พิมเป็นห่วงหมอ หมอสัมผัสได้
1279 Words
วันอาทิตย์
"เพื่อนพิม! กูเห็นนะวันเสาร์อ่ะ หึ ๆ"
"ว๊าย! ไอ้บ้า! มาไม่ให้สุ่มให้เสียง" หญิงสาวเอามือทาบอกด้วยความตกใจ เมื่อจู่ ๆ นัฐเพื่อนสนิทของเธอก็โผล่มาเงียบๆ
"เห็นอะไร แล้วนี่เดินเข้าบ้านคนอื่นไม่บอกไม่กล่าว ทำอย่างกับบ้านตัวเอง" หญิงสาวเอื้อมมือตีแขนเพื่อนอย่างไม่จริงจังนัก
"แนะๆ อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง กูรู้ทันหรอก" รู้ทัน? รู้ทันอะไรของมัน
"รู้ทันอะไร เปลี่ยนเรื่องอะไร งงไปหมดแล้วเนี่ย" เดินเข้ามาก็พูดจาไม่รู้เรื่องเลยนะมึง
"ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ก็วันเสาร์ที่ร้านต้นไม้อ่ะ กูเห็นนา...ว่ามึงไปกับใคร บอกกูมาซะดีๆ ถึงขั้นไหนกันแล้ว" นัฐถามเพื่อนสาวอย่างตื่นเต้น วันนั้นเขาไปรับน้อยหน่าแฟนของเขาที่บ้าน แล้วบ้านน้อยหน่าก็บังเอิญอยู่แถวๆ ร้านต้นไม้พอดี เขาก็เลยได้เจอเพื่อนสนิทเดินออกมาจากร้านขายต้นไม้พร้อมกับหมอหนุ่มสุดหล่อ ที่จำได้ว่าเป็นเจ้าของคลินิกที่เพื่อนของตนไปรักษาฟันอยู่บ่อยๆ ที่แรกว่าจะโทรแซวตั้งแต่วันนั้นนั่นแหละ แต่ก็เปลี่ยนใจรอมาแซวซึ่งๆ หน้าดีกว่า สนุกกว่ากันเยอะ หึ ๆ
"ถึงขั้นไหนอะไรล่ะ กูแค่ให้หมอไปช่วยเลือกต้นไม้เป็นเพื่อนเฉยๆ ก็มึงไม่ไปเป็นเพื่อนกูนี่ กูก็ต้องหาคนอื่นไปแทนน่ะสิ" หญิงสาวตอบไปตามความจริง ไม่ได้รู้สึกร้อนรนกับคำถามของเพื่อนสนิทแม้แต่น้อย
“หรอ...” นัฐลากเสียงยาว “แล้วมึงไปสนิทกับหมอเขาได้ยังไง ถึงขั้นขอให้เขาช่วยได้ขนาดนั้นอ่ะ” แปลก...เขาว่ามันแปลก คือพิมเป็นคนค่อนข้างโลกส่วนตัวสูง มันไม่ค่อยไปไหนมาไหนกับคนไม่สนิทมากนักหรอก แต่สำหรับเคสนี้อะไรดลใจให้มันไปกับหมอเขาได้ล่ะ นัฐว่ามันต้องมีอะไรในกอไผ่นอกจากหน่อไม้แน่ ๆ
"ก็ไม่ได้สนิทนะ" เอ้า! ไรว่ะ นัฐงง ไม่สนิทแต่ไปด้วยกันได้งี้อ่อ เพื่อนพิมเปลี่ยนไป
"มึงเนี่ยนะจะไปไหนมาไหนกับคนไม่สนิท อย่ามาโกหกกูหน่อยเลย พูดกับกูตรงๆ ได้ กูไม่ล้อมึงหรอกน่า เพื่อนมีความรักทั้งทีกูต้องยินดีด้วยอยู่แล้ว" โอ้โห้...นี่มึงคิดไปไกลจนถึงไหนแล้วเนี่ยเพื่อนนัฐ
"โอ้ยไอ้นัฐ! ก็บอกอยู่ปาว ๆ ว่าไม่มีอะไรไง แค่ให้เขาไปช่วยเลือกต้นไม้ให้ เพราะหมอเขาปลูกต้นไม้และมีความรู้เกี่ยวกับต้นไม้เยอะ กูก็แค่ขอคำปรึกษาจากเขาก็แค่นั้น มึงนี่ก็จะให้มันมีอะไรให้ได้เลยใช่มั้ย?" หญิงสาวร่ายยาวอย่างเบื่อหน่าย ก็บอกว่าไม่มีอะไรๆ ยังจะให้มีอยู่นั่นแหละ
"แล้วหมอก็ยอมไปกับมึงง่ายๆ เลย" นัฐเลิกคิ้วถาม
"อือ มีอะไรให้ยาก" ก็คนเป็นหมองานเยอะน่ะสิครับเพื่อนพิม แค่เพื่อนพิมขอให้ช่วยหมอก็ยอมไปง่ายๆ งี้เลย หมอมันต้องคิดอะไรกับเพื่อนเขาแน่ ๆ ไม่งั้นคงไม่พาไปแบบนี้ นี่เราจะมีเพื่อนเขยเป็นหมอแล้วหรอเนี่ย ตื่นเต้นๆ
"ซื้อต้นไม้แล้วไปไหนกันต่อป่ะ" อย่างเช่น ดูหนัง ฟังเพลงงี้อ่ะมึง
"มีนะ ไปกินข้าว" ฮั่นแน่ มีไปกินคงกินข้าว คงไปร้านบรรยากาศดีๆ โรแมนติก ๆ สินะ ไม่ธรรมดาๆ
"ไปกินร้านไหนกัน อร่อยมั้ยเผื่อคราวหน้ากูพาน้อยหน่าไปบ้าง" นัฐยังถามจี้
"ก็ร้านส้มตำฝั่งตรงข้ามร้านต้นไม้นั่นแหละ เขาก็ทำอร่อยนะ" ส้มตำ! ร้านส้มตำเนี่ยนะ? หมดกันที่กูวาดฝันไว้ว่ามันคงเป็นการกินข้าวที่สุดแสนจะโรแมนติก
"เอ่อมึง วันนั้นกูขำหมอฉิบหาย กินส้มตำไปสองคำสภาพหมอคือแบบดูไม่ได้เลย น้ำหูน้ำตาไหล หน้าแดงหูแดงไปหมด กูเนี่ยต้องวิ่งหานมหาน้ำให้ดื่มถึงดีขึ้น โคตรตลก ฮ่า ๆ" เอิ่ม...ดูจากอาการของเพื่อนสาวแล้ว เหมือนมันจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับหมอหนุ่มเป็นพิเศษจริงๆ แฮะ หรือเรือเขาจะล่มตั้งแต่ยังไม่เริ่มแล้วหรอเนี่ย เฮ้อ!
คอนโดหมอเหนือ
"ฮะฮ่า ฮ่า อย่างฮา โอ้ย...ขำ ปวดท้อง ปวดท้อง" หมอจ้าวนอนขำอย่างเอาเป็นเอาตาย เมื่อได้ยินเรื่องเล่าสำหรับเดตแรกของเพื่อนสนิท มีอย่างที่ไหนไปกินข้าวกับสาวแล้วเสือกเลือกร้านส้มตำ แถมกินส้มตำแล้วร้องไห้หน้าดำหน้าแดงต่อหน้าเค้าอีก ไอ้เหนือนะไอ้เหนือ รู้ถึงไหนอายถึงนั่น อย่าหาพูดนะว่าเป็นเพื่อนกับกู ไม่โปรเฟสชั่นแนลเอาซะเลย
"เอาเข้าไป ขำเข้าไป ขอให้มึงสำลักน้ำลายตัวเองตาย" หมอเหนือกอดอกทำหน้าบึ้ง กูไม่น่าเล่าอะไรให้มึงฟังเลยจริงๆ เล่าแล้วก็เป็นอย่างนี้ หัวเราะกูอย่างเนี่ย
"ก็ ฮ่า ๆ ก็มันตลกนี่หว่า ไปกินข้าวกับสาวเสือกเลือกร้านส้มตำซะงั้น ตลกว่ะ ฮ่า มึงไม่เลือกร้านหรูๆ บรรยากาศดีๆ โรแมนติก ๆ อ่ะ" หมอจ้าวพูดไปขำไป หยุดขำไม่ได้เลยจริงๆ ฮ่า ๆ
"ก็กูเห็นมันอยู่ใกล้ๆ แล้วอีกอย่างกูก็ไม่อยากให้พิมต้องลำบากขับรถไปไกลนี่นา" เพราะถ้าร้านดีๆ หรูๆ อย่างที่เพื่อนว่า มันก็ต้องขับรถไปไกลพอสมควรเขาเกรงใจคนตัวเล็ก ก็เลยเลือกร้านที่มันง่ายๆ แทน จนเรื่องมันออกมาเป็นอย่างที่รู้ๆ กันนั่นแหละ เฮ้อ!
"เดี๋ยวนะ เมื่อกี้มึงเรียกคุณพิมว่าไงน่ะ พิม...แค่พิมเฉยๆ หรอ" หมอจ้าวหยุดขำเมื่อได้ยินเพื่อนสนิทเรียกชื่อหญิงสาวแค่ชื่อเล่น เพราะปกติมันจะต้องมีคำว่าคุณนำหน้าเสมอ
"ใช่แล้วจ้าว ตอนนี้เขาเรียกกันด้วยชื่อเล่นแล้วนา... อิอิ" ไม่อยากจะอวด แต่ก็ขออวดหน่อยเถอะ อิอิ
"โอ้โห้...ไม่ธรรมดาจริงๆ เพื่อนกู ไปเป็นเพื่อนซื้อต้นไม้กับสาวแค่วันเดียว กลับมาถึงกับเรียกชื่อเล่นกันสนิทสนมแล้ว ดูถูกไม่ได้เลยนะเนี่ย" ยอได้ยอ สนับสนุนได้สนับสนุน เอามันให้ลอยขึ้นฟ้าไปเลย
"ใช่มั้ยล่าๆ นี่ๆ พิมเขาเช็ดเหงื่อให้กูด้วยนะจ้าว ตอนนั้นกูแทบวูบ ใจกูเต้นแรงเหมือนมันจะหลุดออกมา เป็นอะไรที่กูแบบให้ตายเถอะแม่ง!"หมอเหนือกุมมือตัวเองไว้ที่หน้าอก ทำตาหยาดเยิ้มนึกถึงดวงหน้าหวานที่ยื่นเข้ามาเช็ดเหงื่อให้กันใกล้ๆ งื้อออ เขิน!
"ว๊าว! แล้วไปไงมาไงคุณพิมถึงได้เช็ดเหงื่อให้มึงได้อ่ะ" หมอจ้าวถามเพื่อนตาลุกวาว ถึงขั้นเช็ดเหงื่อให้กันขนาดนี้แล้วแม่งไม่ธรรมดาจริงๆ ด้วย
"ก็กูเผ็ดแล้วเหงื่อมันออกเยอะ พิมเขาก็เลยเช็ดให้ พูดมาแล้วก็เขินไม่หาย งื้อออ" หมอเหนือบิดตัวไปมาเหมือนสาวน้อยวัยกระเตาะ
"โถ่เหนือ...กูก็นึกว่าอะไร ตอนนั้นคุณพิมเขาคงสงสารมึงแหละ คุณพิมเขาคงทำไปเพราะเห็นเพื่อนมนุษย์กำลังตกทุกข์ได้ยาก มึงไม่ต้องอินขนาดนั้นก็ได้" สรุปก็มโนไปเองทั้งนั้น เขาคงแค่สงสารมึงแหละเพื่อน สภาพมึงตอนนั้นคงดูไม่จืด
"ตบปากตัวเองเท่าอายุ...ปฏิบัติ! พิมเขาเป็นห่วงกูเว้ย กูสัมผัสได้" หมอเหนือชี้หน้าเพื่อนอย่างเอาเรื่อง
"จ้าๆ" สัมผัสได้ก็สัมผัสได้ ไอ้หมอเหนือจิตปรุงแต่ง!
- Writer
