจากความสวยงามเริ่มเป็นความมืดมิดจนเอวาหลับตาสนิทแล้วนั่งลงจนมาเฟียหนุ่มตกใจ
"ฮึก"
"เอวา!!"
"มะ..ไม่"
"อย่าร้อง เดี๋ยวฉันจะพาเธอออกไปเดี๋ยวนี้"
มาเฟียหนุ่มกอดหฐิงสาวเอาไว้แน่นจนเธอที่หลับตาสนิทใช้ใบหน้าซุกกับอกแกร่งนั่นจนรู้สึกปลอดภัย
"ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่นี่ทั้งคน"
แบล็คที่กอดเอวาก่อนพาเธอเดินไปจนถึงกระตูรั้วที่มีโซ่คล้องล็อคด้วยแม่กุญแจ ตัวเธอยังคงสั่นระริกจนเขาเองก็ตกใจ มือหนาคว้าปืนที่เหน็บเอวมาก่อนยกขึ้นยิงอย่างชำนาญจนโซ่ขาดออกภายในนัดเดียว
ตลอดทาง เอวานั่งมองข้างทางอย่างเหม่อลอย จนแบล็คเองก็ไม่อยากถามอะไรเธอมากนัก จนกระทั่งรถคันหรูจอดสนิท ปรากฏว่าเป็นที่จอดรถของคอนโดหรูไม่ใช่ปากซอยหอพักของเอวาแต่อย่างใด
"พี่พาวามาที่นี่ทำไมคะ"
"เธอดูสภาพตัวเองด้วย คิดว่าฉันจะปล่อยให้เธออยู่คนเดียวหรือไง"
".............."
"ขึ้นห้องเถอะ"
มาเฟียหนุ่มเดินจับมือหญิงสาวก่อนพาเธอเดินขึ้นห้อง เมื่อมองจากคนภายนอก ความสัมพันของทั้งคู่ในเวลานี้เหมือนกับคู่รักไม่มีผิด
"เดี๋ยวกลับไปส่ง นั่งลงนี่ก่อน"
เอวาที่นั่งลงที่โซฟาใหญ่ด้วยท่าทางที่ไม่ได้เหมือนเดิมราวกับคนหมดแรงแบบนั้น จู่ๆมาเฟียหนุ่มก็เดินลงมานั่งข้างๆพร้อมไอแพดก่อนนั่งกดดูงานนิ่งๆ
ผ่านไปครึ่งชั่วโมงโดยที่ไม่มีบทสนทนาใดๆจากทั้งคู่จนกระทั่งมาเฟียหนุ่มรู้สึกมาหัวเล็กๆของเอวาล้มลงซบที่ไหล่ของเขา มือหน้าค่อยๆประครองให้เธอซบลงบนอก ก่อนกอดเธอหลวมๆแล้วนั่งดูรายงานสินค้าในจอไอแพดโดยที่ไม่ได้ขยับตัวมากจนทำให้เอวาตื่น
จู่ๆใบหน้าหล่อก็ก้มลงจูบหน้าผากของหญิวสาว ก่อนในมือข้างที่กอดเธอจับมือเล็กๆนั่นเบาๆ สารบางอย่างในร่างกายก็เหมือนมีปฏิกิริยาต่อร่างกายของเอวา มันทำให้มาเฟียหนุ่มยิ้มบางๆออกมา ก่อนจะรู้ตัวแล้วทำหน้านิ่งราวกับลืมตัว
"ตัวนิดเดียว กินอากาศเป็นอาหารหลักหรือไง" แบล็คเอ่ยบ่นเบาๆแต่ก็เลือกจะลูบมือน้อยๆของเอวาเบาๆแล้วนั่งดูงานต่อ
"พี่กอดวาทำไม"
"ตื่นแล้วเหรอ"
"ค่ะ"
"เธอต่างหากมากอดฉันก่อน"
"วาทำแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน"
"เธอหลับแล้วกอดฉัน อยากดูกล้องมั้ย" มาเฟียหนุ่มเอ่ย
"ดูค่ะ"
"ไม่ให้ดู คลิปลับฉันเยอะ"
"ไม่ได้จะดูกล้องแบบนั้นสักหน่อย"เอวาเอ่ยพรางขยับออกจากอกของมาเฟียหนุ่ม
"กล้องในห้องก็ดูไม่ได้ เดี๋ยวเธอเห็นฉันตอนเปลือยเดี๋ยวเธอใจแตก"
"พี่ทำไมหลงตัวเองจัง"
"ก็เธอเคย..."
"คะ??"
"เธอเคย..เคยเห็นผู้ชายแก้ผ้ามั้ยละ"แบล็คเอ่ยด้วยใบหน้ายียวน
"ทำไมต้องเห็นด้วยละคะ วาไม่ได้โรคจิต กี่โมงแล้วเนี้ย วาต้องไปทำงานแล้ว"
"ไปทำที่ไหนอีกป่านนี้"
"เรื่องของวาเถอะค่ะ"
"งั้นก็ไม่ให้ไป"
"อะไรของพี่"
"ดูซิ ว่าจะไปยังไง"
"พี่แบล็ค!!! จะทำอะไรคะ!!!"
มาเฟียหนุ่มจับหญิงสาวกดลงกับโซฟาก่อนขึ้นคร่อมและตรึงข้อมือของเธอเอาไว้
"คิดว่าทำอะไร ขึ้นคร่อมขนาดนี้"
"อย่านะพี่แบล็ค"
- Writer
