เมื่อประตูห้องถูกเปิดออกกว้าง น้ำอิงก็เห็นใบหน้าหงิกงอบอกบุญไม่รับของเรอัล ซึ่งยืนเท้าสะเอวจ้องมองเธอเขม็งราวกับจะหักคอทิ้งก็ไม่ปาน
“คุยกันเสร็จแล้วใช่ไหม ผมขอแหวนของผมคืนด้วย”
“ไม่มี”
น้ำอิงตอบสั้นๆ พลางเดินหนี แต่ก็ถูกมือใหญ่ดึงต้นแขนเล็กไว้ไม่ให้เธอเดินหนีไปได้
“หมายความว่ายังไง ที่บอกว่าไม่มี” เรอัลถามเสียงห้วน
“ไม่มี ก็คือไม่มี คุณไม่เข้าใจภาษาไทยหรือคะ” น้ำอิงเล่นลิ้น ตีหน้ายักษ์ใส่อีกฝ่าย
“น้ำอิง!”
เรอัลเค้นเสียงในลำคอ อารมณ์โกรธกำลังพุ่งสูงกับอาการเฉยชาที่หญิงสาวแสดงต่อเขา
“ผมต้องการคำตอบที่ชัดเจนมากกว่านี้”
น้ำอิงจ้องมองคนตรงหน้าไม่มีกะพริบตา ก่อนจะเอ่ยโกหกออกมา “ฉันเอาแหวนไปขายตั้งแต่วันแรกที่ขโมยมาจากคุณแล้ว”
เอ่ยตอบไปแล้ว น้ำอิงก็รอรับผลลัพธ์ที่ตามมา และก็ต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด เมื่อต้นแขนเล็กถูกบีบไว้แน่นจนเจ็บชาไปทั้งแถบ
“คุณโกหกผมเรื่องเก็บแหวนไว้ท
