หลังจากที่ฉันกินข้าวกินยาเสร็จนักรบก็อุ้มฉันให้ขึ้นมานอนบนห้อง ขณะที่นักรบกำลังห่มผ้าห่มให้ฉัน ฉันก็ดึงเสื้อเค้าไว้
“นี่นาย แม่กับน้องฉันเป็นไงบ้าง”นักรบมองหน้าฉันและนั่งลงบนเตียง
“แม่เธอสบายดีไม่ต้องห่วงส่วนน้องเธอก็ทำตัวดีขึ้นเห็นลูกน้องฉันบอกว่าน้องเธอช่วยแม่เธอขายข้าวแกงตลอดเลยนะ”นักรบเล่าให้ฉันฟัง
“ฉันคิดถึงแม่ ท่านคงเหนื่อยน่าดูอลันมันจะไปช่วยอะไรได้”ฉันบ่น
“อยากคุยกับแม่เธอไหม”
“ได้หรอO_O อยากๆ”ฉันรีบตอบไปอย่างตื่นเต้นเพราะตั้งแต่ฉันมาที่เกาะฉันยังไม่ได้โทรหาแม่เลย แถมนักรบยังห้ามฉันใช้โทรศัพท์แถมยังยึดไว้อีก
“เดี๋ยวฉันเอาโทรศัพท์มาให้ รอแปปนะ”พูดจบนักรบก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ฉันมาแล้วเอามาให้ฉัน
“อ่ะ โทรหาแม่เธอสิ”
“โอเค”
ตู๊ด ~ตู๊ด~
“ฮัลโหล”เสียงแม่ฉัน
“ฮัลโหลแม่ เป็นยังไงบ้างสบายดีไหม”ฉันถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพอได้ยินเสียงแม่จากที่เข้มแข็งมันก็หายไปมีแต่จะแสดงความอ่อนแอ
