ใช้หนี้แทน
1225 Words
“ใช่ฉันคือนักรบ และนี้คืออาณาจักรของฉัน ”
(“O_O”) (“O_O”) (“O_O”) หน้าเราทั้ง3คน
“ทีนี้ฉันมีสิทธิ์ลงโทษน้องเธอยัง -_-” หมอนั้นถามด้วยสีหน้านิ่งเรียบ
“ถึงนายจะเป็นเจ้าของที่นี่นายก็ไม่ควรมาทำร้ายคนอื่นตามใจชอบอยู่ดี น้องฉันทำผิดอะไรนายถึงให้คนของนายมาทำร้ายน้องฉัน ดูสภาพน้องฉันสิ ถ้าฉันไม่เข้ามาห้ามปานนี้น้องฉันคงตายไปแล้ว ” ฉันเถียงกลับไปด้วยความโกรธ
“ตายแล้วไง ก็น้องเธอมันแข่งรถแพ้ฉันตามกติกามันต้องจ่ายเงินให้ฉัน แต่มันไม่มีเงินมาจ่ายและคิดจะเบี้ยวฉันถึงต้องสั่งสอนมันไง”
“น้องฉันติดหนี้นายกี่บาท”ฉันถามพลางหันไปมองหน้าอลันด้วยแววตาคาดโทษ กลับไปแก ตายแน่อลัน
“10”
“10 บาท โธ่เรื่องแค่นี้ฉันมีเอาไหม”
“10 ล้าน!”
“ห้ะ 10 ล้าน! O_O” ฉันถามด้วยความตกใจ
“ใช่ มีคืนไหม” หมอนั้นถาม
“.......” ฉันเงียบและหันไปหาไอ้อลันที่มันกำลังก้มหน้าทำท่าสำนึกผิด
“พี่ครับ ผมขอโทษ ? ”อลันพูดทั้งน้ำตา
“แกมีอะไรจะแก้ตัวไหม”ฉันถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆพร้อมกำหมัดแน่นๆ เย็นไว้วาเลน ฟู่?
“ตอนนั้นผมมมมมม ผมมะมั่นจะใจวะว่าจะจะชะชนะคะครับ ตะแต่มะมันพะแพ้ฮือๆ”อลันพูดอย่างติดขัดพร้อมปล่อยโห่ออกมา
“ช่างมันเถอะ เดี๋ยวพี่จัดการเอง”อารมณ์โกรธมันหายไปเมื่อเห็นน้ำตาน้องตัวเอง ฉันเดินไปลูบหัวมันพร้อมบอกมันว่า
“สัญญากับฉันว่านายเปลี่ยนตัวเอง ดูแลแม่ดีๆได้ไหม”ฉันถามพลางมองหน้าอลัน
“ได้ครับพี่ ผมสัญญาแต่ทำไมพี่พูดแบบนี้อ่ะพี่จะทำอะไร” อลันถามพร้อมเขย่าแขนฉันเพื่อเค้นคำตอบ
“ช่วยแกไง ” ฉันพูดพร้อมยันตัวลุกขึ้นเดินตรงไปหานายนักรบที่ยืมมองอยู่
“ต่อไปนี้ หนี้ที่น้องฉันติดนายฉันจะเป็นคนใช้เอง”ฉันบอกกับนักรบพร้อมมองตาเค้า
“อืม ฉันขอตรวจสินค้าหน่อยนะว่าคุ้มกับเงิน10ล้านไหม”ว่าจบนักรบก็ดึงร่างวาเลนไทน์มาประชิดตัว
“นี่นาย!” ฉันอุทานอย่างตกใจ
“ชู่วววววว”เค้าบอกให้ฉันเงียบขณะที่ฝามือของเค้าค่อยๆลากตั้งแต่ขาอ่อนของฉันขึ้นมายังเอวและค่อยๆลากขึ้นไปยังหัวไหล่ขึ้นไปถึงคอ
และล่างมือลงมาตรงกลาง ลากลงมาเรื่อย เรื่อย เรื่อย และ พรึ่บ! ฉันปัดมือเค้าออกก่อนที่ฝามือของเขาจะเลื่อนลงมาที่หน้าอกฉัน
“หึ?” เค้าหัวเราะเบาๆพร้อมยอมปล่อยฉันเป็นอิสระ
“ไอ้โรคจิต ไอ้บ้ากาม ไอ้สถุนไม่มีมารยาท บลาๆๆๆ” พอฉันได้สติฉันก็ด่าเค้ายับเลย
“นี่เธอพูดกับเจ้าหนี้เธอแบบนี้หรอ”
“ก็นายลวนลามฉันนิ”
“ฉันแค่เช็คลูกหนี้คนใหม่ว่าคุ้มกับเงินไหม เงินตั้ง 10 ล้านนะไม่ใช่10บาท”
“ ละ แล้วตกลงว่าไง” ฉันถาม
“ตกลง ฉันให้เธอใช้หนี้แทน” เค้าตอบตกลง
“โอเค แล้วนายจะให้ฉันใช้หนี้ยังไง” ฉันต้องถามรายละเอียดก่อนว่าเค้าจะให้ฉันใช้หนี้ด้วยวิธีไหน ถ้าเค้าเอาฉันไปขายหล่ะ ฉันต้อง เตรียมตัวไว้ก่อน
“เดี๋ยวค่อยไปตกลงกัน”
“นายกำลังทำฉันระเแวงนะ?”
“ฉันไม่เอาเธอไปขายหรอกไม่ต้องห่วงเพราะเพราะอย่างเธอคงขายได้ไม่เกิน1พัน หน้าอกแบบขนาดนี้ ”เค้าว่าพร้อมเดินขึ้นรถเค้าไป
“ไอ้บ้านี่! ใครว่าฉันแบนเคยจับหรือไงฮึ่ย!”ฉันตะโกนหลังที่หมอนั้นขึ้นรถไปแล้ว
“ให้เวลาเธอ 1 นาที บอกลาน้องเธอซะ แล้วขึ้นรถมากับฉัน”เค้าลดกระจกพร้อมตะโกนบอกฉัน ฉันจึงรีบเดินไปหาอลันกับติน
“อลัน จำที่แกสัญญากับฉันได้ไหม แกต้องทำตามทุกอย่างนะ ดูแลแม่ด้วยและก็ดูแลตัวเองด้วย ส่วนนายตินช่วยดูแลอลันด้วยนะอย่าให้มันไปก่อเรื่องที่ไหนอีกนะรู้ไหม เดี๋ยวฉันจะหาทางออกจากเกาะนี้ไปให้ได้พวกนายไม่ต้องห่วงนะฉันดูแลตัวเองได้ ดูแลแม่ด้วย อ้อ!อย่าบอกแม่เรื่องนี้นะโกหกแม่ไปว่าฉันหางานได้ที่เกาะพอดีเลยอยู่ที่นี่ยาวเลย บอกแม่ไม่ต้องเป็นห่วง” ฉันร่ายยาว
“ครบ 1 นาทีแล้ว”นักรบตะโกนเรียก
“แปป! โอเค ดูแลแม่ด้วย ดูแลตัวเองด้วยนะพวกแก ฉันรักแกนะอลัน ถึงฉันจะเป็นพี่ที่แย่แต่ฉันก็รักแกนะโว้ย ฉันไปละนะ” ฉันต้องรีบพูดก่อนมีน้ำตาฉันจะไหล นี่ฉันเป็นบ้าอะไรวะเนี่ย ฉันไม่ได้จะไปตายซะหน่อย แค่ไม่รู้ชะตาชีวิตตัวเองตอนไปนี้แค่นั้นเอ๊งงงง แค่นั้นเองจริงๆฮือๆ? ฉันวิ่งไปขึ้นรถนักรบพร้อมพยายามกลั้นน้ำตา
ภายในรถ
ฉันขึ้นมานั่งเบาะหลังข้างนักรบด้วยสีหน้าเศร้าๆ ฉันนั่งมองอลันที่นั่งร้องไห้โดยมีตินปลอบมองได้ไม่นานรถก็ออกตัวไป ตอนนี้บรรยากาศในรถเงียบมาก เงียบจนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศที่ทำงานอยู่ โคตรอึดอัดเลยทำไมต้องเงียบด้วยอ่ะไม่เข้าใจ ฉันจึงตัดสินใจทำลายความเงียบเอง
“นี่นาย ตอนนี้เรากำลังจะไปไหนกันหรอ”
“เพนท์เฮ้าส์ฉัน” เค้าตอบโดยไม่มองหน้าฉัน
“ไปทำไมหรอ” ฉันถามอย่างงงๆ
“ไปแข่งรถมั้ง เธอก็ถามแปลกเพนท์เฮ้าส์มีไว้ทำไรหล่ะ” เค้าถามฉันกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“เอ้า ก็ฉันไม่รู้ว่าจะพาฉันไปด้วยทำไม ฉันพอรู้ว่าเพนท์เฮ้าส์คือที่พักของนายฉันไม่ได้โง่นะ” ฉันก็ตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดไม่ต่างกัน
“รู้ก็ดีอย่าถามมาก เดี๋ยวถึงก็รู้เอง” เค้าพูดตัดบท ฉันจึงต้องเงียบปากจนกว่าจะถึงที่หมาย
เพนท์เฮ้าส์
โอ้โห่!นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ยโคตรใหญ่เลยสวย มากด้วยอ่ะสวยกว่าโรงแรมที่ฉันไปพักอีกระหว่างที่ฉันกำลังตะลึงกับเพนท์เฮ้าส์อยู่นั้นร่างสูงก็เดินนำฉันเข้าไปในนั้นฉันจึงวิ่งตามไปเข้าไปพอเข้าไปแล้วแม่เจ้าO_O มันเหมือนสวรรค์บนดินเลยมันใหญ่แล้วสวยกว่าข้างนอกอีกเป็นหลายเท่าเลยสิ่งของเฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างล้วนเป็นของที่ดูหรูและดูแพงไปหมดมีโทรศัพท์ขนาดยักษ์ตั้งอยู่กลางบ้านมีโต๊ะสนุกตั้งอยู่ไม่ใกล้นักมีบาร์ขนาดเล็กที่มีเครื่องดื่มมึนเมาราคาแพงตั้งเรีียงไว้อย่างสวยงามและมีเปียโนด้วยอ่ะ โห่ โคตรรวย
“สายตาเธอตอนนี้เหมือนขโมยจะขโมยของเลยนะ ว่าไงสนใจชิ้นไหน”นักรบกระแซะหญิงสาว
“ฉันไม่ใช่ขโมยซะหน่อย ฉันแค่ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้เฉยๆ”
“ว่าแต่เธอชื่ออะไร ฉันจะได้เรียกถูก”
“ฉันชื่อ วาเลนไทน์”
“อืม วาเลนไทน์เรามาทำสัญญาหนี้กันดีกว่า^_^”
- Writer
