จุดเริ่มต้น
906 Words
ณ ร้านข้าวราดแกง
“วาเลนลูกกกกกก ช่วยน้องด้วยน้องหายตัวไป15วันแล้วนะยังไม่กลับมาเลยไม่รู้จะเป็นตายร้ายดียังไง” เสียงแม่ของฉันขึ้นพูดขณะฉันกำลังตักอาหารให้ลูกค้าอยู่
“โอ้ยแม่จะไปห่วงมันทำไมมันโตแล้วมันดูแลตัวเองได้” ฉันปรามแม่
“อลัน ไม่เคยหายไปนานๆแบบนี้เลยนะลูก แม่กลัวจะเกิดปัญหา วาเลนช่วยไปตามน้องหน่อยได้ไหมลูก” แม่ขอร้องพร้อมสงสายตาอ้อนวอนให้
“แล้วใครจะช่วยแม่ทำงาน”
“ไม่เป็นไรลูกแม่ทำคนเดียวได้ขอเเค่พาน้องกลับมาก็พอ”
“เฮ้อ ก็ได้แม่ ถ้าหนูเจอมันแล้วมันสร้างปัญหาหนูจะฆ่ามัน!”
ทุกคนคงงงว่าฉันเป็นใครฉันคือ วาเลนไทน์ เป็นผู้หญิงธรรมดาๆคนนึง อายุ 23 เรียนจบปริญญาตรีที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง แต่ด้วยพิษเศรษฐกิจทำให้ฉันไม่มีงานทำจึงต้องมาช่วยแม่ขายข้าวแกงเลี้ยงชีวิตเรา 3 แม่ลูก พ่อของฉันเสียตั้งแต่ฉันยังเด็กด้วยโรคมะเร็งและไอ้ตัวปัญหาที่หายตัวไปก็คือน้องชายของฉันเอง อลัน มันกำลังเรียนอยู่ ปี 3มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งแต่ไอ้น้องคนดีของฉันมันบ้าการแข่งรถมาก บ้าถึงขั้นขโมยเงินที่บ้านไปพนันรถเลย ซึ่งมันก็โดนฉันจัดการไปแล้วนึกว่ามันจะเข็ดแต่ไม่เลยคราวนี้หายจากบ้านไป15วันแล้ว และฉันก็พอจะเดาออกว่ามันไปอยู่ไหน
สนามแข่งรถ C
เสียงเพลงดังกระหึ่มบวกกับเสียงเชียร์ของผู้คนบนแสตน ในสนามมีรถ2คัน ขับเบียดกันไปมาด้วยความเร็วสูงและสุดท้ายรถคันหนึ่งก็เข้าเส้นชัย ซึ่งได้รับเสียงโห่ร้องยินดีแล้วโห่ร้องขับไล่ถ้าให้เดานะคงเสียพนันกันละสิ ฉันไม่สนใจละเพราะที่ฉันควรสนใจคือคนที่ขับรถเข้าเส้นชัยต่างหาก ฉันเดินตรงไปที่รถคันนั้น คนบนรถเปิดประตูออกมาก็ชะงัก
“พะ พี่วาเลน มีธุระอะไรกับผมหรอคับ” เด็กผู้ชายพูดด้วยท่าทีกลัวๆ
“หวัดดี ติน ฉันมีเรื่องอยากถามนายหน่อยนะ^_^” ฉันพูดกับเขาด้วยท่าทีสบายๆ
ติน เป็นเพื่อนกับอลันน้องชายฉันเอง หมอนี่เป็นเจ้าของสนามแข่งรถที่นี่ซึ่งหมายความว่าเขารวยแต่ก็เป็นตัวสร้างปัญหาพอๆกับอลันน้องฉันเลย
“เอ่อ จะถามอะไรหรือครับ” เหอะทำเป็นเรียบร้อยต่อหน้าฉันลับหลังนี่พากันสร้างปัญหาคิดว่าฉันจะใจอ่อนหรอ บอกเลยไม่!
“ฉันจะถามนายดีๆนะไอ้อลันมันอยู่ไหน”
“ผะ ผมไม่รู้ครับ” ตินพูดพร้อมหลบตา
“ต้องให้ใช้กำลังสินะ”ว่าแล้วฉันก็วิ่งไปจับ. นายตินพร้อมดึงหูข้างซ้ายเต็มแรง
“โอ้ยยยยย” ตินร้องด้วยความเจ็บปวด
“จะบอกไหม”ฉันถามพร้อมออกแรงดึงอีก
“ยอมแล้วๆ บอกแล้วครับ” ตินยกมือยอมแพ้
“งั้นเล่ามาให้หมด”
ตอนนี้ฉันกำลังเก็บเสื้อผ้าเตรียมตัวออกเดินทางรู้ไหมทำไมฉันต้องเดินทางเพราะฉันต้องไปตามหาน้องชายฉันไงละลำพังถ้ามันไปก่อเรื่องที่นี่ฉันสามารถตามมันกลับได้สบายๆ แต่นี่มันไม่ใช่!มันหายไปที่เกาะพิสดารที่ฉันไม่เคยไปหรือได้ยินชื่อเลยตอนตินพูดชื่อเกาะฉันยังงงๆเลยว่ามีเกาะแบบนี้บนโลกด้วยหรอ อลันมันคงคิดว่าถ้าหนีฉันไปเกาะแบบนี้แล้วฉันจะตามไปลากตัวมันไม่ได้สินะ แกคิดผิดอลันคนอย่างฉันต่อให้แกไปลงนรกฉันก็จะตามไปลากแกกลับมาให้ได้ ไอ้น้องเฮงซวย!
ตอนนี้ฉันกับตินอยู่บนเรือเฟอร์รี่ที่จะไปเกาะBlacklist โดยฉันลากไอ้เด็กบ้านี้ทำไมน่ะหรอเพราะมันรวยไงละ การที่จะเข้าไปยังเกาะBlacklist ได้นั้นต้องรวยมีเงินมากพอที่จะจ่ายค่าเข้าเกาะ ค่าเรือเฟอร์รี่ และค่าอื่นๆอีกมากมายซึ่งฉันไม่มีเงินไงเลยต้องลากไอ้เด็กนี่มา
“ทำไมพี่ต้องลากผมมาด้วยอ่ะ อลันมันมาเองนะผมไม่ได้ชวนมา-_-” ตินถามอย่างหงุดหงิด
“แต่นายเป็นคนบอกเรื่องเกาะบ้าๆให้มันฟังนะ”
“ผมแค่เล่าให้มันฟังเองนะ ไม่คิดว่ามันจะไปจริง”
“แต่สุดท้ายมันก็ไปแล้วแกก็ไม่ห้ามมันเลยนิตอนนี้ฉันสงสัยว่ามันเอาเงินที่ไหนไปเกาะนั้น”
“ผะ ผมไม่รู้” ตินตอบอย่างเลิ่กลั่ก
“อืม คงต้องใช้กำลังอีกสินะ”ฉันพูดพร้อมยกแขนเสื้อขึ้น
“โอเคครับ ผมให้เงินมันยืม พี่ก็รู้ว่าถ้าไอ้อลันมันจะทำอะไรมันต้องทำให้ได้ เหมือนพี่”โดยคำว่าเหมือนพี่ตินพูดเบาๆ
“ฉันได้ยินนะ”เผอิญฉันหูดี
“ขอโทษครับ-_-”
“นั้นแหละถือว่านายมีความผิดเพราะฉะนั้นนายต้องพาฉันไปหาอลัน เข้าใจไหม”
“ครับ”
เจอกันเกาะ Blacklist !
- Writer
