EVIL แค้นร้ายยัยโรคจิต

บทที่1

เพียะ

ใบหน้าของ'จันทร์'สะบัดตามแรงตบของ'นิพล'ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของตัวเธอเอง เหตุเกิดก็เพราะเธอซักผ้าของ 'สิริ' เมียอีกคนของเขาไม่สะอาดจะให้มันสะอาดได้ยังไงล่ะ ทั้งบ้านเธอต้องทำงานอยู่แค่คนเดียว ส่วนสิริแค่นอนเป็นคุณนายของบ้านทั้ง ๆ ที่จันทร์เป็นเมียหลวง และสิริเป็นแค่ เมียน้อยที่มีลูกติด

"ซักเสื้อผ้ายังไงฮะ ถึงทำให้เสื้อของสิริยับเยินแบบนี้"

นิพลคว้าเสื้อตัวนั้นปาใส่หน้าของจันทร์ อีกทั้งมีทีท่าว่าจะเข้ามาตบจันทร์อีกครั้ง ส่วนสิริและเม็ดทรายลูกสาวตัวน้อยของเธอก็นั่งกอดอกสะใจที่ทำให้จันทร์โดนด่าทอ

จันทร์จบตรงหน้าที่โดนสามีรักตบเธอเมื่อกี้ สายตาที่เธอมองไปยังสามีของเธอ มันชั่งน่าสงสารในใจของเธอนั้นอยากจะถามเขาเหลือเกิน. ว่าเขาไม่รักเธอแล้วหรอกหรือ ถึงได้ทำกับเธอเช่นนี้

"พ่ออย่าทำร้ายแม่เลยนะคะ จีน่าขอ"จีน่าเด็กน้อยรีบอ้าแขนปกป้องผู้เป็นแม่ของตัวเองที่มักจะถูกพ่อของเธอทำร้ายแม่เป็นประจำ

"แกไม่ต้องมายุ่งไปเอาเสื้อผ้าน้องทรายมาซักถ้าแกทำเสื้อผ้าของยับฉันจะตีแกให้ขาลายเลย"

"ตะ...แต่พ่อค่ะ"

"ไปซะ"

"เดี๋ยวจันทร์ไปซักให้เองก็ได้ค่ะ"

เธอไม่อยากต้องให้ลูกสาวของเธอต้องมาทำงานหนัก แค่เธอทำมันก็มากพอแล้ว

"ไม่ใช่เรื่องของเธอ หน้าที่ของเธอต้องไปซักของสิริ กวาดบ้าน ทำงานทุกอย่างในบ้านหลังนี้"

"ยืนอยู่ทำไม ไปเอาผ้าน้องมาซักสิ"ผู้เป็นพ่อตวาดลูกสาวที่ลูกสาวของเขายังยืนนิ่งไม่ยอมทำตามที่เขาสั่ง

"คะ...ค่ะ ๆ"

จีน่าเด็กน้อยวัยห้าขวบ เดินขึ้นไปบนห้องเพื่อที่จะเอาตะกร้าผ้าของน้องสาว(ไม่แท้) มาซัก เธอได้แต่คิดย้อน ทำไมพ่อที่น่ารักของเธอถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ตั้งแต่ผู้หญิงและลูกติดของเธอคนนั้นย่างกายเข้ามาในบ้านฐานะ(เมีย)และลูกสาว ของพ่ออีกคน

ย้อนกลับไปเมื่อสามเดือนที่แล้ว

เธอกับผู้เป็นแม่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องรับแขกของบ้านของเธอไม่ได้ใหญ่โตอะไรนักแต่ก็มีเงินใช้ไม่ขาด เพราะพ่อของเธอเป็นถึงเลขาของ "พิภพ" เจ้าขอบริษัทเฟอร์นิเจอร์รายใหญ่ของประเทศ

ในระหว่างที่สองคนแม่ลูกกำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างสนุกสนานเสียงรถที่คุ้นเคยก็วิ่งเล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน

"คุณพ่อกลับมาแล้วค่ะคุณแม่"

จีน่าเด็กน้อยแก้มป่องอมชมพูเอ่ยพูดกับผู้เป็นแม่ด้วยน้ำเสียงที่ดีใจหลังจากที่พ่อของเธอไม่ได้กลับบ้านเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ โดยที่ผู้เป็นพ่ออ้างว่าจะต้องไปดูงานต่างจังหวัด แต่มันไม่ใช่แบบนั้น ซึ่งจันทร์รู้ตัวดีว่าเขาไปไหน

"จ๊ะ เราไปรอคุณพ่อที่หน้าประตูดีกว่า"

"ไปค่ะคุณแม่"จันทร์วางหนังสือไว้บนโต๊ะก่อนที่เธอจะเดินจับมือลูกน้อยของเธอเดินไปรอรับสามีที่หน้าประตูบ้าน ทั้งคู่ต่างดีใจที่ผู้เป็นพ่อและสามีกลับมาบ้าน แต่แล้วทั้งสองก็ต้องหุบยิ้ม เมื่อพ่อและสามีของเธอไม่ได้มาคนเดียว ข้างกาย ของนิพล มีหญิงสาวที่มีใบหน้าสวยที่แต่งเติมด้วยเครื่องสำอางแถมข้าง ๆ หญิงสาวคนนั้นที่อายุเพียงไม่กี่ขวบยืนอยู่ข้าง ๆ เธอด้วย

จันทร์ที่รู้ดีว่าผู้หญิงคนที่ยืนข้าง ๆ สามีของเธอเป็นใครถึงกับน้ำตาคลอไม่คิดว่าเขาจะพาผู้หญิงคนนั้นมาหยามเธอถึงในบ้านขนาดนี้

นิพลเดินจูงมือผู้หญิงและเด็กคนนั้นเข้ามาในบ้านทั้งสามคนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของจันทร์และจีน่า

"จันทร์ จีน่า นี่สิริและน้องทรายพวกเขาจะมาอยู่ที่นี่ในฐานะ"

"เมียและลูกของผมอีกคน"แม่กับเธอได้แต่ยืนมองผู้เป็นพ่ออย่างไม่เชื่อกับในสิ่งที่กำลังได้ยิน

"คุณคะ ไหนคุณบอกว่าจะไม่พาเธอมาอยู่ในบ้านของเรายังไงคะ"จันทร์ถามผู้เป็นสามีทั้ง ๆ ที่เขาเคยบอกกับเธอแล้วว่าจะไม่ให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามาวุ่นวายในบ้านหลังนี้

"แต่สิริเธอไม่มีที่ไป คุณ.. "

"เอ่อนิพลคะ ถ้าหากคุณจันทร์ไม่ยอมก็ไม่เป็นอะไรค่ะ เดี๋ยวสิริกับลูกไปเช่าห้องเล็ก ๆ อยู่กันสองคนก็ได้ค่ะ"สิริแสร้งพูดให้ตัวเองดูน่าสงสารก่อนที่จับมือลูกของตัวเองเอาไว้เตรียมตัวที่จะหันหลังเดินออกไปแต่เธอก็โดนนิพลคว้าแขนเอาไว้

"คุณกับลูกไม่ต้องไปไหนหรอก อยู่ที่นี่แหละ"

"แต่ว่า..."

"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ผมเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ ผมจะให้ใครอยู่ที่นี่ก็ได้"นิพลกอดสิริเอาไว้แน่ ก่อนที่จะพาสองแม่ลูกนั้นเดินผ่านจันทร์กับจีน่าเดินขึ้นไปด้านบนมาในบ้าน

จันทร์ถึงกับทรุดลงอยู่ตรงนั้น เธอรู้มาสักพักแล้วว่าสามีของเธอมีคนอื่น และผู้หญิงคนนั้นมีลูกติด ตลอดเวลาที่เขาอ้างว่ามีงานกับลูก เขามักจะไปขลุกอยู่แต่กับผู้หญิงคนนั้นเสมอ เธอเคยทะเลาะกับเขาหลายครั้งมากสำหรับเรื่องนี้ เคยขอร้องอ้อนวอนยกมือไหว้ ให้เขาเลิกกับผู้หญิงคนนั้น แต่สามีของเธอก็ไม่ยอม ยืนยันที่จะคบต่อไป สุดท้ายเธอก็ทำอะไรไม่ได้ ยอมให้สามีของเธอคบกับผู้หญิงคนนั้น แต่เธอขอร้องแค่อย่างเดียว อย่าเอาผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในบ้าน เธอขอแค่นั้นซึ่งสามีของเธอก็ยอมตกลงแต่แล้ววันนี้ เขาก็ทำผิดสัญญาพาผู้หญิงคนนั้นเข้ามา