ตืดๆ...
มินตราปลายตามองโทรศัพท์คู่ใจ เธอมองมันเขม็งเหมือนมันเป็นสิ่งมหัศจรรย์ แต่ไม่คิดที่จะกดรับเพราะหน้าจอโชว์เบอร์ของแมลงปอเจ้าของคณะละครเวที ที่เธอสังกัดอยู่
“ไม่รับหน่อยหรือมิน เพื่อเขามีธุระสำคัญ?”
“ค่ะ มินขอตัวไปคุยกับเจ้ปอสักครู่นะยายจ๋า”
“อืม...” เธอพยักใบหน้ารับ จัดเก็บของตรงหน้าเตรียมตัวจะเข้านอนเมื่อถึงเวลา
มินตราฉวยโทรศัพท์ส่วนตัวเดินเข้าห้องนอน เธอกัดฟันกรอดๆ ไม่ได้อยากโกรธเคืองแต่เรื่องทั้งหมดมันมีมูลเหตุเป็นฉนวนชวนให้สงสัย งานแสดงจบลงเมื่อคืนและเธอก็ยังไม่ได้รับการติดต่อจากเจ้ปอให้แสดงในเนื้อเรื่องใหม่ ช่วงนี้จึงเป็นช่วงพักผ่อนของเธอ แล้วคนที่ไม่เคยติดต่อกันมากกว่าเรื่องงานจะโทร. หาเธอทำไม ถ้าไม่ใช่เพราะความร้อนตัว!
“มิน เจ้ปอเอง สบายดีไหม?” ทันทีที่เธอกดรับอีกฝ่ายรีบละล่ำละลักถามและมันเป็นคำถามที่ไม่น่าจะถามด้วยซ้
