บทที่ 4 เพื่อนใหม่
1544 Words
วันเปิดเทอม มหาลัยแอล
.
.
.
“ขอบคุณค่ะเฮียติณณ์”
“ขอบคุณค่ะเฮียติณณ์สุดหล่อ”ไซซีเอ่ยขอบคุณตามด้วยฉันวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของพวกเราซึ่งในตารางจะมีกิจกรรมรับน้องกันต่อฉันเลยขี้เกียจขับรถตอนแรกจะให้เฮียโซ่ไม่ก็เฮียนักรบพี่ชายยัยซีไปส่งแต่ไม่มีใครมีตารางเช้ากันเลยพวกปีสูงเขาลงตารางเรียนเองได้หลายวิชาเลยไม่มีเรียนช่วงเช้ามีแต่วิชาเสริมที่เรียนเช้ากัน ไม่เหมือนปี1แบบพวกเราที่ต้องเรียนพื้นฐานและเรียนเสริมซึ่งทำให้มีเรียนวิชาช่วงเช้าเกือบทุกวันเลยคิดแล้วเศร้า พวกเราเลยจะให้ลุงพรคนขับรถที่บ้านมาส่งแต่ตอนเช้าลงมาเจอเฮียติณณ์กำลังจะเข้าบริษัทพอดีเฮียเลยอาสามาส่งเป็นไงล่ะเฮียฉันทั้งหล่อทั้งใจดีกับน้องๆ อีกน่ารักที่สุด
“ตั้งใจเรียนล่ะเด็กๆ”
“เด็กที่ไหนกันเฮีย!พวกเราเข้ามหาลัยแล้วนะ”
“บอกเลยไม่เด็กแล้วค่า”
“โตที่ไหนตัวเตี้ยแค่อกเฮียเอง ฮ่าๆๆ”เฮียติณณ์!จะหล่อแล้วเชียวมาล้อปมส่วนสูงคนอื่นได้ไงเนี่ย
“เฮียติณณ์!!”
“เฮียติณณ์!” ฉันกับยัยซีเอ่ยขึ้นพร้อมกันล้อเรื่องอะไรก็ได้นะแต่อย่ามาล้อส่วนสูง
“นี้ส่วนสูงมาตรฐานแล้วเฮีย” ฉันเอ่ยเสียงเข้ม
“ใครจะสูงชะลูดเป็นเสาไฟสองเมตรแบบเฮียล่ะ”ตามด้วยยัยซีที่มีปมกับส่วนสูงเหมือนกันใช่สิเฮียติณณ์สูงมากเกือบ 190เลยมั้งแต่พวกเฮียคนอื่นก็สูงมากแบบนี้แหละ
“ไปๆ ลงจากรถได้แล้วเฮียจะไปทำงาน”
“ชิ! ไปแล้วนะคะบาย”
ปึก!! ปึก!!
ฉันกับยัยซีปิดประตูลงจากรถแล้วรอจนกระทั้งเฮียติณณ์ขับรถออกไปจากหน้ามหาลัยฟังไม่ผิดหรอกคืออย่างงี้พวกฉันไม่อยากให้เฮียไปส่งที่หน้าคณะเพราะไม่อยากเป็นจุดสนใจแค่หน้าตาพวกฉันก็เป็นจุดเด่นล่ะ ถ้ามามหาลัยวันแรกมีรถหรู Bugatti เข้าไปจอดที่หน้าคณะคนต้องเอาพวกฉันไปคุยสนุกแน่เลยดังนั้นเลี่ยงได้เลี่ยง
เดินจนมาถึงหน้าคณะพวกฉันเลยเลือกไปนั่งม้าหินอ่อนหน้าคณะเพื่อรอขึ้นเรียนกันอีกอย่างฉันจะได้รอสายฟ้าด้วยป่านนี้แล้วทำไมยังไม่มาก็ไม่รู้ลองโทรตามดูดีกว่ามือบางเปิดกระเป๋าควานหามือถือเครื่องหรูสักพักก็หยิบขึ้นมากดโทรไลน์หาคนที่กำลังรออยู่
ตู๊ดๆๆๆ
เอ๊ะ! ทำไมไม่รับสายนะ
บรื๊ดดดดดด
“โห รถใครว่ะโคตรสวย”
“แกๆ คนขับเป็นผู้ชายอ่ะ”
“กรี๊ดใครอ่า หล่อมาก”
@$%^#&*) )
เสียงคนฮือฮาอะไรกันไม่ได้ทำให้ฉันสนใจเพราะตอนนี้ฉันกดโทรหาสายฟ้าแต่หมอนี้ไม่รับซะที!
ระหว่างที่ร่างบางกำลังกดมือถือแบบเอาเป็นเอาตายเพื่อโทรหาเพื่อนชายคนสนิทโดยไม่รู้ว่าคนปลายสายที่กำลังโทรหาอยู่นั้นเดินมาจนจะถึงตัวอยู่แล้ว
หมับ!
“เฮ้ย! นายมะ.. มาตั้งแต่ตอนไหน แล้วทำไมไม่รับสายฉัน”ฉันเอ่ยแบบตกใจเพราะกำลังก้มกดมือถือเลยไม่รู้ว่าใครเดินมาแถมยังมาจับหมับที่ผมฉันอีกพอเงยหน้าขึ้นถึงรู้ว่าเป็นคนที่กำลังโทรหาแต่ไม่รับสาย
“ขับรถมา มาเมื่อกี้และไม่ได้เปิดเสียงไว้”สายฟ้าตอบพร้อมพยักพเยิดหน้าไปทางที่ตัวเองจอดรถไว้ตรงที่จอดรถหน้าคณะอย่าบอกนะที่คนฮือฮากันเมื่อกี้คือรถหมอนี้ โห มันจะหล่อรวยเพอร์เฟคเกินไปแล้วจริงอยู่ที่เราเป็นเพื่อนกันมานานแต่เราไม่ค่อยได้เล่าเรื่องครอบครัวกันเท่าไหร่อีกอย่างก็พอรู้ว่าบ้านสายฟ้ารวยแต่ก็ไม่คิดว่าจะรวยขนาดที่ซื้อรถแลมโบกินีให้ลูกขับอ่ะ (ไรท์:หนูจะตกใจทำไมลูกเฮียที่บ้านก็ขับรถหรูกันทั้งนั้น)
“รถนายหรอ?” ฉันเอ่ยเพื่อคลายความสงสัย
“ใช่ มีไร”
“ป่าว ก็แค่ว้าวที่ฉันมีเพื่อนหล่อรวยมีรถสปอร์ตแบบนี้ ต่อไปสาวๆ คงวิ่งเข้าหานายเยอะน่าดู”ร่างบางพูดเจื้อยแจ้วออกไปแต่ประโยคสุดท้ายกลับแผ่วเบาเหมือนเสียงกระซิบ
“ไม่มีหรอก สาวที่จะได้นั่งรถฉันมีแค่เธอเท่านั้นแหละ” ฉันหลุบสายตาสั่นไหวลงไม่ต้องการให้อีกคนเห็นความรู้สึกที่มันสื่อออกมาจนแทบปิดไม่มิด
“จะให้ใครนั่งก็แล้วแต่นายสิ”
“เอ่อนี้สายฟ้าฉันจะแนะนำคนให้รู้จัก นี่ไซซีเพื่อนสาวที่เล่าให้ฟังเป็นลูกพี่ลูกน้องฉันด้วยมาจากฮ่องกง ซีนี้สายฟ้าเพื่อนฉัน”ฉันเปลี่ยนเรื่องและดึงข้อมือสายฟ้าให้เดินตามไปที่โต๊ะม้าหินอ่อนเพื่อให้สายฟ้าได้ทำความรู้จักกับไซซี
“หวัดดี สายฟ้า”
“อืม”
“นี่!ตอบดีๆ หน่อยสิ” ฉันเสียงเขียวใส่เขาอุตส่าห์แนะนำคนสำคัญให้รู้จักเลยนะทำไมตอบหน้าตายแบบนี้ล่ะ
“ก็ดีแล้ว” เขาถอนหายใจ
“เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกซินสายฟ้าเขาคงอมขี้ไว้เลยไม่อยากพูดเยอะ!”
“เธอ!!”
“ทำไมหรอ”
“ร้ายกาจมากฮ่าๆๆๆๆๆ”ปกติไม่ค่อยเห็นใครต่อปากต่อคำกับสายฟ้าเพราะหมอนี้ชอบทำหน้าดุตลอดคนส่วนมากเลยกลัวไม่อยากคุยด้วยแต่ยัยซีไม่ใช่ไง ดูหน้าหมอนี้สิเหมือนคนโกรธแล้วทำอะไรไม่ได้อ่ะเห็นแล้วฉันยังอดขำไม่ได้ ฮ่าๆๆ
“เซีย หยุดขำได้แล้ว”
“โทษๆๆ”สายฟ้าหันมาทำเสียงดุใส่ฉันเลยต้องหยุดขำแล้วแอบอมยิ้มยกนิ้วให้ยัยซี สุดยอด!!!
เฮ้ย! ไอ้สายฟ้ามานานยัง
เสียงผู้ชายดังมาจากทางลานจอดรถพวกเราเลยหันไปมองตามเสียงเป็นผู้ชายสามคนกำลังเดินมาทางพวกเราคนแรกที่เดินนำมาเป็นคนผมสีเทาหน้าหล่อแต่ดูทะเล้นน่าจะเสียงคนนี้ที่เรียกสายฟ้า ตามมาด้วยผู้ชายสองคนที่เป็นฝาแฝดกันผมดำตาดุแถมใส่เสื้อแจ๊คเก็ตเหมือนกันอีกเป็นแฝดที่เหมือนกันมากเลยแต่แค่รูปลักษณ์ภายนอกนะส่วนนิสัยยังไม่รู้
“สักพัก”
“ตอบน้อยจังว่ะแล้วนี้ใคร แฟนหรอ”นายหน้าทะเล้นถามสายฟ้าแล้วหันมามองฉันแบบกรุ้มกริ่ม
“มะ /ไม่ใช่” ฉันที่กำลังจะตอบเป็นสายฟ้าที่ชิงตอบกลับไปก่อนทำให้ฉันหน้าม่านลงไปนิดนึง
ปวดใจชะมัด นี่เขาไม่คิดสักนิดเลยหรอ ชิงตอบเร็วเชียว!!
“เอ่ออ ฉันชื่อซินเซียนะเป็นเพื่อนสายฟ้าส่วนนี้ไซซีเพื่อนฉัน แล้วพวกนายล่ะ”ฉันหันมาแนะนำตัวและยัยซีหันไปพยักหน้าให้
“ฉันเรย์ ส่วนฝาแฝดนี้ชื่ออิลกับแอลคนซ้ายอิลคนขวาแอลไม่ต้องแยกก็ได้เพราะฉันก็แยกไม่ค่อยออกถ้ามันไม่พูด ฮ่าๆๆ”
“ยินดีที่ได้รู้จัก พวกนายเรียนสาขาไหนกัน”ฉันเอ่ยถามเรย์และมองไปที่สองแฝดด้วย
“เครื่องกลนี่แหละ”นายแฝดชื่ออิลเป็นคนตอบฉัน
“ถึงเวลาแล้วพวกเราเข้าห้องกันเถอะดูจากตารางแล้วเราน่าจะเรียนเซคเดียวกันนะ”ยัยซีชวนขึ้นห้องเพราะใกล้เวลาเรียนแล้วอีกอย่างปี 1 เรียนวิชาพื้นฐานด้วยกันทั้งนั้นทำให้มั่นใจได้ว่าสามคนนี้คงเรียนเซคเดียวกัน
“งั้นไปกันเดี๋ยวไม่มีที่นั่ง”เรย์บอกพร้อมเดินนำไปที่ห้องเรียนขนาดใหญ่เมื่อเดินเข้าไปใกล้ห้องได้ยินเสียงดังจอแจออกมาแสดงว่าอาจารย์ยังไม่เข้าสอน กลุ่มฉันเลยเลือกนั่งเก้าอี้ที่ยังว่างยาวอยู่แถวหลังแทนที่จะไปนั่งหน้าห้องเรียนให้เป็นจุดเด่นอาจารย์
แต่ถึงอย่างนั้นกลุ่มของเราก็เป็นจุดสนใจอยู่ดีเพราะรวมคนหน้าตาดีไว้ทั้งนั้นสาวๆหลายคนหันมามองจนคอแทบเคล็ดแล้วสำหรับฉันพพวกเธอจะมองใครก็ได้ขอแค่ไม่ใช่สายฟ้าของฉันก็พอ!!
"เห็นแถวโรงอาหารมีคาเฟ่ด้วย"
"อาฮะ"
ระหว่างการสอนสายฟ้าที่นั่งข้างฉันเอียงหัวเข้ามาใกล้ก่อนก้มลงกระซิบเสียงเบาให้ได้ยินกันสองคนเมื่อรู้ว่ามีคาเฟ่ฉันก็ตาลุกวาวเพราะฉันชอบกินชาเขียวปั่นเพิ่มวิปครีมมากและชอบลองหลายร้านและเมื่อได้ยินอย่างนั้นฉันก็ไม่พลาดโอกาสที่จะลอง
"สนใจไหม"
"แน่นอน"
"ไว้เดี๋ยวพาไปกิน"
"อื้มม จะรอนะ"
คนตัวเล็กยกยิ้มกว้างให้กับสายฟ้า เขาชอบที่เธอมีรอยยิ้มแบบนี้คนแบบซินเซียเหมาะกับรอยยิ้มมากที่สุดเขาหวังว่าเธอจะมีความสุขแบบนี้ต่อไปเพราะเธอคือเพื่อนสนิทที่เขารักมาก
- Writer
