บทที่ 1 เพื่อนสนิท
815 Words
บทที่ 1 เพื่อนสนิท
โรงเรียนนานาชาติ x
ฟึบ!
“ทำไร”
“กำลังเลือกมหาลัยที่จะไปเรียนต่ออ่ะ นายได้ที่เรียนยัง?”
ร่างสูงผู้มาใหม่ทรุดตัวลงบนเก้าอี้ตรงข้ามคนตัวเล็กที่นั่งคิ้วขมวดอยู่ในห้องเรียนคนเดียวเนื่องจากเวลานี้เป็นช่วงเที่ยงทุกคนออกไปพักทานอาหารกันหมดจะเหลือก็แต่คนตัวเล็กตรงหน้าที่ยังไม่ออกไปสักทีเขาเลยเข้ามาตาม
“ยัง เธอเรียนที่ไหนฉันก็ไปที่นั่นแหละ”
“หมายความว่าไง”
“ก็หมายความตามที่พูดไง”
“ถ้าฉันเรียนไหน นายก็จะไปด้วยหรอ”
“ใช่”
ฉันเผลอฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจที่เขาอยากจะไปเรียนที่เดียวกับฉันเพราะตอนนี้ไม่อยากแยกจากเขาเลย สวัสดีค่ะทุกคน ฉันชื่อซินเซีย กำลังจะจบชั้นมอปลายเลยต้องหาที่เรียนไว้ก่อน
ตอนนี้คณะที่ฉันยื่นคะแนนคือวิศวะ แต่เลือกมหาลัยลงเรียนไม่ได้นี่สิคิดหนักเลยเพราะป๊าก็อยากให้ไปเรียนที่เดียวกับพวกเฮียเพราะจะได้มีคนคอยดูแล
จะดูแลหรือจับตาดูก็ไม่รู้
หวงลูกสาวน้องสาวกันขนาดนี้
ส่วนคนตรงหน้าชื่อ สายฟ้า เป็นเพื่อนสนิทของฉันเองเราเรียน ม.ปลาย ด้วยกันเลยค่อนข้างสนิทกันมากด้วยความที่หมอนี้หล่อ สูง ขาว ลุคแบดๆ ทำให้ผู้หญิงเข้าหาเยอะ แต่เจ้าตัวเอาแต่เมินและขี้รำคาญทำให้ไม่มีแฟนทั้งๆ ที่ฮอตปรอทแตกขนาดนี้
ที่เรามาเป็นเพื่อนกันได้เพราะเขาบอกว่าฉันเป็นคนเดียวที่ไม่วอแวเขาเหมือนคนอื่นๆ ทำให้เขาเลือกที่จะคบฉันเป็นเพื่อน
แต่นับวันความรู้สึกของฉันมันยิ่งเพิ่มมากขึ้น
ใช่! ฉันคิดว่าฉันชอบเพื่อนสนิทตัวเอง
ทั้งที่เขานี้ขีดเส้นชัดเจนว่าฉันมันแค่เพื่อนแต่ฉันก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ถึงเขาจะไม่แคร์คนอื่นแต่กับฉันเขาทั้งอ่อนโยน ใส่ใจและดูแลฉันมาตลอดจะไม่หวั่นไหวได้ไงฉันไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะที่จะไม่มีความรู้สึก
แปะ!!!
“เหม่ออะไร ไปกินข้าวได้แล้ว”
“นี่ อย่ามาทำผมฉันนะ เดี๋ยวเสียทรงหมด”
ฉันบ่นอุบอิบใส่คนตรงหน้าเพราะเห็นฉันนั่งเหม่อนานเขาเลยเอามือมายีผมฉันเล่นเหมือนที่ชอบทำประจำ!!
เพราะเขาเป็นแบบนี้ไงฉันเลยหวั่นไหวทุกที!!!!
“ไปยัง หิวแล้ว”
“อื้มมม”
พูดจบฉันเลยรีบเก็บของและเดินนำเขาออกจากห้องเพื่อไปโรงอาหารกัน หวังว่าที่นั้นยังเหลืออะไรให้กินอยู่นะเพราะดูเวลาแล้วเลทไปตั้ง 30 นาทีแน่ะ
“ฮือ คะน้าหมูกรอบหมดแล้ว”
“สมน้ำหน้าเธอช้าเอง”
“ก็ลืมนี่!”
“งั้นตามมานี่”
“อ่ะ..จะพาฉันไปไหน”
สายฟ้าคว้าข้อมือฉันก่อนจะเดินนำออกจากโรงอาหารฉันไม่รู้ว่าเขาจะพาไปไหนตลอดทางมีนักเรียนทำกิจกรรมช่วงพักเที่ยงกันอยู่ทุกที่เขาพาฉันเดินลัดเลาะตามตึกเรียนต่างๆ ก่อนจะมาโผล่ที่สวนร้างหลังโรงเรียน
“ฟ..ฟ้า..จะพาไปไหน”
“เธอหิวคะน้าหมูกรอบ”
“ก็ใช่ แต่มันหมดไม่กินก็ได้”
“ต้องกิน!จะพาไปกิน”
“ห๊ะ ..ไม่ไปย่ะ”
“ไป”
เขาพาฉันเดินมาตรงรั้วเหล็กที่ฉีกขาดจากการโดนตัดคงเป็นพวกเด็กเกเรสรรหาวิธีออกนอกโรงเรียนแหละแล้วเขารู้ได้ไงถ้าไม่เดินมาตรงพงหญ้านี่ไม่เห็นเลยนะ
“นายรู้ได้ไงอะ”
“เธอคิดว่าไงล่ะ”
“หน่อย!แอบโดดเรียนหรอ ทำไมฉันไม่รู้”
“เพราะเธอชอบหลับในคาบเลยไม่รู้”
“ไอ้บ้า!!”
เขาหัวเราะร่าพลางยื่นมือมาให้ฉันจับตรงรั้วเหล็กตรงที่มีช่องออกไปนอกโรงเรียนจะค่อนข้างเล็กเตี้ยฉันเลยต้องค่อยลอดออกมา
เมื่อเงยออกมาจากรั้วโรงเรียนได้ก็ต้องแปลกใจเมื่อด้านหลังโรงเรียนที่ไม่มีคนผ่านและมีกำแพงสูงจะมีร้านข้าวเยอะขนาดนี้แถมผู้คนยังเยอะอีกด้วย
“โห คนเยอะจัง”
“แถวนี้มีโรงงานน่ะ พนักงานเยอะ พวกแม่ค้าก็มาเปิดร้านกัน ตามมาสิ”
“อืม”
หมับ!!
มือหนาคว้าข้อมือฉันไปจับกุม (อีกแล้ว) และพาเดินไปร้านอาหารที่เขาชอบมากินอากาศวันนี้ร้อนมากแต่ฉันกลับไม่เหน็ดเหนื่อยเลยมองมือของเราสองคนที่จับกุมกันแน่นพร้อมกับฉันที่พยายามก้าวตามให้ทันเพื่อเดินเคียงข้างเขามันฟินมากฉันอยากจดจำช่วงเวลานี้ไว้
หวังว่าเข้ามหาลัยแล้วเราทั้งสองคนยังคงเป็นแบบนี้ต่อไปนะ …
- Writer
