แพรวายังคงนั่งนิ่งๆ อยู่เช่นนั้นจนกระทั่งความมืดยามราตรีคืบคลานเข้ามาใกล้ หลังแสงสุรีย์ฉายลาลับขอบฟ้ากว้างแถวๆ เหลี่ยมเขา แพรวาตัดสินใจเดินกลับบ้าน เมื่อยุงตัวเล็กๆ เริ่มออกหากินยามค่ำ ขาเพรียวยาวยกแทบไม่ขึ้นเธอกลัวว่าจะกลับไปเผชิญหน้ากับ “ผู้ชายคนนั้น” ที่บ้านของเธอเอง แพรวาเดินเรื่อยเฉื่อยเธอเหม่อลอยตลอดเส้นทาง เมื่อพ้นมุมถนนกำลังจะเข้าเขตบ้านตัวเอง เสียงตวาดแหวดังลั่นจนเธอสะดุ้งตัวโยน
“ไปไหนมาอีแพร!! ไปอ่อยผู้ชายถึงไหนกันล่ะ มีคนเห็นมึงเข้าโรงแรมกับผู้ชายคนหนึ่ง มึงเอ๋ย! ตัวเท่าเมี่ยงริจะถลกกระโปรงให้ผู้ชายเขาเชยชิมฟรีๆ ถ้าพี่พันแสงกลับมาจากชายแดน จะเอาหน้าไปวางไว้ที่ไหนกัน มีน้องสาวร่านระริกระรี้ ยั่วผู้ชายไปทั่วบ้านทั่วเมือง” เกสรยืนอยู่ตีนบันไดบ้าน เธอเท้าสะเอวยืนหน้าบึ้งตึง เมื่อเพื่อนผู้หวังดีโทรศัพท์มาบอกว่าเห็นแพรวานั่งรถยนต์คันโก้ของครูสเข้าไปในโรงแรมชื่อดังกลางเมืองแม่ฮ่องสอน
