บทที่ 2 ตอแ-ล
1240 Words
เจนจิราทำตาปิ๊ง ๆ ให้กับเขา แต่อีกฝ่ายกลับส่ายหน้าอย่างคนเอือมระอา ไม่รู้ว่าทำเวรทำกรรมอะไรมานักหนา ชาตินี้ถึงได้มาพบเจอกับเจนจิรา ผู้หญิงที่น่ารำคาญที่สุดในโลก
“ไหนดูซิ ไม่ได้เจอกันตั้งสองเดือน พี่หล่อขึ้นอีกแล้ว” ไม่ใช่แค่หล่อ แต่รณพีร์นั้นเซ็กซี่บาดใจ แม้นจะอายุเลขสามแล้วแต่ก็ยังไม่แก่ รูปร่างสูงใหญ่ ส่วนสูงถึงหนึ่งร้อยแปดสิบแปดเซนติเมตรนี้ ทำให้ยากที่จะสบตาด้วยหากเขาไม่ก้มลงมอง ไหนจะอกผายไหล่ผึ่งในชุดเสื้อเชิ้ตทำงานแน่นเปรี๊ยะนี้อีก รณพีร์มีใบหน้าสมบูรณ์แบบ ใบหน้าเรียวรูปไข่ราวกับว่าพระเจ้าได้ค่อย ๆ ปั้นใบหน้าของเขาขึ้นมา ริมฝีปากหนาสีซีด ทว่าด่าเจ็บเหลือเกิน เขามีคิ้วหนาดกดำ โดยมีสันจมูกโด่งคั่นกลาง ทุกอย่างลงตัวโดยไม่มีบิดเบี้ยว คำว่าพระเจ้าลำเอียงใช้ได้กับเขาเสมอ
“มองอะไร เลิกมองแล้วก็ออกไปได้แล้ว” เห็นใบหน้าของหล่อนแล้วหงุดหงิด แต่ไล่เท่าไรก็ไม่ยอมไปเสียที
“ไม่ค่ะ ก็คนมันคิดถึงนี่นา ละก็จะมาบอกว่าฉันเรียนจบแล้ว จะให้พ่อมาขอวันไหนก็มาได้เลยนะ”
“ขอเขอบ้าบออะไรของเธอ เพ้อเจ้อ” ว่าแล้วก็ถอนหายใจออกมายาวเหยียด “เธอไปหาคนอื่นเถอะ อย่าให้ฉันต้องหงุดหงิดไปมากกว่านี้เลย”
“ไม่ค่ะ ฉันไม่ไปหาใครที่ไหนอีก พี่จะเป็นรักแรก และรักเดียวของฉัน” เจนจิราไม่เคยลืมอดีตว่าเขานั้นดีกับเธอมากแค่ไหน ตอนเรียนประถมนั้นเขาไม่ต่างจากพี่ชายแสนดีที่คอยปกป้องเธอ แต่ทำไมตอนนี้กลับรังเกียจเดียดฉันท์เธอปานนี้
“เพ้อเจ้อหน่า ฉันไม่ได้อยากเป็นรักแรกของเธอ” ส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะยื่นมือไปคว้าเอาเสื้อสูทมาพาดไว้ที่หน้าแขน “ถอยไป...ถ้าเธอไม่ไปฉันจะไปเอง”
“ดะ เดี๋ยวสิ” พอเขาก้าวขาเดินหนี เธอก็เดินตามไม่คิดปล่อย
“เลิกตามสักทีเถอะน่า”
“พี่จะไปไหนคะ” ไม่สนใจสิ่งที่เขาบอก แต่กลับตั้งคำถามเสียอย่างนั้น “คงไม่ไปดื่มใช่ไหมคะ ฉันรู้นะคะว่าระหว่างที่ฉันไม่อยู่พี่ไปไหนมาบ้าง”
กึก!
“นี่เธอ...เธอให้คนตามฉันถึงขนาดนั้นเลยเหรอ” ไม่คิดว่าเธอจะทำถึงขนาดที่ตามติดเขาเป็นเงา รณพีร์รู้สึกเหมือนกับถูกคุกคาม ไม่มีความเป็นส่วนตัว
“ก็...เปล่าหรอก” กอดอกพร้อมกับเชิดหน้าขึ้น “ฉันไม่ได้ทำอะไร”
“อย่ามาตอแหล เจนนี่” เปลือกตาบางเบิกกว้าง ไม่คิดว่าเขาจะเอ่ยพูดคำหยาบคายออกมา พี่พีร์ของเธอไม่ใช่คนแบบนี้
“ด่าแรงไปนะคะ ใจน้องเจ็บ”
“หึ นี่ยังน้อยไปกับสิ่งที่เธอทำ” เขาไม่พอใจ และมีวันที่จะพอใจกับสิ่งที่หล่อนทำ เจนจิราคือคนที่น่ารำคาญที่สุดที่เขาเคยเจอ
“ฉันทำอะไรคะ ไม่เคยทำอะไร” ว่าแล้วก็ทำสายตาล่อกแล่ก ยียวนกวนประสาทเขา
“อ้อ กะไว้แล้วเชียว...” อยู่ ๆ ชายหนุ่มก็นึกอะไรบางอย่างออก ที่ผ่านมาเขาไปเที่ยวกลางคืน พอได้หิ้วสาวกลับมาบ้างบางครั้ง แต่หลังจากนั้นสาว ๆ ของเขาก็ไม่ติดต่อเขามาอีกเลย ทั้ง ๆ ที่คิดว่าตนนั้นก็มีดีใช่ย่อย พอได้ยินว่าเจนจิราให้คนติดตามชีวิตเขา ก็เป็นไปได้ที่เธอสกัดดาวยั่วทั้งหมด
“อะไรคะ ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” คนร้อนตัวรีบปฏิเสธ เธอส่ายหน้าเบา ๆ แต่นั่นยิ่งเพิ่มความเกลียดชังให้กับคนตัวโตมากขึ้น เขาไม่ชอบการทำหน้าตาใสซื่อของเธอ ไร้เดียงสาทั้ง ๆ ที่ตัวเองไม่ต่างจากนางมารร้าย
“หลีกไป ฉันเสียเวลามากแล้ว”
“แล้วพี่จะไปไหนคะ ฉันเพิ่งมาถึงยังไม่ได้กินข้าวเลย ไปกินข้าวกันนะ” ว่าแล้วก็ลูบท้องป้อย ๆ ก่อนจะมีเสียงท้องร้องตามมา ทว่าเขาก็ไม่สนใจอยู่ดี ชายหนุ่มยื่นมือทั้งสองข้างไปจับไหล่ของเธอพร้อมกับจ้องตาไม่กะพริบ
“พะ พี่พีร์จะทำอะไรคะ” มองตาแป๋ว คิดมโนไปไกลว่าเขาจะทำเหมือนกับพระเอกในการ์ตูนที่โน้มหน้าลงมาบดจูบเธอแรง ๆ ทว่า
พลั่ก!
“ว้าย!!” เขากลับทำให้เธอฝันสลาย ชายหนุ่มผลักร่างเล็กของเธออย่างแรงจนเธอล้มคะมำลงใส่โซฟาตัวยาว ยังดีที่มีเบาะนุ่มรองรับ เห็นไหมว่าถึงเขาจะใจร้ายแต่ก็ไม่ร้ายจนทำให้เธอบาดเจ็บ ยังใจดีผลักเธอใส่โซฟาเบาะนุ่ม
“พี่พีร์!! รอด้วยค่ะ โอ๊ย!!” กระนั้นการล้มลงกะทันหันทำให้เธอข้อเท้าแพลง ซึ่งเสียงร้องของเธอนั้นก็ทำให้คนที่กำลังรีบเดินหนีชะงักไป แต่ก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น เขาไม่อยากให้เธอคิดเข้าข้างตัวเองอีกแล้ว ชายหนุ่มสาวเท้าเดินต่อไป
“พี่พีร์!!” ไม่วายเจนจิราแว้ดเสียงใส่จนแผ่นหลังของเขาหายวับไปกับตา ฝ่ามือบางกำแน่น ไม่ใช่เพราะโกรธเคืองเขา แต่พยายามที่จะไม่น้อยใจจนร้องไห้ต่างหาก เธอพยายามเลิกรักเขาแล้วแต่มันก็ไม่ง่าย ก็ในเมื่อเข้าเป็นรักฝังใจวัยเด็กของเธอ...
รณพีร์กะจะมาฉลองยอดขายเสียหน่อย แต่การกลับมาของเจนจิรานั้นก็ทำให้เขาไม่สบายใจเอาเสียเลย ปกติสาวเจ้าจะมากวนเขาเดือนละครั้ง หรือถ้ามากกว่านั้นก็สองอาทิตย์ครั้ง แน่นอนว่าหล่อนอยู่ไม่นานด้วยความที่เธอต้องเรียนหนังสือ แต่ตอนนี้เธอมาอยู่ถาวรเท่ากับชีวิตของเขาจะไม่ปกติไปตลอดกาล
“เอาไงดีวะ” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาน้ำเสียงเต็มไปด้วยความหงุดหงิด ขณะที่เพื่อนคู่คิดของเขานั้นก็เริ่มหนักใจไปด้วย เจนจิราคงเข้ามาป่วนที่บริษัททุกวัน
“มึงต้องมีแฟนว่ะ” พอออกจากบริษัทแล้วเขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเรียกอีกฝ่ายว่าบอสแล้ว
“หือ...”
“ตอนนี้เธอมาอยู่ที่นี่ถาวร ไม่เหมือนแต่ก่อนที่ไป ๆ มา ๆ เพราะฉะนั้นทางออกที่ดีคือมึงต้องมีเจ้าของว่ะ” เปลือกตาของคนฟังกะพริบปริบ ๆ ก่อนที่เขาจะพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ
“หาแฟนมันง่ายเหมือนหาชุดก็คงดี มีแฟนทั้งทีกูก็อยากได้ดี ๆ ว่ะ แต่แม่ง...มันไม่ง่ายนี่หว่า”
“เออว่ะ งั้นมึงก็คบกับเจนนี่ไปให้จบ ๆ”
“ยึ้ย~ ยัยนั่นยิ่งแล้วใหญ่” แค่คิดไรขนก็ลุกเกลียวทั้งตัว ถ้าให้เลือกเจนจิรากับผู้หญิงคนอื่น อย่างไรเขาก็ไม่มีทางเลือกเจนจิราอยู่แล้ว คิดได้อย่างนี้การมีแฟนอย่างที่เพื่อนแนะนำก็เป็นความคิดที่ไม่เลว...
- Writer
