ตอนที่ 6 น้องแก้วกลัวเสียงฟ้าร้อง
1175 Words
“เอ่อ คุณเป็นอะไรมากมั้ย ไปแจ้งความไว้เถอะตำรวจ จะได้ตามจับคนร้าย”
เขาถึงกับมองหน้าสวยนั้นนิ่ง ตากลมฉายแววความเศร้า ปากจิ้มลิ้มรับกับจมูกรั้นน้อย ๆ รวม ๆ แล้วคนร่างบางตรงหน้า จัดว่าสวยมากจนเขาเองถึงกับรู้สึกชอบตั้งแต่ที่ได้สบตากลมโตนั้น ผู้หญิงสวยขนาดนี้ทำไมกล้ามาเดินที่มืด ๆ คนเดียว หากเขามาช่วยไม่ทันมันจะเกิดอะไรขึ้นกับคนตัวเล็กนี่กันนะ
“ค่ะ เดี๋ยวน้องแก้วจะไปแจ้งความ ขอบคุณมากนะคะ”
ม่านแก้วยกมือขึ้นไหว้ผู้มีพระคุณที่ช่วยหล่อนเอาไว้ อย่างซาบซึ้งใจ ทั้งที่เขาเป็นคนอื่นแท้ ๆ ยังห่วงใยหล่อน
“เอ่อ ผมชื่อธันวานะครับ ดูแล้วคุณคงอายุน้อยกว่าผม เรียกผมว่าพี่ธันก็ได้ครับ”
ธันวาบอกคนตัวเล็กตรงหน้าที่เอาแต่ขอบคุณเขา อย่างเกรงใจ
“ค่ะพี่ธัน น้องแก้วขอตัวก่อนนะคะ”
ม่านแก้วรีบเอ่ยลาเพราะตอนนี้ดึกมากแล้ว หากกลับช้า รถที่หล่อนจะขึ้นคงหมดแน่ ๆ ถ้าต้องขึ้นแท็กซี่ก็ไม่มีเงินพอที่จะจ่ายค่ารถเพราะว่ากระเป๋าของหล่อนถูกขโมยไปแล้ว ตอนนี้ทั้งตัวหล่อนเหลือแค่เงินทอนติดกระเป๋ากางเกงไม่กี่สิบบาทเท่านั้น
“เดี๋ยวครับ ถ้าน้องแก้วไม่รังเกียจให้พี่พาไปแจ้งความที่สน.แล้วไปส่งที่บ้านนะครับ”
ธันวาลองเสนอความช่วยเหลือออกไปตามที่ตนต้องการ เขาไม่อยากจะจบความสัมพันธ์กับคนตัวเล็กไปแบบง่าย ๆ อย่างน้อย ๆ ขอให้เขาได้รู้จักบ้านของหล่อนก็ยังดี
“เอ่อ งั้นก็ได้ค่ะ ถ้าน้องแก้วถึงบ้านน้องแก้วจะจ่าย ค่าน้ำมันคืนให้นะคะ ตอนนี้น้องแก้วมีแค่นี้เอง”
ม่านแก้วล้วงเอาเศษเหรียญสิบไม่บาทขึ้นมาให้ธันวาดู ด้วยท่าทางน่ารัก
“หึหึ พี่ไม่คิดหรอกครับ เอาไว้วันไหนว่างน้องแก้ว ค่อยเลี้ยงข้าวพี่แล้วกันนะครับ นี่ครับนามบัตรพี่”
ธันวาถึงกับขบขันไปกับท่าทางน่ารักของคนตัวเล็ก ที่ยังอุตส่าห์จะจ่ายค่าน้ำมันให้เขา กลัวเขาไม่เชื่อจนต้องหาหลักฐานเป็นเศษเหรียญขึ้นมาอวด ถ้าคาดคะเนผ่านสายตาเงินที่มีคงไม่เกินสามสิบบาท นี่เจ้าหล่อนเห็นเขาเป็นคนขี้งกหรือ อย่างไรกัน คนตัวเล็กจะรู้รึเปล่าว่าแค่หล่อนยอมตกลงให้เขาไปส่งแค่นี้มันก็ดีมากแล้ว
“เอาอย่างงั้นก็ได้ค่ะ”
หญิงสาวลังเลอยู่ไม่นานก็ตอบตกลง ทำให้ธันวายิ้ม อย่างพอใจที่คนตัวเล็กยอมไปด้วย
“งั้นเชิญทางนี้เลยครับ”
ธันวาพาม่านแก้วไปที่รถพร้อมกับพาหญิงสาวไปลง บันทึกประจำวันเอาไว้ก่อนที่เขาจะไปส่งหล่อนที่บ้าน
.
.
.
.
.
ร่างบางเดินเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าเศร้า เพราะเงินก้อนของหล่อนที่เบิกมาดันอยู่ในกระเป๋าและถูกขโมยไปแล้ว ความฝันว่าจะเช่าบ้านของหล่อนถึงกับพร่ามัว ทางเดียวที่หล่อนจะมีในตอนนี้ก็คือต้องออกไปหางานทำเพื่อหาเงินเพิ่มแล้ว จากที่ตั้งใจจะดูแลพ่อให้หายดีแล้วค่อยหางานคงไม่ได้แล้ว
พรึบ!!
“ไปไหนมา”
เสียงเข้มที่แสนคุ้นเคยดังขึ้นพร้อมกับไฟสว่างไปทั่วบ้าน ร่างสูงจ้องมองเมียในนามด้วยแววตาดุ ๆ เขามาที่นี่ตั้งแต่เย็นแล้ว แต่คนที่ได้ชื่อว่าเมียกลับหายเงียบกริบบ้านช่องไม่อยู่ โทรไป ก็ไม่รับสาย นี่หล่อนคิดว่าเขาว่างมากหรืออย่างไรกันที่ต้องมานั่งรอ
“ไปหาพ่อมาค่ะ แต่มีเรื่องนิดหน่อยเลยกลับช้า”
ม่านแก้วบอกสามีแบบเกร็ง ๆ ทั้งที่คนเป็นสามีภรรยากันควรจะคุยกันได้ทุกเรื่องแบบผ่อนคลายไม่ใช่หรือ ทำไมหล่อนถึงรู้สึกเหมือนถูกเรียกเข้าห้องปกครองเวลาทำผิดอย่างไงอย่างงั้นเลยล่ะ
“เธอจะไปฉันไม่ว่า แต่เวลากลับก็ให้รู้เวลาด้วย ฉันจ่ายเงินให้เธอไปเยอะนะ หวังว่าจะเข้าใจ”
พูดจบเขาก็โยนเสื้อใส่ร่างน้อยจนชุดฟาดไปโดนใบหน้านั้นอย่างแรง
“ขอโทษค่ะ คุณใหญ่ทานอะไรมาหรือยังคะ”
ม่านแก้วข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ในใจ ก่อนจะเอ่ยถามสามีออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนราวกับก่อนหน้านี้ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ถ้าหล่อนไม่ยอมทำลายศักดิ์ศรีที่มีอยู่ หล่อนก็คงกล้าเถียงหรือต่อว่าเขาออกไปแล้ว แต่เพราะเงินคำเดียวทำให้หล่อนต้องทนเป็นเมีย ในนามที่ทำทุกอย่างราวกับคนใช้แบบนี้ ถ้าพ่อหายเมื่อไร หล่อนสัญญากับตัวเองเลยว่าหล่อนจะไม่เฉียดกรายผ่านบ้านหลังนี้อีกเลย แม้ว่าหัวใจจะรักเจ้าของบ้านไปแล้วก็ตาม
“ฉันคงจะหิ้วท้องรอเธอหรอกนะม่านแก้ว ที่ฉันมาวันนี้ แค่อยากจะบอกว่า คุณพ่อชวนให้ไปฉลองวันเกิดกับท่าน และนั่นชุดเอาไว้ใส่ไปงาน พรุ่งนี้จะให้คนมารับ”
เขาพูดเท่านั้นก็หันหลังทำท่าจะเดินออกไปจากบ้านโดยที่ไม่คิดจะถามหล่อนเลยสักนิด ว่าที่หล่อนมีเรื่องนิดหน่อยจนกลับดึกนี่เพราะอะไร พ่อของหล่อนดีขึ้นบ้างมั้ย เขามองหล่อนเป็นคนใช้หรืออย่างไรถึงแค่มาสั่งงานแล้วก็กลับ
“คุณใหญ่จะไปไหนคะ”
แล้วความอดทนที่มีก็ขาดลงพร้อมกับร่างบางที่วิ่งอ้อม ไปดักข้างหน้าสามีที่มองหล่อนด้วยสายตาเรียบนิ่งไร้ความรู้สึก
“ฉันจะกลับ พรุ่งนี้มีประชุม”
ร่างสูงตอบพร้อมกับผลักไหล่นั้นออกไม่ให้ขวางทางเดิน แต่ร่างเล็กนั้นก็ไม่ถอยแต่กลับกอดเอวของเขาไว้แทน ทำเอา คุณใหญ่ถึงกับตกใจเพราะปกติม่านแก้วไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน ไม่รู้หล่อนไปกินอะไรมาถึงได้มีความกล้าขนาดนี้
“คุณใหญ่อยู่กับน้องแก้วไม่ได้เหรอคะ ฝนกำลังตก น้องแก้วกลัวเสียงฟ้าร้อง”
คนตัวเล็กพูดกับแผงอกที่มีกล้ามเป็นมัด ๆ ด้วยน้ำเสียงหวาน แต่คนได้ฟังกลับรู้สึกว่าน้ำเสียงนี้ทำไมถึงได้ดูออดอ้อน ได้น่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้
“ปกติก็อยู่คนเดียว”
ร่างสูงถามเรียบ ๆ เพราะแต่ก่อนเขาก็ไม่ค่อยได้มาหาหล่อนสักเท่าไรนัก แต่วันนี้ดันเกิดกลัวฟ้าร้องขึ้นมาอย่างนั้นหรือ ช่างเป็นมารยาตื้น ๆ ของเด็กน้อยจริง ๆ นี่เขามีเมียหรือกำลังดูเด็กกำลังหัดอ้อนแฟนกัน
- Writer
