ไม่รักแล้ว...ก็อย่ามารัก

บทนำ

...เสียงฝนพรำนอกหน้าต่าง ไอเย็นจากภายนอกนั้นยิ่งทำให้เครื่องปรับอากาศภายในโรงแรมสุดหรูนี้เย็นฉ่ำ ทว่าไม่ได้ทำให้คนสองคนภายในห้องนี้รู้สึกหนาวเลยสักนิด

“อืม พี่พีร์...” ใบหน้าสวยเฉี่ยวเหยเก เจนจิรายกมือขึ้นวางที่แผ่นอกแน่น ๆ ของเขา เธอลูบเบา ๆ ด้วยความรู้สึกเสียวซ่านอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ขณะที่คนตัวโตนั้นก็ขยับสะโพกสอบไม่พัก

“เจ็บอะ”

“เดี๋ยวก็ดีขึ้น” เขาไม่ปลอบเธอ เจนจิราหายใจหอบเหนื่อยใต้ร่างของเขา ครั้งแรกกับผู้ชายที่เป็นดั่งรักแรกของเธอ เปลือกตาบางค่อย ๆ พริ้มหลับลง ปล่อยให้เขากระทำดั่งใจ แน่นอนว่าเขาพอใจมาก ๆ ภายในตัวของเธอนั้นตอดตุบ ๆ ไม่มีพัก แน่นจนตัวเขานั้นสั่นสะท้านไปทั้งกาย

ปึก! ปึก! ปึก!

“อื้อ~ มะ ไม่ไหวแล้วค่ะ อึก” คนตัวเล็กยกมือขึ้นดันหน้าท้องแกร่ง ก่อนที่เธอจะกระตุกเกร็ง ความรู้สึกนี้ที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน สมองโล่งขาวโพลนชั่วในพริบตาเดียว รู้สึกมวนท้องราวกับมีผีเสื้อนับพันมาบินวนในท้องน้อย ขณะเดียวกันที่รณพีร์เองก็รัวจังหวะเข้ามาในอารมณ์ห้วงสุดท้าย

“อืม...” เขาคำรามครางเสียงผ่านลำคอหนา ปล่อยสายธารน้ำรักออกมาทุกหยาดหยด ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ คนตัวเล็ก

...ดวงตาคมมองเพดานห้องอย่างคนนึกสับสน เขาทำอะไรไป ทำในสิ่งที่ภาวนาตลอดว่าจะไม่ทำ แต่สุดท้ายต้องทำเพื่อให้เธอนั้นตัดใจแล้วไปจากเขาเสียที ทว่า

“ดีจัง” มันกลับไม่เป็นอย่างนั้นเสียทีเดียว เสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นหลังจากเงียบไปนาน แม้นจะเจ็บปวดกับความรุนแรงที่เขามอบให้ แต่ก็รู้สึกดีในคราวเดียวกัน เธอฉีกยิ้มกว้าง ในที่สุดชายในฝันก็ตกเป็นของเธอจนได้ ซึ่งพอคนตัวโตได้ยินอย่างนั้นก็ดีดตัวลุกขึ้นยืนทันที

“ว้าย! ตกใจหมด” เธอสะดุ้งเฮือก มิหนำซ้ำสายตายังไปปะทะกับอาวุธลับประจำกายของเขาอีกต่างหาก ซึ่งท่าทีของหล่อนนั้นก็ยิ่งทำให้เขาไม่พอใจ

“กลับไปได้แล้ว” รณพีร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย

“อ้าว...” ทำเอาคนตัวเล็กตกใจ ได้กันเสร็จแล้วก็ไล่เลยอย่างนั้นหรือ “ทำไมพูดอย่างนี้คะ”

“_”

“พี่ยังไม่รักฉันเหรอ” คนตัวเล็กลงจากเตียง เธอเบ้หน้าเล็กน้อยด้วยความเจ็บปวดหลังจากที่สูญเสียพรหมจรรย์ให้เขาไป

“รัก? เพ้อเจ้ออะไรของเธอ” คำพูดของเขาทำเอาคนได้ยินหน้าชา หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอ

“ละ แล้วที่ทำเมื่อกี้ ไม่ใช่เพราะรักเหรอ” เอ่ยถามเสียงสั่น ทว่าคำถามของเธอก็เล่นเอารณพีร์หลุดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น

“ฮ่า ๆ เธอโตจนป่านนี้ยังแยกเซ็กซ์กับความรักไม่ออกอีกเหรอ เจน”

“เจนนี่...บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกฉันว่าเจน” ถึงจะโดนต่อว่าหนักแค่ไหน แต่ชื่อห้ามเรียกว่าเจนเฉย ๆ ‘เจนจิรา’ เป็นชื่อที่เชยที่สุดที่เคยได้ยินมา แต่ดันเป็นชื่อเธอเสียอย่างนั้น

“มันสำคัญนักหรือไง หึ ออกไปได้แล้ว เบื่อหน้าเธอ” เอ่ยอย่างไม่ไยดี ปากของเขาจัดยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก

“ไม่ไป เมื่อกี้ยังมองหน้าฉันไม่หยุดอยู่เลย แล้วตอนนี้จะมาไล่” เถียงกลับอย่างไม่ยอมเช่นกัน จะเรียกว่าขิงก็ราข่าก็แรงก็ไม่ผิด

“นี่เธอยังไม่เข้าใจอีกเหรอ เมื่อกี้เธออยู่ข้างล่าง ยังไงก็ต้องมอง จะให้ฉันเอาหมอนปิดหน้าเธอแล้วเอางั้นเหรอ” รณพีร์ชักจะทนไม่ไหว เขายกมือขึ้นเท้าเอวอย่างคนหัวเสีย

“แล้วทำไมต้องไล่ด้วย เมื่อกี้เรามีอะไรกัน ฉันเป็นเมียพี่นะ!” เธอตะคอกเสียงดัง ไม่ชอบสิ่งที่เขาพูดเลย ยิ่งไปกว่านั้น...

“เมีย?”

“ใช่ เราได้กันแล้ว ฉันเป็นเมียพี่” ว่าพร้อมกับปรายสายตามองที่นอน คราบเลือดที่ปรากฏสู่สายตานั้นยืนยันความจริงว่าเธอได้เสียบริสุทธิ์ให้เขาไปแล้ว แต่ทว่า

“หึ ถ้าเธอว่าอย่างนั้นฉันก็มีเมียเป็นร้อยแล้ว” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันด้วยความไม่พอใจ เขาพูดราวกับจะบอกว่าตนนั้นผ่านผู้หญิงมาเป็นร้อยแล้ว

“ทำไมคะ ฉันไม่ดีตรงไหน” อยู่ ๆ ใบหน้าก็ร้อนผ่าว คิดว่ายอมพลีกายให้แล้วเขาจะยอมรักเธอบ้าง แต่ไฉนมันไม่เป็นอย่างใจคิด

“ไม่ดี ไม่เอาโว้ย!!” เธอไม่ใช่ผู้หญิงในอุดมคติของเขา เจนจิราเป็นคุณหนูเอาแต่ใจ ไปไหนมาไหนทุกคนต้องส่ายหน้าให้กับความเรื่องมากของเธอ แน่นอนว่าเขาไม่มีทางเอาผู้หญิงคนนี้มาทำพันธุ์

“ฮึก ทำไม ทำไมทำอย่างนี้” เสียใจ น้ำตาไหลพรากออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เจ็บปวดกับความหวังที่พังลงต่อหน้าต่อตา เธอคิดว่าความพยายามนี้จะเป็นผล ไม่คิดว่าจะโดนตอบกลับแบบนี้

“ฉันไม่ได้ทำอะไร เจน...เธอมันง่าย ใครจะเอาก็ได้”

“ไม่! ฮึก ฉันไม่ได้ง่ายนะ ฉันไปเรียนเมืองนอกมา ใคร ๆ ก็อยากได้ฉันกันทั้งนั้น แต่ฉันไม่เอา อึก ฉันรักพี่ รอพี่คนเดียว” เธอรัวคำพูดออกมาทั้งน้ำตา เสียใจที่เขาคิดว่าสิ่งที่เธอพยายามเก็บไว้ให้นั้นเป็นความง่าย

“ออกไป” ชายหนุ่มไม่ใจอ่อนให้เธอแล้ว ยิ่งใจอ่อนเอาใจมากเพียงใด เจนจิราก็เอาแต่เข้าข้างตัวเองว่าเขารักเธอ

“ไม่...อึก พี่รักฉันนะ ฮึก ขอร้อง” ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงแล้ว ทำอย่างไรเขาก็ไม่เหลียวมองเธอ ทั้ง ๆ ที่ตอนเด็ก ๆ นั้นใจดีกับเธอมากแค่ไหน เพราะรักฝังใจในวัยเยาว์เลยรักแต่เขาผู้เดียว

“ออกไป” ย้ำคำเดิม พร้อมกับใบหน้านิ่งเรียบ “ใส่เสื้อผ้าเน่า ๆ ของเธอแล้วก็ไสหัวออกไปเจนนี่”

“พี่พีร์...” ไม่คิดว่าเขาจะใช้ถ้อยคำรุนแรงกับเธอขนาดนี้ คิดว่าตัวเองหน้าด้านมากแล้ว แต่สิ่งที่เขาพูดนั้นมันก็ร้ายแรงทำร้ายจิตใจของเธอมากเลยทีเดียว

“ออกไป อย่าให้ฉันต้องพูดหลายรอบ” เจ็บซ้ำ ๆ กับการไล่ของเขา

“ฮึก ถ้าฉันไม่รักพี่แล้ว พี่ก็อย่ามารักฉันก็แล้วกัน!” ทั้งน้อยใจ ทั้งโมโห ความรู้สึกนี้ประดังประเดเข้ามาพร้อม ๆ กัน เสียใจ ทว่าน้ำตาที่ไหลออกมานี้คงไม่มีค่าอะไรสำหรับเขา