ลบภาพจำ

1261 Words
ตอนที่7 ลบภาพจำ มายด์หยุดไปถึงสองวันกว่าจะกล้ามาเรียนเพราะร่องรอยที่ประทับบนร่างกายได้เริ่มจางลงมาก แต่ถึงอย่างนั้นบางจุดเธอก็ยังต้องใช้รองพื้นปิดทับมันช่วยอยู่ดี “ไอ้จ่อย!” “กรี๊ด!!!” “เฮ้ย!” บิวหน้าเหลอเขาไม่คิดว่าเธอจะตกใจมากขนาดนี้...มากขนาดที่ว่ากรี๊ดเสียงดังสุดแล้วน้ำตาไหลออกมา “มายด์ ขอโทษไม่คิดว่าจะตกใจขนาดนี้” “ไอ้บิวเพื่อนมึงเป็นผู้หญิงไอ้ห่า” รุ่นพี่ที่นั่งไม่ไกลก็ตกใจกับเสียงกรีดร้องของมายด์ด้วยเหมือนกัน “ปกติผมก็แกล้งมันแบบนี้ แต่วันนี้แปลก” มายด์พยายามปรับลมหายใจให้กลับเป็นปกติ แต่ก็เหมือนว่าเธอยังระแวงไม่หาย “เห้ย เป็นอะไร” “ปะ..เปล่า” แม้จะหลุดพิรุธไปตั้งหลายข้อ แต่เพราะเพื่อนสนิทของเธอเป็นผู้ชายเลยไม่ได้ถูกซักไซร้อะไรมากนัก “เอ๋อแบบนี้จะเรียนไหวเหรอ” “ไหวสิ” เธอฝืนยิ้ม ก่อนจะบีบมือแน่นเมื่อโจกำลังเดินตรงมาหา “สวัสดีครับพี่โจ” “อืม” “สวัสดีค่ะพี่โจ” “ไงเรา หายไข้แล้วใช่ไหม” “หาย..หายแล้วค่ะพี่โจ” เธอตอบเสียงติด ๆ ขัด ๆ อย่างควบคุมตัวเองไม่ได้จนทำให้รุ่นพี่หนุ่มขมวดคิ้ว “ไปนอนพักที่ห้องพยาบาลไหม ยังดูไม่ไหวเลยนะ” “ตัวมันจ่อยก็อย่างนี้แหละพี่โจ จริง ๆ มันถึกจะตาย” “เพราะคืนนั้นแน่เลย” หญิงสาวชาไปทั้งตัวแค่เพียงรุ่นพี่เอ่ยออกมาแบบนั้น ถึงไม่ได้ส่องกระจกแต่ก็รู้ว่าหน้าตัวเองต้องเหลอหลามากแน่นอน “คืนนั้นทำไมอะพี่โจ” “ก็วันเกิดแพรไง มายด์กินตั้งหลายแก้ว” “อ๋อ แอบไปกินเหล้านี่เอง” “ไม่ได้แอบนะ นายไปไม่ได้เอง” พรึ่บ หัวใจเต้นตึก เมื่อโจก้มหน้าลงมาจนเห็นใบหน้าคมคาย และริมฝีปากหนาสีชมพูเข้มของเขาใกล้ ๆ ก่อนจะแตะหลังมือลงบนหน้าผากของเธอ “ตัวไม่ร้อนนะ” “ค่ะ” “ไม่ไหวโทรหาพี่ เดี๋ยวพาไปส่ง” “ไหวค่ะ” “ไอ้โจ!อยู่นี่เอง” โจถอนหายใจเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนตามหลอกหลอนเหมือนเจ้ากรรมนายเวร ทั้งที่เขามาไกลถึงหน้าตึกคณะบริหารฯไม่กี่นาทีนี่เอง “อะไรวะ” “มาซ้อมพรีเซนต์ได้แล้วครับคุณโจ ขาดมึงคนเดียวเนี่ย” “เออ กูลืม” “พี่ไปแล้วนะมายด์” หญิงสาวยังมีรอยยิ้มประดับมุมปากก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อบิวโน้มหน้าต่ำลงมาเล็กน้อย “ชอบพี่โจเหรอวะ” “ไม่มีเรียนหรือไงถึงมาเสนอหน้าอยู่ได้” ขณะที่ถามเธอก็ไล้สายตามองบิวที่สวมเสื้อช็อปของคณะวิศวะฯไปด้วย “มี” “แล้วไม่ไปล่ะ ยังไม่ถึงเวลาเหรอ” “ถึงแล้ว ไปละนะ” บิวแกล้งบีบปลายจมูกจิ้มลิ้มของเธอแรง ๆ จนกลายเป็นสีแดงแล้วถึงยอมเดินไปที่คณะ ก่อนจะหันมามองรอบหนึ่งแล้วหันกลับไปเพราะเจอเธอโบกมือไล่ ..... มายด์ทำตัวเองให้ยุ่งเพื่อไม่ให้สมองมีที่ว่างจดจำฝันร้ายนั้น แต่มันไม่ง่ายเลยเธอก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ถึงจะคบแต่เพื่อนผู้ชายก็ใช่ว่าจะแข็งแกร่งขนาดนั้น เสี้ยวหนึ่งที่เผลอนึกถึง... น้ำตาก็จะไหล “มายด์!” คุ้นว่าเป็นเสียงเพื่อน หญิงสาวก็หันหา กระทั่งเจอว่าบิวนั่งอยู่หน้าห้องเรียนที่เธอกำลังเดินออกมา “นายมานั่งรอฉันเหรอ” “แกบอกวันนี้เรียนคาบเดียว จะไปไหนต่อ” “จะไปนมปั่นหน้าม.ก่อน ยังไม่รู้จะไปไหน” เธอตอบไปตามที่คิด เพราะปกติไม่ได้ไปไหนถ้าไม่มีใครมาชวน “ไม่รีบกลับห้องใช่ป่ะ” “อืม ทำไมเหรอ” “จะชวนไปดูฉันเล่นบอล” “…” “ลองชวนเฉย ๆ ไม่ไปก็แล้วแต่” “อืม ไปตอนไหน” “สรุปจะให้ไปไหมเนี่ย ถามแล้วเงียบ” มายด์ถามย้ำก่อนจะเดินนำออกมาเพราะเหลือเธอเป็นคนสุดท้ายแล้ว บิวจึงรีบเดินตามเธอมาติด ๆ “ไปรอที่ร้านนมปั่นก็ได้เดี๋ยวขับรถไปรับ” “ไปเลยก็ได้นะ นมปั่นไว้กินวันหลัง” “ไม่สิ แกกินนมปั่นก่อนแล้วเราค่อยไปกัน” หญิงสาวพยักหน้าแล้วเดินไปที่คาเฟ่หน้ามหาวิทยาลัย ส่วนบิวรีบแยกไปเอารถที่จอดอยู่ค่อนข้างไกลจากตรงนี้ “นมสดปั่นใส่ไข่มุกแก้วนึงค่ะ” “นั่งรอก่อนนะคะ ปั่นอีกสามแก้วถึงคิวนะ” “ค่ะ” มายด์หาที่นั่งมุมข้างหน้าเพราะกลัวเพื่อนจะมาหาไม่เห็น เธอหยิบมือถือออกมาเล่นฆ่าเวลาก็เจอกับข้อความขอโทษ และเป็นห่วงจากพี่ชายมากกว่าสิบข้อความ รู้ว่าเขาไม่ได้ผิดคนเดียวแต่เธอก็ยังไม่พร้อมคุยอยู่ดี กรุ๊ง กริ๊ง “สวัสดีค่ะรับอะไรดีคะ” หญิงสาวไม่ได้เงยหน้าขึ้นเพราะเสียงประตูร้านมันก็ดังของมันเป็นเรื่องปกติเมื่อมีลูกค้าเข้า “กาแฟดำ” ตึก ตึก ตึก ตึก เสียงทุ้มต่ำนั้นทำเอาหัวใจของเธอกระตุกเต้นไม่เป็นจังหวะ มือนิ่มบีบสมาร์ทโฟนแน่น ใจไม่กล้าพอที่จะเงยหน้าขึ้นมองให้เห็นกับตาว่าใช่ผู้ชายสารเลวคนนั้นหรือเปล่า “ได้ค่ะนั่งรอก่อนนะคะเหลือออเดอร์ก่อนหน้าสามแก้ว” ครืดด เก้าอี้ตรงหน้าเธอถูกขยับออกแล้วตามด้วยร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่ง กลิ่นน้ำหอมไม่คุ้นเคยฟุ้งแตะจมูกเธออย่างจัง หญิงสาวเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องภาวนาให้เธอแค่คิดมากไปเอง “มายด์ ยังไม่ได้เหรอ” “บิว...” “ไม่เป็นไร นั่งรอก่อนก็ได้ไม่รีบ” เธอที่กำลังจะเอ่ยชวนบิวไปจากที่นี่พูดไม่ออกเพราะโดนเขาตัดหน้าพูดเสียก่อน “นมสดปั่นใส่ไข่มุกได้แล้วค่ะ” “เดี๋ยวฉันไปเอาให้” บิวที่ยังไม่ทันได้นั่งชิงเดินไปเอาน้ำปั่นที่หน้าเคาน์เตอร์ให้ มายด์ที่นั่งอยู่รู้สึกได้ว่ากำลังถูกสายตาคู่หนึ่งจ้องมองอย่างจงใจ “จะนั่งกินที่นี่เปล่า” “ไม่!” “อ่า งั้นก็ถือไปกิน” บิวพูดอย่างงุนงงเมื่ออยู่ ๆ หญิงสาวก็ใช้โทนเสียงที่ดังเกินปกติ ครืดดด “อะหื้ม” เสียงกระแอมของคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามดึงสายตาของเธอให้ช้อนมอง แล้วก็เกือบจะต้องล้มทั้งยืนเมื่อเห็นผู้ชายร่างสูงใหญ่รอยสักล้นออกมานอกแขนเสื้อยืดสีดำที่เขาสวม ดวงตาคมเข้มน่ากลัว แต่มุมปากหยักหนานั้นเธอกลับมองว่ามันกำลังบิดยิ้มเย้ย เห็นเพียงเท่านั้นดวงตากลมโตของเธอก็แดงระเรื่อแล้ว “มายด์ ไปสิ” “อืม” เดย์ตั้งใจหันมองตามคนทั้งสองที่เดินเคียงกันออกไปอย่างไม่ละสายตา กระทั่งหญิงสาวรับหมวกกันน็อกใบใหญ่มาสวมยังไม่วายจะมองมาที่เขาเล็กน้อยแต่เมื่อเจอว่าเขามองอยู่เธอก็รีบหันหนีแล้วปีนขึ้นซ้อนท้ายรถบิ๊กไบค์ก่อนจะพากันไปจากที่นี่ “หึ” ชายหนุ่มยิ้มร้ายเหมือนเรื่องสนุก....มันได้เริ่มขึ้นแล้ว
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD