“เราเพิ่งคบกัน ใจเย็นๆ พี่หิวข้าว เราไปกินข้าวกัน”
ไอยู้อ่ยก่อนค่อยๆติดกระเุมเสื้อของวีซึ่งไม่รู้ว่าเธอเผลอปลดมันตอนไหน กร้ามท้องแน่นๆของวีทำเอาไอยูอดนึกไม่ได้ นี่อายุ19แน่หรือเปล่า
“มองขนาดนั้น เอาซะหน่อยมั้ย” วีเอ่ย
“ทะลึ่ง! ไปกินข้าวกัน”
“ไปกินข้าวที่บ้านผม ผมจะพาพี่ไปหาแม่” วีเอ่ย
“ว่าไงนะ! พาพี่ไปหาแม่เหรอ แต่ว่า...”
“กลัวอะไร พ่อพี่น่ากลัวกว่าแม่ผมเยอะ ไปเถอะไม่มีอะไรหรอก” วีเอ่ย
“ก็ได้”
วีขับรถไอยูออกจากคอนโดของเธอตรงไปที่บ้านของเขาในช่วงเย็น ไม่นานนัก บ้านหลังที่ไอยูเคยมาตอนแกล้งเมาเขาก็พาเธอมาอีกครั้ง
แต่รอบนี้ไอยูแระหม่าเพราะเพิ่งมีสถานะกับวีจริงๆไม่ใช่การเข้าใจผิดแบบครั้งก่อน
“พี่เป็นอะไรทำไมไม่ลงจากรถ??”
วีเอ่ยเมื่อเห็นไอยูเอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมลงจากรถจนเขาต้องเดินมาเปิดประตูฝั่งที่เธอนั่ง
“พี่กลัวแม่วีไม่ชอบพี่...”
“คิดมาก มาเถอะ”
วีเดินจูงมือไอยูเดินเข้าบ้านก่อนเจ
