มือขวา
1380 Words
เช้าวันรุ่งขึ้น
“อือ~”ร่างเล็กที่ตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของคนตัวสูงขยับตัวเล็กน้อย สักพักเปลือกตาก็ค่อยๆลืมขึ้น ทันทีที่ลืมตาขึ้นมาก็เห็นหน้าของคนตัวสูงที่หันหน้ามาทางเธอ
“อุ๊บO_O”ฉันเผลออุทานเสียงดังจึงรีบปิดปากตัวเองไว้กลัวคนตัวสูงตื่นขึ้นมา ว่าแต่นี่ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ยเท่าที่จำได้เมื่อคืนฉันรออีตานักรบอาบน้ำที่โซฟาและคงเผลอหลับไปแล้ว....แล้ว...พรึ่บฉันรีบดีดตัวขึ้นมาพร้อมสำรวจตัวเองว่าอีตานักรบบ้ากามนั้นได้ทำอะไรฉันหรือเปล่า เฮ้อ~โล่งฉันยังใส่ชุดเดิม
“อืม~ทำไมตื่นเร็วจัง”ไม่ว่าเปล่าคนตัวสูงก็ดึงฉันเข้าไปไว้ในอ้อมกอดพร้อมเอาหน้าถูมาที่ฉันไปมา
“หยุดนะ นี่นายทำบ้าอะไรเนี่ย อี๋เอาหน้าหม้อๆของนายออกไปห่างๆฉันเดี๋ยวนี้นะ”ฉันพูดพร้อมเอามือดันหน้าหมอนั้นออกไปไกลๆ
“รู้สึกว่าเธอจะลืมสัญญาที่เราตกลงไว้นะ ฮืม สงสัยต้องลงโทษ” ไม่ว่าเปล่าหมอนั้นยื่นหน้ามาหมายจะหอมแก้มฉัน
“กรี๊ดๆหยุดๆ โอเค เฮีย พอใจยัง” ฉันต้องยอมพูดออกไปไม่งั้นหมอนั้นจะหอมแก้มฉันให้ได้
“ต่อไปนี้ฉันจะเพิ่มกฎอีก1ข้อ ถ้าเธอไม่ยอมทำตามกฎไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตามเธอจะถูกฉันลงโทษ และบทลงโทษก็แล้วแต่ดุลยพินิจของฉันอีกทีนึงด้วย หวังว่าคงเข้าใจเข้าใจเริ่มใช้ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป” หมอนั้นพูดด้วยสีหน้ากวนๆ
“ได้ไงอ่ะ นายไม่มีสิทธิมาเพิ่มกฎนะ”ฉันโวย
“ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์ก็ฉันเป็นเจ้าหนี้เธอและเมื่อกี้เธอทำผิดกฏ มาให้ฉันลงโทษซะดีๆ?”
“ยะ ยังไม่เริ่มซะหน่อย”
“มันเริ่มตั้งนานแล้ว มามะมาให้พี่ลงโทษซะดีๆ” ไม่ว่าเปล่าหมอนั้นยังดึงฉันให้เข้าใกล้เข้าไปอีก
“นายจะลงโทษยังไงO_O” ฉันถามอย่างกลัวๆ
“อย่างนี้ไง” พูดจบหมอนั้นก็โน้มหน้าลงมาริมฝีปากของหมอนั้นแตะโดนที่ริมฝีปากฉันจากนั้นเขาก็ค่อยๆขยับปากให้แนบชิดกันยิ่งขึ้นอย่างช้าๆและอ่อนโยนต่อมาเขาก็เพิ่งแรงในการสัมผัสกลายเป็นจูบที่ดูดดื่มและเร้าร้อน ฉันที่เพิ่งเคยถูกจูบเป็นครั้งแรกก็ทำตัวไม่ถูกนอกจากเกาะไหล่เขาไว้แน่นปล่อยให้เขาเป็นคนนำทาง
“อืม” นักรบถอดริมฝีปากออกจากวาเลนไทน์อย่างช้าๆและอ้อยอิ่ง ใจเค้าอยากจะจูบเธอให้นานกว่านี้แต่กลัวจะห้ามใจตัวเองไม่อยู่ มันเป็นจูบที่หวานและปลุกอารมณ์บางอย่างในตัวเค้าให้ลุกโชนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“เอ่ออออออ ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ”หลังจากที่เขาถอดจูบเขาก็เอาแต่มองหน้าฉันอยู่อย่างนั้นแถมยังเลียปากตัวเองซ้ำๆอีก ฉันจึงรีบชิงไปอาบน้ำก่อนดีกว่า ว่าแล้วฉันก็ลุกขึ้นจากเตียงและวิ่งไปเข้าห้องน้ำ
ในห้องน้ำ
“นี่ฉันเผลอใจให้หมอนั้นจูบไปได้ไงนะ แถมยังแอบรู้สึกดีอีกด้วย นี่ฉันเป็นอะไรไปเอาวาเลนคนเดิมกลับมาเดี๋ยวนี้นะ” ฉันกำลังบ่นตัวเองอยู่หน้ากระจกพลางสำรวจปากตัวเองที่จากเดิมเป็นแค่สีชมพูแต่ตอนนี้กลายเป็นสีแดงช้ำ
“หึ่ย ต่อไปฉันจะไม่ให้นายทำแบบนี้กับฉันอีกแล้ว” พูดเสร็จฉันก็ลงมืออาบน้ำ
เมื่อฉันอาบน้ำเสร็จเพิ่งนึกได้ฉันไม่มีเสื้อผ้านี่นา ฉันไม่ได้เอามาจากโรงแรมทำไงดี ฉันเอาผ้าขนหนูพันตัวแล้วชะโงกหน้าออกไป
“นี่นาย ฉันขอยืมเสื้อนายหน่อยสิฉันไม่ได้เอาชุดมา”ฉันตะโกนบอกคนตัวสูงที่ยังนั่งอยู่บนเตียงและเค้าก็เดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวส่งให้
“ขอบคุณ”ฉันรับเสื้อมาและรีบเข้ามาแต่งตัวในห้องน้ำเหมือนเดิม
ด้านนักรบ
ตอนนี้ผมกำลังรอคนตัวเล็กอาบน้ำเมื่อกี่เธอเพิ่งมาขอยืมเสื้อผมเพราะเธอไม่มีชุดใส่ผมกูเอาเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ผมไม่ค่อยใส่ให้เธอไป
แอ๊ด~ (เสียงเปิดประตูห้องน้ำ)
ร่างบางเดินออกมาจากห้องน้ำบนตัวสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาที่ยาวประมาณขาอ่อนของเธอผมสีดำที่เปียกน้ำที่เธอเพิ่งสระเมื่อกี้ กลิ่นตัวเธอตอนนี้มีกลิ่นสบู่ที่ผมใช้อยู่ทุกวัน
ตอนนี้ผมกำลังสะบัดความคิดที่ผมกำลังจินตนาการเมื่อผมได้สัมผัสเธอ อารมณ์ในต้อนนี้ของผมคือมันจะระเบิดออกมาแล้ว โว้ย ทรมานโว้ย
“นาย ขอบ” เธอเดินมาหาผมและกำลังจะพูดกับผม
“ฉันไปละ” ว่าจบผมก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป ก่อนที่ผมจะตบะแตก??
“เป็นอะไรของเค้า” ร่างบางยืนงง
บนโต๊ะอาหาร
ฉันเดินลงมาพร้อมนักรบซึ่งเป็นอะไรไปก็ไม่รู้ไม่พูดไม่จาไม่มองหน้า และเมื่อถึงโต๊ะอาหารนักรบก็นั่งลงที่หัวเเถวของโต๊ะขนาดใหญ่ฉันจึงฉันลงตรงเก้าอี้ข้างเขา แม่บ้านจึงนำอาหารมาเสริฟ มื่อเช้าคือเซ็ทอาหารเช้ามีใส้กรอก ไข่ดาว ขนมปังต่างๆและอีกมากมาย
“เมื่อฉันทานข้าวเสร็จให้ทุกคนไปรวมตัวที่ห้องโถงนะฉันมีเรื่องจะคุยด้วย” นักรบหันไปสั่งงานกับแม่บ้าน
“ค่ะ”เธอรับคำสั่งและเดินออกไป
“เธอทำอะไรเป็นบ้าง นอกจากสร้างปัญหา”
“นายว่าใคร อ๊ะ เฮียว่าใคร”ฉันรีบเปลี่ยนคำพูดเมื่อนักรบส่งสายตาเตือน
“สรุปทำไรเป็นบ้าง หรือถ้าทำอะไรไม่เป็นฉันมีงานให้เธอทำนะ”เค้าถามพลางมองฉัยอย่างมีเลศนัย
“งะ งานอะไรอ่ะ”สายตาไม่น่าไว้ใจ
“งานบนเตียงไง แต่จะเหนื่อยหน่อยนะเพราะฉันแรงเยอะ55555”หมอนั้นเอ่ยอย่างภูมิใจ
“ไม่!เด็ดขาด ให้ฉันไปขัดส้วมซะยังดีกว่า”
“ ตามใจ แล้วเธอจะเสียใจฮึๆๆ”
“ฉันทำกับข้าวเป็นค่ะ บ้านฉันขายข้าวแกงฉันจึงทำเป็นค่ะ” ฉันรีบบอกสิ่งที่ฉันถนัดไป
“อืม ไว้ถ้าฉันอยากกินอาหารไทยฉันจะให้เธอทำให้กินนะ แต่งานหลักๆของเธอคือไปกับฉัน โอเค๊”
“ค่ะ☹️”ในใจตอนนี้มีเพลงเปิดเลยอ่ะ แล้วฉันเลือกอะไรได้ไหม~เลือกให้เธอออกไปได้หรือเปล่า~อยากให้ไปไกลๆ~ออกไปจากชีวิตฉันนะเธอ~ ไอ้บ้านักรบ
ห้องโถง
ห้องโถงของที่นี่เป็นลานกว้างอยู่ติดกับสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ เหมือนมีไว้นัดรวมตัวโดยเฉพาะตอนนี้บอดี้การ์ดทุกคน แม่บ้านหรือทุกคนที่เป็นลูกจ้างของนักรบยืนรวมกันระเบียบ
“ทุกคนฟัง ฉันมีคนจะแนะนำให้ทุกคนรู้จัก นี่วาเลนไทน์ต่อไปนี้เธอจะมาเป็นมือขวาของฉัน เธอมีสิทธิ์ในการออกคำสั่งรองจากฉันขอให้ทุกคนเชื่อฟังเธอด้วย เข้าใจไหม!” นักรบเอ่ยด้วยท่าทีผู้นำและน้ำเสียงที่น่าเกรงขาม
“ครับ!ค่ะ!”ทุกคนตอบรับ
“แยกย้ายได้” พูดจบทุกคนก็แยกย้ายไปทำหน้าที่ตัวเองต่อ
“ทำไมเฮียต้องบอกกับลูกน้องเฮียอย่างนั้นหล่ะ มือขวาหรอจะบ้าหรอ!ยิงปืนฉันยังยิงไม่เป็นจะไปเป็นมือขวาใครได้”ฉันโวยวายหลังจากที่ทุกคนไปแล้ว
“เดี๋ยวฉันจะสอนเธอเอง อยู่กับฉันเธอต้องปกป้องตัวเองได้เพราะฉันเป็นนักธุรกิจจึงมีศัตรูมากแต่เธอไม่ต้องปกป้องฉันหรอกเพราะฉันจ้างคนมาปกป้องแล้วเธอสนใจตัวเองพอ”
“อ้าวแล้วหน้าที่ฉันอ่ะ ตำแหน่งมือขวามีไว้ทำไรอ่ะ” ฉันถามอย่างงงๆ
“หน้าที่ของเธอคือ อยู่ใกล้ๆฉันคอยดูแลฉันก็พอ”
#ถ้าเจอคำผิดต้องขออภัยด้วยนะคะ คอมเม้นบอกกันได้นะคะ
- Writer
