DESPERATE MOVE

“Alas tres ng hapon at katatapos lang ng huling klase ko. Kasalukuyan akong naglalakad sa gilid ng kalsada patungo sa sakayan ng jeep. Ngunit, hindi ko inaasahan ang biglaang pagsulpot ng isang puting kotse sa aking harapan kaya natigil ako sa paghakbang. Napaatras ang aking mga paa ng lumabas ang tatlong lalaki na pawang may mga baril na nakasuksôk sa kanilang mga baywang. “S-Sino kayo?” Nahintakutan kong tanong, ngunit, imbes na sumagot ay mabilis na lumapit sa akin ang mga ito. Tinangka kong tumakbo ngunit napakabilis ng mga pangyayari dahil hawak na nila ako sa magkabilang braso. Nalaglag ang mga libro ko at nagsabog ang mga ito sa lapag. “Bitawan ninyo ako!” Naiiyak kong sigaw habang pilit na nagpupumiglas mula sa mahigpit na pagkakahawak nila sa aking mga braso. Nagsimula na akong mag hysterical ng kaladkarin nila ako papasok sa loob ng sasakyan. “Tulong! Parang awa nyo na! Tulungan ninyo ako!” Halos mabasag na ang boses ko at kulang na lang ay mapatid ang mga litid ko dahil sa labis na pagsigaw. Ngunit ang mga pagmamakaawa ko ay nawalan ng saysay nang tuluyan akong naisakay ng mga armadong lalaki sa loob ng kanilang sasakyan. Nadismaya ako ng wala ni isa man sa mga tao sa paligid ang naglakas loob na tulungan ako. Pagdating sa loob ng sasakyan ay nanginginig sa takot na isiniksik ko ang aking sarili sa nakasardong pintuan ng kotse. Puno ng matinding pangamba ang buong pagkatao ko habang mula sa aking isipan ay paulit-ulit na tinatawag sina mommy at daddy. Tahimik akong umiiyak sa isang tabi at ni gumalaw ay hindi ko ginawa, habang pasimple kong tinitingnan ang mukha ng dalawang lalaki na nakaupo sa tabi ko. Napaka seryoso ng ekspresyon nang kanilang mga mukha at ni hindi man lang sila tumitingin sa akin. Tanging sa unahan lang ng sasakyan nakatuon ang kanilang mga atensyon. Mukha naman silang mga disenteng tao dahil pawang mga naka-corporate attire ang mga ito, kaya para silang mga empleyado sa isang kumpanya. Pagkatapos ng halos isang oras na biyahe ay humimpil ang sinasakyan naming kotse sa tapat ng isang marangyang bahay. Kahit na natatakot ako ay hindi ko pa rin mapigilan ang aking sarili na humanga sa napakalaking bahay na nakatayo sa aking harapan. “Babâ!” Matigas na utos sa akin ng isang lalaki na may mabagsik na mukha. Dala ng matinding takot na baka saktan ako ng mga ito ay natataranta akong bumaba ng sasakyan. Pagkababâ ng sasakyan ay mahigpit na hinawakan nito ang kanang braso ko saka hinatak papasok sa loob ng mala palasyong bahay. “P-Pakiusap, pakawalan n’yo na ako, ano bang kasalanan ko sa inyo at kailangan niyo pa akong dukutin?” Lakas loob kong tanong sa garalgal na tinig habang pilit na binabawi ang sariling braso mula dito. Natigilan ako ng pagdating sa malawak salas ay huminto kami sa harap ng isang maedad na babae. Kahit nakatalikod siya sa amin ay mula sa tindig nito’y batid ko na hindi ito basta-bastang tao.. Binitawan na ng lalaki ang aking braso at umatras muna ito ng isang hakbang bago nagyuko ng kanyang ulo. “Señora, narito na si Ms. Louise Howard.” Ani ng lalaki mula sa likuran ko. Lumalim ang gatla sa aking noo dahil sa labis na pagtataka. Bakit ako kilala ng mga taong ito? Sino ba sila? At ano ang kailangan nila sa akin? Maraming katanungan ang gumugulo sa isipan ko at labis akong nahihiwagaan sa matandang babae na nakatayo sa aking harapan. Bumalik sa reyalidad ang utak ko ng tila slow motion na humarap sa akin ang babaeng tinawag na Señora. Tila may kubg anong kilabot ang bumalot sa buong pagkatao ko ng masilayan ko ang matapang nitong mukha. Ang mga mata niya ay puno ng poôt habang nanlilisik ito na nakatingin sa akin. Napalunôk ako ng wala sa oras at bahagyang umatras ang isang paa ngunit nahinto ito ng bumangga ang likod ko sa katawan ng lalaking nakatayo sa aking likuran. “PAK!” Isang malutong na sampal ang tumama sa kaliwang pisngi ko na siyang gumimbal sa akin. Sa lakas nito ay bumagsak ako sa sahig, parang natulig yata ang utak ko dahil sa ginawa ng Ginang. Nahintakutan na nag-angat ako ng mukha at nagtatanong ang mga mata na tumitig sa kanyang mga mata. “Sa wakas, nagkita rin tayo babae. Akala mo siguro ay habang buhay mo ng matatakasan ang kasalanan mo sa pamilya ko? Kung nalusutan mo man ang batas ay sisiguraduhin ko sayo na hindi mo ako matatakasan. Pagbabayaran mo ang ginawa mo sa aking anak.” Matigas nitong wika ngunit ramdam ang matinding panganib sa kanyang tinig. Dahil sa tinuran nito ay isa-isang lumitaw sa utak ko ang mga ala-ala mula sa nakaraan; Ang aksidente na naganap, isa’t-kalahating taon na ang nakalipas. Maging ang duguang mukha ng isang lalaki habang nakataas ang kamay nito na wari mo’y gusto niya akong abutin. Sa huling bahagi ng mga ala-ala ay ang nakikiusap na mukha ng aking kaibigan at ang tuluyang pag-ako ko sa isang malaking kasalanan na hindi naman ako ang may gawa. “N-Nagkakamali po kayo ng akala, wala akong kasalanan! Si D-Denice at ang boyfriend niya! Sila ang dapat na tumanggap ng parusa at hindi ako. Inosente ako sa lahat ng mga nangyari- Ah!” Naputol ang pagsasalita ko ng muli na naman akong nakatanggap ng isang malakas na sampal mula sa Ginang. “Ang lakas ng loob mo na umamin sa harap ng lahat! At ngayon ay naghuhugas kamay ka? Huh!” Pagkatapos nitong magsalita ay nagulat ako ng haklitin niya ang buhok ko. kinaladkad ako nito papunta sa nakasaradong silid. Ramdam ko ang matinding sakit mula sa aking anit, habang pilit na inaalis ko ang kamay niya na mahigpit na nakasabunot sa aking buhok. Pagdating sa loob ng silid ay halos masubsob pa ako ng pwersahan niya akong iharap sa isang lalaking nakahiga sa kama. Wala itong malay at tanging swero at fingertip pulse device lang ang nakakabit sa katawan nito. “Pagmasdan mo ang taong nasa harapan mo! Pagmasdan mo kung paanong naghihirap ang anak ko habang ikaw ay nagpapakasarap na mamuhay sa labas ng silid na ito! Pagmasdan mo!” Nanggigigil na bulyaw niya sa tapat ng mukha ko habang nakatayo siya sa tabi ko. Ramdam ko ang panginginig ng kanyang katawan mula sa kamay niya na nakahawak sa mahaba kong buhok. Pakiramdam ko ay matatanggal na yata ang anit ko. “Mananatili ka sa loob ng silid na ito para pagbayaran ang kasalanan mo sa anak ko.” Matigas niyang wika pagkatapos ay marahas na binitawan nito ang aking buhok. Naalarma ako ng lumabas ng silid ang babae at kasunod nito ay ang pagsara ng pintuan. Natataranta na lumapit ako sa pinto ngunit ng pihitin ko ang doorknob ay naka-lock na ito. “Pakiusap, buksan ninyo ang pinto, palabasin nyo ako dito! Wala akong kasalanan! Parang-awa n’yo na!” Pagsusumamo ko sa kanila habang binabayo ko ang dahon ng pintuan. IIang minuto ang lumipas ay wala akong napala. Umiiyak na pumihit ako paharap sa lalaking nakahimlay sa kama at dahan-dahan akong humakbang hanggang sa huminto ako sa gilid ng kama nito. Pinahid ko ang mga luha sa magkabilang pisngi ko habang nakatitig gwapong mukha ng lalaki. “Pakiusap, gumising ka na, ikaw na lang ang pag-asa ko para mapatunayan sa lahat na wala akong kasalanan.” Umiiyak kong wika bago maingat na hinawakan ang kaliwang kamay nito at ikinulong ko ito sa aking mga palad.”