คุณหมออ้อนรักคุณนักเขียน

หมอรักพิม พิมรักหมอมั้ย ?

ไม่ถึงยี่สิบนาทีหญิงสาวก็มาถึงจุดหมาย หาที่จอดรถอยู่สักพักก่อนจะเดินไปยังบริเวณหน้าคลับ ก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งที่เธอคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดียืนอยู่ ตรงหน้าเขามีผู้ชายอีกคนนอนนิ่งอยู่บนพื้น

"หมอจ้าวค่ะ หมอเหนือเป็นยังไงบ้างคะ" เธอเอ่ยทักเขา ก่อนจะนั่งยองหาคนเมาที่สภาพแทบดูไม่ได้

"ก็อย่างที่เห็นเนี่ยแหละครับคุณพิม พึ่งสงบลงไม่นานก่อนคุณพิมมาถึง ผมจะให้การ์ดช่วยพยุงมันไปที่รถมันก็ไม่ยอม จะต่อยเขาท่าเดียว ผมเลยต้องปล่อยมันไว้แบบนี้ก่อน" หมอจ้าวอธิบายถึงการที่เขาต้องปล่อยเพื่อนสนิทนอนบนพื้น

หญิงสาวมองคนเมาพร้อมส่ายหน้าไปมา อะไรทำให้เขาเป็นได้ถึงขนาดนี้ ตั้งแต่รู้จักกันมา เขาไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ หญิงสาวใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเบาๆ บริเวณแก้มสากที่มีรอยเปื้อน

"ทำไมถึงได้ดื่มหนักขนาดนี้หรอคะ เขามีปัญหาอะไรรึเปล่า" เอ่ยถามเพื่อนสนิทของชายหนุ่ม

"เอ่อคือว่า..." หมอจ้าวลังเลที่จะตอบคำถามของหญิงสาว สาเหตุที่มันเป็นแบบนี้ก็มาจากเรื่องส่วนตัวของทั้งสองคน เขาไม่อยากเข้าไปก้าวก่าย

"พิม พิมหรอครับ พิมมาหาเหนือแล้วอ่อ ฮืออออ" คนเมางัวเงียจับมือเล็กไปแนบอก ปรือตาที่หนักอึ้งมองคนตรงหน้าอย่างเหม่อลอย

"ใช่ค่ะพิมเอง งั้นเรากลับบ้านกันนะคะ เดี๋ยวพิมไปส่ง หมอจ้าวช่วยพิมหน่อยค่ะ"

"ได้ครับ" คนมีสติทั้งสองคนหิ้วปีกคนเมากันคนล่ะข้าง

"ไม่กลับ ไม่กลับ ยังกลับไม่ได้ ปล่อยๆ" แต่คนเมากลับสะบัดตัวออกจากการพยุง จนเซไปด้านหลังอย่างห้ามไม่ได้

"ไอ้เหนือ มีสติหน่อยสิว่ะ คุณพิมก็มาแล้วนี่ไง มึงจะเอาอะไรอีกห๊ะ!" หมอจ้าวเริ่มโมโหกับความเอาแต่ใจของเพื่อนสนิท แม่งไม่เคยเมาแล้วเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะ หันมองคนตัวเล็กที่ตอนนี้สีหน้าไม่สู้ดีนักก็รู้สึกสงสาร ดึกขนาดนี้แถมยังขับรถมาตั้งไกลเพื่อมาเจอไอ้บ้าขี้เมาแบบนี้เนี่ยนะ สร่างมามึงได้เคลียร์ยาวแน่ไอ้เหนือ

"ไม่ กูมีเรื่องจะคุยกับพิมก่อน ถ้าไม่คุยให้รู้เรื่อง กูก็ไม่กลับ" เซซ้ายเซขวาอย่างคนตั้งตัวไม่ได้ แต่ก็ยังรั้นที่จะไม่ยอมกลับบ้าน

"ก็ไปคุยกันที่บ้านก็ได้มึง สงสารคุณพิมบ้างสิว่ะ" หมอจ้าวเริ่มอารมณ์เสียมากกว่าเดิม เมื่อเพื่อนยังดื้อดึง

"พิมครับ วันนี้พิมไปไหนมาอ่ะ เหนือรอโทรศัพท์พิมทั้งวันเลยนะ แต่พิมก็ไม่โทรหาเหนือเลย พิมใจร้ายมากเลยรู้มั้ย เหนือใจเจ็บไปหมดแล้วเนี่ย" หมอเหนือใช้มือทุบหน้าอกข้างซ้ายตัวเองดังปึกปึก บอกว่าเขานั้นเจ็บปวดแค่ไหนที่เธอเมินกัน

"หมอพอแล้วค่ะ ไม่ทำแบบนี้นะ" หญิงสาวเข้าไปจับมือคนเมาเอาไว้ก่อนที่เขาจะทำให้ตัวเองเจ็บไปมากกว่านี้

"วันนี้พิมพาเพื่อนไปเที่ยวหลายที่เลยค่ะ แล้วพอถึงบ้านก็รู้สึกเพลียมาก พิมเลยเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำ พิมขอโทษนะคะที่ไม่ได้โทรหา" หญิงสาวอธิบายให้เขาฟังอย่างใจเย็น พร้อมใช้มือของตัวเองเช็ดมือใหญ่ที่มีดินติดอยู่ออกให้อย่างเบามือ

"แล้วคนที่โอบไหล่พิมอ่ะ ที่แท็กรูปพิมมา เป็นอะไรกับพิม ทำไมเขาต้องโอบไหล่พิมแบบนั้นด้วย เหนือไม่ชอบเลย ไม่ชอบ" ชายหนุ่มเบ้ปากเหมือนจะร้องไห้ เมื่อนึกถึงภาพที่ผู้ชายคนอื่นแตะเนื้อต้องตัวเธอ

"คนนั้นชื่อฟาร์ค่ะ เป็นเพื่อนพิมเอง เพื่อนที่สนิทมากๆ เหมือนอย่างนัฐไงค่ะ" หญิงสาวลูบแก้มคนเมาด้วยความเอ็นดู เพราะเรื่องนี้รึเปล่านะ ถึงทำให้คนตรงหน้าเมามายได้ขนาดนี้ เขาคงกำลังคิดมากเรื่องเธอ "รู้อย่างนี้แล้วเรากลับบ้านกันได้รึยังค่ะ" เอ่ยพูดกับเขาเสียงหวาน หวังให้คนตรงหน้ายอมกลับบ้านแต่โดยดี

"ไม่ เหนือยังมีอีกคำถาม" หมอจ้าวที่ยืนฟังมาสักพักก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ มึงคำถามเยอะจังนะไอ้เหี้ย ไม่ถามตอบกันไปมาจนถึงเช้าเลยเรอะ!

"ค่ะ หมอจะถามอะไรพิมคะ"

“เมื่อไหร่พิมจะยอมเป็นแฟนกับเหนือสักที…ถ้าไม่เป็นวันนี้เหนือจะฉุดจริงๆ แล้วนะ” คนเมาเอ่ยถามออกไปพร้อมดึงคนตรงหน้าเข้ามากอดไว้แน่น หญิงสาวได้แต่ยืนอ้าปากหวอเมื่อได้ยินชายหนุ่มพูดแบบนั้น

“หมอ! เนี่ยหมอพูดอะไรเนี่ย” คนตัวเล็กเอ่ยถามอย่างตกใจ พร้อมกับพยายามดันตัวอีกฝ่ายออกจนสำเร็จในที่สุด

“ก็พิมไม่ยอมเป็นแฟนเหนือสักทีอ่ะ ฮืออออ” พูดจบเขาก็กระทืบเท้าเร่า ๆ เหมือนเด็กเอาแต่ใจ

"ไอ้เหนือพอแล้ว เมามากแล้วเนี่ยกลับเดี๋ยวนี้เลย"

"ไม่ พิมตอบมาก่อนว่าจะเป็นแฟนกันได้รึยัง เหนือรอมานานแล้วนะ อยากเป็นแฟนแล้วอ่า..." ชายหนุ่มเดินเข้าไปกุมมือหญิงสาวไว้อีกรอบ พร้อมมองเธอด้วยสายตาขอร้องอ้อนวอน เขาอยากเป็นแฟนเธอแล้วอ่ะ ไม่อยากรออีกต่อไปแล้ว

"ถ้าอยากรู้คำตอบต้องกลับบ้านก่อนค่ะ ไม่งั้นพิมไม่ตอบ" หญิงสาวยื่นคำขาด เธอจะไม่ใจดีกับเขาอีกต่อไปแล้ว

"แต่ว่า..."

"ไม่มีแต่ค่ะ ถ้ากลับตอนนี้พิมจะกลับด้วย แต่ถ้าหมอไม่ยอมกลับ พิมก็จะกลับบ้านนอนแล้วเหมือนกัน" หญิงสาวพูดเสียงดุ จนคนเมาที่ได้ยินก็นิ่งไปสักพักก่อนจะยอมพยักหน้าตกลง

"เฮ้อ... สักทีเถอะ งั้นรถคุณพิมผมจะเอาเข้ามาจอดในร้านแล้วบอกเค้าดูแลให้นะครับ ยังไงตอนเช้าค่อยมาเอา" หญิงสาวพยักหน้ารับ ก่อนหมอจ้าวจะเข้าไปติดต่อพนักงานของทางร้านเพื่อทำการฝากรถ

"คุณพิมนั่งเบาะหลังกับมันเลยนะครับ เดี๋ยวผมขับรถให้เอง"

"ได้ค่ะ" หมอจ้าวพยุงคนเมาเข้ามานั่งเบาะด้านหลัง ตามด้วยหญิงสาวที่เข้ามานั่งข้างคนตัวโต พอเข้ามาได้ชายหนุ่มก็รีบนอนลงบนตักนุ่มทันที พร้อมหันหน้าเข้าหาหน้าท้องแบนราบ ใช้มือกอดเอวคอดไว้หลวมๆ

หมอจ้าวมองกระจกหลังดูสภาพเพื่อนตัวเองอย่างปลงๆ หวังว่าพรุ่งนี้คุณพิมคงไม่เขี่ยเพื่อนเค้าทิ้งหรอกนะ ก่อนสตาร์ทรถขับมุ่งหน้าไปยังคอนโดคนขี้เมาทันที

หญิงสาวใช้มือลูบผมดกดำเบาๆ เธอเข้าใจแล้วแหละ เรื่องที่ทำให้เขาดื่มจนเมาได้ขนาดนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับเธอจริงๆ เรื่องความสัมพันธ์ของเราทั้งสองคน

คอนโดหมอเหนือ

"ห้องนี้แหละครับ เดี๋ยวผมเปิดประตูก่อน" หมอจ้าวรีบเปิดประตูแล้วพยุงเพื่อนตัวเองเข้าไปในห้อง ก่อนจะวางลงที่โซฟาตัวใหญ่หน้าทีวี

"หมอจ้าวพอรู้มั้ยคะว่าผ้าขนหนูอยู่ตรงไหน เดี๋ยวพิมจะเช็ดตัวให้คนเมาซะหน่อย"

"เดี๋ยวผมหาให้ครับ จะเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้มันด้วย"

"ได้ค่ะ" หญิงสาวพยักหน้ารับ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ ร่างสูง ดูสิมอมแมมไปหมดเลยเนี่ย พรุ่งนี้จะลุกไปทำงานไหวรึเปล่า

"นี่ครับคุณพิม กะละมังเล็กอยู่ในครัวฝั่งโน่นนะครับ ผมขอเวลาสักห้านาทีเปลี่ยนชุด คุณพิมค่อยออกมานะครับ" หมอจ้าวเอ่ยบอก เขากลัวว่าเธอจะออกมาเห็นฉากที่เขาเปลี่ยนเสื้อผ้ายังไม่เสร็จดี แล้วจะเกิดอาการกระอักกระอ่วนเอาได้

"โอเคค่ะ" หญิงสาวหันหลังเดินเข้าห้องครัว หากะละมังเล็กรองน้ำพอประมาณ แล้วรอเวลาอยู่สักพักก่อนจะเดินออกมายังห้องรับแขก

"อ้าว แล้วเจ้จีนไม่อยู่บ้านหรอครับ ก็ไม่ยุ่งหรอก เอาเป็นว่าเดี๋ยวจ้าวรีบกลับให้เร็วที่สุดแล้วกัน"

"มีปัญหาอะไรรึเปล่าคะ" หญิงสาวเอ่ยถามออกไป เมื่อเห็นสีหน้าหนักใจของหมอจ้าว

"คือแม่ผมความดันขึ้นน่ะครับ แล้วทีนี้พี่สาวผมไม่อยู่บ้าน ผมเลยต้องพาแม่ไปหาหมอแทน"

"งั้นหมอจ้าวไปเลยก็ได้ค่ะ ทางนี้พิมดูแลเอง"

"คุณพิมอยู่ได้แน่นะครับ จะไม่เป็นไรใช่มั้ย" หมอจ้าวเอ่ยถามอย่างรู้สึกผิด ทีแรกเขาจะไปส่งหญิงสาวกลับบ้านเมื่อจัดการไอ้คนเมาเรียบร้อยแล้ว แต่มันก็ดันมีเรื่องอื่นแทรกเข้ามาเสียก่อน เขาไม่ค่อยสบายใจเลยที่จะต้องทิ้งเธอไว้แบบนี้

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พิมอยู่ได้ หมอจ้าวไปทำธุระเถอะ"

"งั้นผมฝากดูแลมันด้วยนะครับ มีอะไรโทรหาผมได้เลยไม่ต้องเกรงใจ"

"ได้ค่ะ" พอหญิงสาวรับปาก หมอจ้าวก็รีบเปิดประตูกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกจากห้องไปทันที

เมื่อหมอจ้าวเดินออกไปจนลับตา หญิงสาวจึงนั่งลงบนพื้นพรม ก่อนใช้ผ้าชุบน้ำบิดหมาดเช็ดไปตามใบหน้าคมอย่างเบามือ จากนั้นก็เช็ดแขนขาตามลำดับ

"อืออออ" ชายหนุ่มครางอู้อี้ในลำคอ เมื่อรู้สึกถึงความเย็นชื้น ก่อนพยายามลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก

"พิมหรอครับ" ชายหนุ่มเอื้อมมือไปจับใบหน้าหวานลูบแก้มเนียนใสของเธอเบาๆ

"ใช่ค่ะพิมเอง พิมพึ่งเช็ดตัวให้หมอเสร็จจะได้นอนสบายๆ"

"เหนือรักพิมนะ รักมากที่สุด เหนือไม่เคยรักใครเท่าพิมมาก่อนเลยจริงๆ นะ พิมเชื่อเหนือมั้ย" หญิงสาวยิ้ม ใช้มือลูบแก้มสากเบาๆ เหมือนอย่างที่เขาทำกับเธอ

"ค่ะพิมเชื่อ" เธอเชื่อว่าสิ่งที่เขาพูดมันคือเรื่องจริง ออกมาจากความรู้สึกจริงๆ ของเขา ตลอดเวลาที่รู้จักกันเขาไม่เคยทำอะไรให้เธอแคลงใจในความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอเลยแม้แต่น้อย

"แล้วพิมล่ะ รักเหนือบ้างมั้ย" ชายหนุ่มจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่เขาหลงใหล เขาอยากจะให้ดวงตาคู่นี้ของเธอจ้องมองมาที่เขาแค่คนเดียว เขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะได้อยู่ในสายตาของเธอ

"พิมก็รักเหนือค่ะ" หญิงสาวตอบเขาอย่างไม่ลังเล ตอนนี้เธอมั่นใจในความรู้สึกของตัวเองแล้ว เธออยากจะมีผู้ชายคนนี้อยู่ในชีวิต อยากให้เขาเข้ามาเป็นสีสันในชีวิตที่จืดชืดของเธอ

"จริงหรอครับ ไม่ได้หลอกเหนือใช่มั้ย" ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างตื่นเต้น

"ไม่ได้หลอกค่ะ พิมรักเหนือนะคะ" หญิงสาวพูดย้ำให้ชายหนุ่มได้ฟังอีกครั้ง

"ขอบคุณครับ" หมอหนุ่มจ้องมองใบหน้าหวาน จดจ้องไปยังริมฝีปากบางสีชมพูพีช โน้มใบหน้าเข้าไปช้าๆ ก่อนที่ริมฝีปากของเขาและเธอจะสัมผัสกันในที่สุด

"อืมมมม"