“ยังไม่ได้ถามค่ะ แค่อยากรู้ว่าขวัญจะช่วยเขาได้ยังไง ขวัญไม่อยากเห็นเขาทำร้ายตัวเองแบบนี้” ขวัญข้าวเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"แล้วนี่ไปสนิทกับเขาตอนไหน ผมไม่เคยเห็นรู้เรื่องเลย" ศักดิ์ชัยหรี่ตามองขวัญข้าวเล็กน้อยเพื่อหาคำตอบ
"ก็ไม่ได้สนิทสนมหรอกค่ะ แค่สงสารเพราะเมื่อก่อนเขาดูดีกว่านี้มาก" ขวัญข้าวกล่าวออกไปด้วยความจริงใจ
"ถ้างั้นขวัญก็ลองไปคุยกับเขาดูแล้วกันนะ ถ้าสนใจผมจะคุยกับเพื่อนของผมให้" ศักดิ์ชายเอ่ยด้วยความมีเมตตา
"ค่ะ ขอบคุณนะคะหัวหน้า" ขวัญข้าวยิ้มด้วยความดีใจ ก่อนที่จะเดินไปนั่งทำงาน พลางครุ่นคิดว่าเขาจะยอมทำตามที่เธอบอกหรือไม่ แต่ไม่ว่ายังไงขวัญข้าวก็ไม่อาจทนเฉย มองเห็นเขาต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ไปตลอดชีวิตได้
เย็นวันนั้น
ขวัญข้าวกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ เธอก็ได้ยินเสียงโวยวายดังออกมาจากหน้าห้องของเธอ ซึ่งเธอก็ทราบทันทีว่าเป็นภาคิน
หญิงสาวรีบเปิดประตูออกมา พร้อมกับหยิบกุญแจจากมือเขา แล้วเปิดประตูลากชายหนุ่มเข้าไปในห้องของเขาทันที ซึ่งภาคินก็ยอมตามเข้าไปอย่างว่าง่าย
"เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวแบบนี้" ขวัญข้าวขึ้นเสียงใส่ชายหนุ่ม
"ทามมายยยยย เธออเกี่ยววอารายยยด้วยย" ภาคินเอ่ยถามกลับด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้
"ฉันไม่อยากจะเกี่ยวหรอกนะ ฉันทนเห็นสารรูปคุณไม่ไหว คนอะไรไร้ความคิดสิ้นดี" ขวัญข้าวตำหนิชายหนุ่มด้วยถ้อยคำรุนแรง
"ก็ม่ายยยต้องงงมองงงงายยย" ภาคินยังคงไม่ยอมแพ้ เขาไม่เข้าใจว่าเธอจะมาสนใจเขาทำไม ในเมื่อเรื่องระหว่างเขากับเธอมันก็เป็นแค่ความผิดพลาด
"เผอิญไม่มองก็ไม่ได้ ก็คุณชอบโวยวายที่หน้าห้องคนอื่นน่ารำคาญมากคุณรู้ตัวป่ะ" ขวัญข้าวกล่าวเสียงเรียบพร้อมกับมองชายหนุ่มด้วยแววตาตำหนิ
"บ่นนนจบบบยางงงเสร็จจจแล้วววก็อออกกกปายยยด้ายยย" ภาคินเริ่มไม่รู้สึกชอบใจในความจุ้นจ้านของหญิงสาว เขากำลังรู้สึกรำคาญเธอขึ้นมาอย่างมาก
"ฉันบ่นยังไม่จบหรอก พรุ่งนี้คุณอย่าเพิ่งออกไปเมาที่ไหน ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย" ขวัญข้าวพยายามใจเย็นคุยกับเขา เธอไม่อยากให้เขาทำลายชีวิตของเขาไปมากกว่านี้
"มาาาห้ายยยทานนนแล้วววกานน" ภาคินกวนกลับด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้
"แล้วเจอกัน" ขวัญข้าวกล่าวจบก็เดินออกไปจากห้องของชายหนุ่มทันที
ในขณะที่ภาคินก็ล้มตัวลงนอนที่โซฟาด้วยความเมา ชายหนุ่มหลับไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง