ก็อก ก็อก!
"เชิญ" เสียงเจ้าของห้องผู้อำนวยการเอ่ยบอก
"สวัสดีค่ะคุณหมอซีคิว มินิทเอาการ์ดของน้องๆมาให้ค่ะ" ขาเรียวก้าวเข้าห้องกว้างอย่างช้าๆ ไม่มีท่าทีของเขาจะเงยหน้ามองเธอเลย ทำให้รู้สึกประหม่าไม่น้อย ท่าทีสุขุมในเวลาที่อยู่โรงพยาบาลเป็นภาพลักษณ์ที่ดูดีที่สุด ต่างจากมาเฟียสิ้นเชิง
"เอาวางไว้" มือเรียวเก็บอาการสั่นไว้ ถือกล่องข้อความที่ใส่การ์ดไว้ วางลงบนโต๊ะทำงาน
"ต่อไปนี้ระวังตัวด้วย" น้ำเสียงเรียบบอกผิวเผิน
"คะ" เธอไม่ค่อยรู้ความหมายที่แท้จริงเท่าไหร่ หากจะถามต่อคงจะรบกวน พาลให้เขาอารมณ์เสียได้ ขาเรียวจึงก้าวออกจากห้องโดยดี ไม่ลืมก้มหัวให้ปราโมชที่เฝ้าอยู่หน้าห้องด้วย
เพ็ญให้เวลามินิทไปพักก่อนจะขึ้นมา พาเด็กๆจับของขวัญขณะรอตรวจ ถ้าหากจะลงไปโรงอาหาร คงโดนจับถ่ายรูปไม่มีเวลากินข้าวอีก เธอจึงจำใจกินข้าวกล่องที่ไว้แจกเด็กป่วยตามห้อง
ครั้นเวลางานเริ่มขึ้น เด็กที่เข้าตรวจจะมีรายชื่อจับข
