บทที่7

1554 Words
ธารน้ำนั่งนิ่งหลังจากทุกคนทานอาหารเสร็จ หัวใจของเธอมันเต้นไม่เป็นจังหวะอีกทั้งยังมีความหวาดหวั่นกับผู้ชายตรงหน้าอยู่บ้าง "อย่างที่ผมเคยแจ้งให้คุณอัคนีทราบ ตอนนี้ทางบริษัทของผมกำลังมีปัญหา เรื่องที่ผมเคยเอาบ้านกับบริษัทของภรรยาไปค้ำประกันในการกู้เงิน"ถ้อยคำที่ผู้เป็นพ่อเกริ่นออกมาในแววตาของชายวัยกลางคนไร้ซึ่งความรู้สึกผิด ทำให้ลูกสาวเพียงคนเดียวอย่างธารน้ำรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ ท่านทำราวกับว่าบริษัทและบ้านของมารดาจะสามารถเอาไปทำยังไงก็ได้โดยที่ไม่คิดถึงจิตใจของเธอเลยสักนิด "ผมอยากจะขอยื่นเวลาในการชดใช้หนี้" "แต่เงินที่คุณกู้ผมไปมันไม่ใช่น้อย ๆ เลยนะครับ และไหนจะดอกเบี้ย..." "ธารน้ำจะมาเป็นดอกเบี้ยในระหว่างที่ผมหาเงินมาใช้หนี้ให้กับคุณครับ คุณอัคนี" ครืด "หนูขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ"ธารน้ำไม่สามารถนั่งทนฟังคำพูดของพ่อตัวเองต่อไปไหวลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกไปจากห้องทานอาหารส่วนตัวโดยมีสายตาคนเข้มซึ่งยากจะคาดเดามองตามแผ่นหลังเล็กที่กำลังเปิดประตูเดินออกไป ซ่า เสียงสายน้ำที่ดังขึ้นตรงอ่างล้างหน้าดังก้อง หญิงสาวในชุดเดรสสีสวยมองรูปหน้าของตัวเองผ่านเงาสะท้อนของกระจกบานใหญ่ คำพูดของบิดาเมื่อครู่ไหลผ่านเข้ามาในหัวสมองของเธออีกครั้ง เรี่ยวแรงละพละกำลังที่จะยื่นของเธอนั้นร่อยหรอเต็มที บิดาที่ตัดหางปล่อยวัดเธอมาตั้งหลายปีกำลังจะให้เธอแต่งงานกับผู้ชายที่เธอพึ่งรู้จักไม่ถึงชั่วโมงเพื่อแลกกับเงินนับหลายสิบล้านที่ท่านเอาไปเสวยจนสุกสบายอยู่กับภรรยาคนใหม่เมื่อหลายปีก่อน หนี้ก้อนใหญ่หลายสิบล้านที่เธอไม่ได้เป็นคนสร้าง เงินแม้แต่สตางค์แดงเดียวเธอก็ไม่ได้ใช้ แต่เธอต้องกลายมาเป็นคนที่จะต้องแต่งงานใช้หนี้แทนมันเหมาะสมแล้วใช่ไหม ธารน้ำใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานอยู่หลายนาที ก่อนที่เธอจะเรียกสติให้กลับคืนมาได้ ธารน้ำกลับมาอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้งและเธอก็หวังว่ามารดาจะมองเห็นความตั้งใจของเธอจากที่ไหนสักที่ ครืด เสียงบานประตูห้องอาหารถูกเปิดออกอีกครั้ง ร่างของธารน้ำชะงักไปทันทีเมื่อเห็นว่ามีแต่ร่างของอัคนีนั่งอยู่ไร้เงาของบิดา "อะ...เอ่อ" "คุณเอกรินทร์กลับไปแล้วล่ะครับ"ชายหนุ่มบอกกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงโทนอ่อนโยนแต่มันกลับทำให้ธารน้ำรู้สึกใจไม่ดีกับการที่บิดาทิ้งเธอเอาไว้แบบนี้ "อยากจะนั่งคุยกันก่อนไหมครับ เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง" "กะ...ก็ได้ค่ะ"เธอรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปนั่งตรงตำแหน่งเดิม บรรยากาศภายในห้องทานอาหารแบบส่วนตัวเงียบสงัดเมื่อต่างคนต่างพากันนั่งเงียบ "ระ...เรื่องแต่งงาน เอ่อคือ" "คุณธารน้ำไม่เต็มใจที่จะแต่งงานกับผมตั้งแต่ทีแรก ผมพูดถูกใช่ไหมล่ะครับ" "มันไม่ใช่แบบนั้นนะคะ เพียงแต่ว่า" "อย่าโกหกกันเลยครับ"ริมฝีปากเรียวสวยเม้มเข้าหากันเมื่ออัคนีพูดเช่นนั้นออกมา "แววตาของคุณมันกำลังฟ้อง"ความละอายใจตีแสกใบหน้าของหญิงสาว เขาคงสังเกตเห็นแววตาและสีหน้าของเธอในก่อนหน้านี้ "ถ้าคุณธารน้ำไม่พร้อมที่จะแต่งงานกับผม..." "พร้อมค่ะ"อัคนีจ้องหน้าหญิงสาวเมื่อเธอค่อย ๆ เงยหน้าช้อนสายตามองกลับมา "น้ำพร้อมที่จะแต่งงานกับคุณอัคนีค่ะ" "คิดดีแล้วใช่ไหมครับ"ชายหนุ่มในชุดสูทดูดีถามย้ำ "ค่ะ น้ำคิดดีแล้ว"น้ำเสียงหนักแน่นที่ออกจากปากของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มกระตุกยิ้มออกมาได้ ร่างสูงใหญ่หยัดตัวลุกขึ้นยืนทำให้ธารน้ำต้องดันกายลุกขึ้นยืนตาม "ถ้าอย่างนั้นต่อไปนี้คุณคือว่าที่เจ้าสาวของผมแล้วนะครับ คุณธารน้ำ" "..." "ยินดีที่ได้รู้จักกันนะครับว่าที่เจ้าสาวของผม" "ยินดีที่ได้รู้จักเช่นเดียวกันค่ะ"แววตาลึกล้ำจับต้องอยู่ที่ดวงหน้างามตลอดเวลา อัคนียอมรับโดยตรงเลยว่าธารน้ำนั้นตรงกับสเปคของเขาทุกอย่าง ธารน้ำเธอทั้งน่ารักดูเป็นคนนิสัยดี "ไปกันเถอะครับ เดี๋ยวผมขับรถไปส่ง" "ค่ะ" "เมื่อไหร่จะเปิดเครื่องวะ" ปึง "เหี้ยเอ๊ย"ชายหนุ่มเลือดร้อนสบทออกมาอย่างหัวเสียหลังจากไม่สามารถติดต่อหาแฟนสาวได้ จนทำให้เพื่อนในกลุ่มอีกสองคนต่างหันกันมามอง "เป็นเหี้ยอะไรของมึงวะไอ้เพลิง" "นั่นดิ ชวนกูมาแดกเหล้าที่ห้องแต่เสือกทำตัวหัวเสียใส่"นักรบลูกชายนักการเมืองชื่อดัง กับ รันเวย์ทายาทเจ้าของสายการบินเพื่อนสนิทรุ่นเดียวกันต่างหันมาให้ความสนใจกับพระเพลิงที่เอาแต่นั่งหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่เพียงคนเดียว "ก็ธารน้ำดิแม่ง ปิดเครื่องใส่กู"พ่อหนุ่มเลือดร้อนยังไม่หยุดหัวเสียใส่แฟนสาว เขาพยายามโทรและส่งข้อความไปง้อเธอแต่อีกฝ่ายกลับไม่สนใจ โทรไปเมื่อตอนเย็นก็ตัดสายแถมปิดเครื่องใส่ไปหาที่ห้องก็ไม่เจอไม่รู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน "หึ ทำเวรทำกรรมกับเขาเอาไว้เยอะ สมควรแล้วล่ะที่จะถูกทิ้งผู้ชายอย่างมึง" "นั่นดิ แม่งคิดได้ยังไงวะไปเอากับเพื่อนเมีย" "ก็ตอนนั้นกูเมา ไม่สิยัยบ้านั่นตั้งใจมอมเหล้ากู เวรเอ๊ย"พระเพลิงตอบอย่างไม่ได้นึกสนใจหรือพิศวาสอะไรใบหม่อน คืนนั้นเขาก็ออกไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ ตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็ตอนที่ใบหม่อนเดินเข้ามาขอชนแก้วแล้วนั่งลงตรงที่โต๊ะของเขาหลังจากเพื่อนทั้งสองคนหายไปกับสาว ๆ ของพวกมัน 'มาเที่ยวคนเดียวเหรอเพลิง' 'เปล่า มากับเพื่อน'ชายหนุ่มตอบเพื่อนแฟนสาวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและไม่คิดจะหันไปมองหน้าอีกฝ่าย ทั้งที่รู้ทั้งรู้ว่าใบหม่อนพยายามจะเข้าใกล้และจงใจทอดสะพานให้กับเขา 'เย็นชาจังเลยนะ หรือเป็นเพราะว่าฉันไม่ใช่ธารน้ำนายเลยไม่สนใจ' 'จะไปไหนก็ไป ฉันอยากนั่งคนเดียว'ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีสวยเม้มเข้าหากัน ใบหม่อนพยายามข่มอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ในใจก่อนจะยื่นแก้วเหล้าไปให้กับชายหนุ่มตรงหน้า 'ถ้านายไม่อยากเห็นหน้าฉัน ก็ดื่มเหล้าแก้วนี้ให้หมดสิ แล้วฉันจะไป'พระเพลิงหรี่ตามองแก้วเหล้าในมือของหญิงสาวอย่างชั่งใจ 'ถ้านายไม่ดื่ม ฉันก็จะนั่งอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน' หมับ พระเพลิงรีบคว้าแก้วเหล้าจากมือของใบหม่อนขึ้นมาดื่มจนน้ำเมารินไหลลงไปในลำคอจนหมดสิ้น ปึก "ออกไป"ชายหนุ่มกระแทกแก้วเหล้าลงบนโต๊ะพลางกระแทกเสียงใส่ไล่ให้อีกฝ่ายออกไปให้พ้น ๆ เพราะมันคงจะไม่ดีสักเท่าไหร่ถ้าหากมีคนมาเห็นว่าเขานั่งใกล้กับเพื่อนแฟนสาว "ออกไปได้แล้ว" "หึ ได้สิ ไว้อีกเดี๋ยวเราค่อยเจอกันใหม่"หญิงสาวในชุดเดรสแสะยิ้มร้ายพลางเหลือบสายตามองแก้วเหล้าที่เธอจงใจนำมาให้ชายหนุ่มได้ดื่ม "แม่งเอ๊ย กูพลาดจนได้"ยิงคิดถึงเรื่องในคืนวันนั้นชายหนุ่มก็ยิ่งหัวเสียกับสิ่งที่เขาได้พลาดทำมันลงไป ใครจะไปคิดว่าผู้หญิงอย่างใบหม่อนจะร้ายกาจได้ถึงขนาดนั้น "หล่อจนผู้หญิงอยากได้ก็ทำใจหน่อยนะ"นักรบหัวเราะแซวอย่างไม่จริงจังมากนัก น้อยครั้งที่พระเพลิงจะพลาดท่าให้กับผู้หญิง อันที่จริงแล้วตั้งแต่ธารน้ำยื่นคำขาดกับเรื่องเจ้าชู้ของพระเพลิง ชายหนุ่มก็ไม่คิดจะตีสนิทกับผู้หญิงคนไหนจนเลยเถิดไปถึงขั้นเรื่องชู้สาว จะมาพลาดก็ตอนที่เพื่อนรักเพื่อนร้ายอย่างใบหม่อนคิดไม่ซื่อก็ตอนนั้น "อย่าให้กูเจอมันอีกครั้งนะ ผู้หญิงกูก็ไม่เว้น" "ก่อนคิดจะแก้แค้น คิดหาวิธีง้อธารน้ำก่อนไม่ดีกว่าเหรอ"คำพูดของรันเวย์ทำให้พระเพลิงชะงักพลางนึกคิดขึ้นมาได้ "ดูเหมือนว่าครั้งนี้แฟนมึงจะเอาจริงนะไอ้เพลิง" "หึ กูไม่มีวันปล่อยให้ธารน้ำเดินออกไปจากชีวิตของกูเด็ดขาด" "แล้วมึงจะทำยังไงคิดจะง้อธารน้ำด้วยวิธีไหน"ในเมื่อตอนนี้หญิงสาวได้ตัดขาดการติดต่อไม่คิดจะเปิดโอกาสให้เขาได้ง้อ "จะด้วยวิธีไหนก็ช่าง เพราะถึงยังไงกูไม่มีทางเลิกกับธารน้ำเด็ดขาด" "..." "ธารน้ำจะต้องเป็นเมียของกูคนเดียว"
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD