When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
“คุณก็ไปตักของคุณมากินได้แล้ว มัวแต่จ้องอยู่นั่นแหล่ะ แบบนี้คุณจะอิ่มเหรอ” ขวัญข้าวกล่าวด้วยน้ำเสียงดุดันเล็กน้อยเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอาย “ก็ไม่แน่” ภาคินเอ่ยขึ้นช้าๆ พร้อมกับโน้มใบหน้าไปเฉียดปลายจมูกของหญิงสาวเพียงเล้กน้อย ทำให้ขวัญข้าวเขินจนเธอเผลอทำช้อนตกลงไปที่จานผัดมักกะโรนี “มือไม้อ่อนไปหมดเป็นไรเนี่ย” ภาคินยังไม่ยอมละใบหน้าออก จนขวัญข้าวสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นของเขา ขวัญข้าวทนไม่ไหว เธอต้องถอยหลังมานั่งพิงเก้าอี้ เพราะสถานการณ์ตอนนี้มันอันตรายเหลือเกิน ภาคินยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนที่ชายหนุ่มจะหันหลังเดินไปตักผัดมักกะโรนีอีกจาน แล้วมานั่งรับประทานด้วยความรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจเป็นพิเศษ ภาคินไม่รู้เลยว่าสายตาของเขานั้นได้จดจ้องมองไปที่ใบหน้าหวานอยู่ตลอดเวลา มันทำให้ขวัญข้าวรับประทานอาหารด้วยความรู้สึกอึดอัดใจ กับสายตากรุ้มกริ่มของเขา หญิงสาวทนรับประทานต่อสักพัก แล้วเธอจึงเตรียมลุกขึ้น