ในบ่วงห้วงเสน่หา

คู่ปรับ

        "ระวังเหอะ ป๊าเธียรจะมาสู่ขอเอาดื้อๆ แล้วปะป๊าเธอก็ตอบตกลงทีนี้ปฏิเสธว่าไม่รักให้ตายยังไง เธอไม่รอดแน่ๆ ต้องได้แต่งกับพี่ต๊อกชัวร์ๆ" เกวต้อนเพื่อนเข้ามุม แกล้งพูดให้เธอคิดหนัก เพื่อนสาวก็ตกหลุมทำหน้ายุ่งเหมือนยุงตีกันเข้าไปอีก

        "ไม่รัก... ไม่รัก... บอกว่าไม่รัก จบนะ" ตาหยียกมือขึ้นจี้เอวเพื่อน สองคนหยอกล้อกันอยู่บนโซฟา เกวหัวเราะตัวงอ ขยับตัวหนีนิ้วมือของตาหยียกใหญ่

        "สวัสดีจ้ะสาวๆ ได้ยินว่าใครจะรักใคร หรือใครไม่รักใครจ๊ะ" เสียงริทดังมาจากประตูทางเข้า ก้าวตรงมาหาสองสาว

       ทั้งคู่หยุดเล่นกันเหมือนเด็กๆ ทันที รวิกานต์ลุกขึ้นนั่ง รีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธรัวๆ

        "คุณพ่อไม่อยู่ค่ะพี่ริท" เธอรีบบอกตอนเขาเดินเข้ามาใกล้ๆ ตาหยีส่งยิ้มให้

        "ใครว่าพี่มาหาอายักษ์" เขายิ้มกว้างลงนั่งใกล้ๆ น้องสาว

        "อ้าวแล้วมาหาใครคะ" เกวรีบถาม

        "มาหาเรานะสิ จะพาไปเลี้ยงขอบคุณ" ริทบอกน้องสาวหน้าตายิ้มแย้ม

        "ขอบคุณเรื่องอะไรกันคะ" ตาหยีร่วมประสมโรงทำหน้าระรื่น

        "เธอเกี่ยวอะไรด้วย ฮึ... ยายตาหยี" เขาหันมาเหน็บเธอเบาๆ ตาหยีหน้าเหี่ยวหุบลงทันที

        "งั้นฉันกลับดีกว่า" เธอทำย่นหน้าใส่เขา นึกน้อยใจริทนิดๆ ใช้มือฉวยกระเป๋าที่อยู่ข้างๆ ลุกขึ้นยืน

        ริทรีบดึงรั้งข้อมือเธอเอาไว้แน่น ฉุดให้นั่งลงใกล้ๆ ตัวตาหยีเสียศูนย์เซถลาลงบนตักของเขา ตาหยีนั่งลงไปบนตักพี่ชายของเพื่อนทันที ริทฉวยโอบรอบเอวเธอเอาไว้แน่นกดบังคับให้เธอนั่งนิ่งๆ ไม่ให้ตาหยีที่ดิ้นขลุกขลักพยายามจะลุกขึ้น

        "นั่งดีๆ" เขาหันไปถลึงตาใส่ตาหยี ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับน้องสาว

        ตาหยีรวบจับข้อมือของริทที่รัดแน่นที่ตรงหน้าท้องของเธอ พยายามง้างมือเขาให้ออกจากกัน และไม่วายหันไปมองริทตาเขียวปั้ด ชายหนุ่มยังคงแกล้งรัดแน่นเข้าไปอีก

        ตาหยีจึงใช้ฝ่ามือตีเขาดังเปรี๊ยะ แต่ริทก็ไม่มีทีท่าสะทกสะท้าน เขาไม่สนใจปฏิกิริยาของตาหยีที่มีต่อตนเอง หันไปพูดกับน้องสาวต่อ เกวนั่งทำหน้าขำๆ สองคนนี้เจอกันทีไรต้องมีเรื่องกันทุกคราวไปสิน่า ไม่ใครก็ใครก็ต้องได้แกล้งอีกคน

        "คุณเบนเขาเพิ่งโทรมาหาพี่ตอนบ่ายนี่เอง เขาตกลงซื้อโรงแรมของเราแล้วนะ" ริทบอกด้วยความดีใจ

        "จริงเหรอคะ" คนที่ตกใจและถามออกไปเสียงดังกลับเป็นคนที่นั่งอยู่บนตักของริทเสียเอง

        "จริงสิ" เขาหันหน้าไปหาตาหยีใบหน้าเกือบชนกัน

        "เกวผู้ชายคนนี้เอาจริงอะเธอ" ตาหยีหันไปคุยกับเพื่อน รู้สึกเบาใจและโล่งใจที่เห็นเบนทำจริงเหมือนที่เขาพูดไว้กับรวิกานต์

        "อะไร? เรื่องอะไร? คุณเบนเขาจะเอาจริงเรื่องอะไร ฮึ?" ริทสงสัยหันไปหาสาวที่นั่งอยู่บนตัก 

        "โอ๊ย...!" เขาร้องเสียงดังเพราะตาหยีหยิกและบิดลงบนแขนเขาจนเนื้อยก เขารีบปล่อยตัวเธอทันที

        ตาหยีรีบขยับลงไปจากตักของเขา รีบไปนั่งหลบตรงหลังรวิกานต์ แสยะยิ้มใส่ริท เขาลูบที่แขนก่อนจะชี้นิ้วใส่หน้าตาหยีเหมือนฝากเอาไว้ก่อน

        "งั้นพี่ริทก็ได้ค่านายหน้าเยอะอะดิ" เสียงตาหยีดังขึ้น ยกมือถือของตัวเองลองคำนวณเปอร์เซ็นต์ที่ชายหนุ่มจะได้รับ

        "ใช่" เขาทำเสียงดีใจ ยกยิ้มมองหน้าสองสาวอย่างมีความสุข

        "เนี่ยไง เดี๋ยวพี่พาไปเลี้ยง ไปสิไปเกวขึ้นไปแต่งตัวสวยๆ พี่จองเรือกาตามารันไว้แล้ว จะพาเบนล่องเรือชมพระอาทิตย์อัสดงสักหน่อย เกวน้องรักของพี่ทำดีมาก" เขาพูดพลางยกนิ้วโป้งให้น้องสาว

        "เอ่อ... ช่างไม่รู้อะไรเลย" ตาหยีส่ายหน้า เกมนี้เกวเพื่อนรักของเธอทุ่มทั้งตัวทั้งหัวใจเลย

        "อะไร ตาหยี อะไรที่บอกว่าพี่ไม่รู้... ฮึ?" เขาหันไปคาดคั้นเอาเรื่องกับเธออีกครั้ง

        "เปล่า... ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ช่างเถิดค่ะ พี่ริท" ตาหยีพูดเสียงสูง รีบรวบกระเป๋าสะพายขึ้นไหล่เหมือนเดิม เพราะเห็นเพื่อนสาวลุกขึ้นแล้วกำลังหันหลังเดินขึ้นบันไดไปยังบนห้อง

        "กลับก่อนนะเกว" เธอรีบตะโกนบอกเพื่อน

        "อ้าว... จะไปไหน ก็ไปเที่ยวด้วยกันสิ" เสียงริทร้องอ้าวออกมาทันที มองหน้าตาหยีสีหน้าขอโทษ แต่ใบหน้าก็ยังยิ้มกวนๆ เหมือนเช่นเคย

        "ไม่เอาหรอกค่ะ   เดี๋ยวพี่ริทหมดสนุก" เธอมองเขาสายตานอยด์ๆ เบะปากใส่ เขารีบขยับตัวลุกขึ้น ริทรีบดักตัวเธอเอาไว้

        "โอ้... โอ้... ตาหยีคนสวย พี่ขอโทษนะครับ นะ นะ ไปเที่ยวด้วยกัน เกวจะได้มีเพื่อน" เขาขยับตัวเขาใกล้รีบดึงมือเธอเอาไว้อีกครั้งหนึ่ง

        "งั้นเกวไปแต่งตัวนะคะ" เกวหันไปบอกทั้งสองคนที่เหมือนจะปะฉะดะปะทะกันอีกรอบ หญิงสาวมองหน้าสองคนยิ้มๆ ชักจะชินกับพฤติกรรมของคนทั้งคู่ เพราะสองคนเจอกันทีไรก็เป็นแบบนี้ทุกที

        สีหน้าของรวิกานต์ดูดีใจมาก และยิ่งเธอคิดถึงหน้าชายหนุ่มอยู่ตลอดเวลา เบนผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ เขาช่างทำให้เธอใจเต้นแรงและก็ยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัว

        วันนี้ทั้งวันเบนก็ส่งข้อความมาให้เธอตลอด บอกว่าจะไปไหน ไปทำอะไรมั่ง เธอก็ปลื้มใจที่เห็นเขาให้เกียรติและให้ความสำคัญกับเธอจริงๆ

        "ตาหยีจะไปทำไมคะ อีกอย่าง เดี๋ยวก็ไปปล่อยไก่ คุยกับใครไม่รู้เรื่อง แล้วดู..." เธอรีบออกตัวและชี้มือลงไปบนตัวเอง ที่วันนี้เธอใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว และกางเกงผ้าเรียบสีดำสามส่วน

        "ตาหยีแต่งยังไงก็น่ารัก” ริททำปากหวาน

        “ก็ไปเป็นเพื่อนเกวหน่อยนะ พี่ว่านะ ท่าทางเบนจะชอบเกวเอามากๆ" เขายกมือขึ้นจับปลายคางของตัวเองทำท่าครุ่นคิด

        "น้อยไปสิคะ" ตาหยีทำยักไหล่ มองริท แล้วถอนหายใจ

        "อะไรที่ว่าน้อยไป" เขาหันขวับมองจ้องหน้าตาหยีอีกครั้ง เริ่มสงสัย

        "เปล่า" เธอพูดปฏิเสธเสียงสูง

        "ผู้หญิงเนี่ย ทำไมเป็นเพศที่เข้าใจยากจังนะ" ริทแกล้งพูดเสียดสี

        "โห... ทำยังกับพวกผู้ชายเข้าใจง่ายซะยังงั้น" เธอตอกเขากลับทันควัน

        "โอเค ยอม พี่ยอมแล้ว วันนี้ผมขอยอมแพ้ครับ นะ... ตาหยีคนสวย วันนี้พี่ยกให้ตาหยีหนึ่งวัน เดี๋ยวไปบนเรือแกล้งทำเป็นแฟนพี่หน่อยนะ" เขารีบขอร้องเธอ ดึงมือให้เธอกลับมานั่งที่เดิม

        "หา... อะไรนะคะ อึ๋ย... หยีไม่เอาหรอก ให้ตาหยีทำอย่างอื่นเถอะ" เธอรีบพูด

        "วันเดียวเท่านั้น" เขาพูดสีหน้าจริงจัง

        "พรุ่งนี้ร้านของเราปิดนี่ใช่ไหม" ริทถามดัก เพราะมีความตั้งใจอะไรบางอย่าง

        "หยุดค่ะ ไม่งั้นไม่มาเตร็ดเตร่อยู่แถวนี้" เธอยังกวนไม่เลิก